Dzisiaj, czyli 17 października mija 100. rocznica urodzin Jerzego Gogoła. Przypominamy o życiu tego cenionego tancerza, choreografa i kierownika baletu i pedagoga.

Wersja do druku

Udostępnij

Jerzy Gogół urodził się 17 października 1922 roku w Warszawie. W 1929 roku rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Baletowej, między innymi pod kierunkiem Mieczysława Markowskiego, Aleksandra Sobiszewskiego i Stanisławy Kuhn-Skwarowej. Już wtedy występował w spektaklach, tj. Przeprowadzka K.H. Roztworowskiego (1931, Teatr Narodowy) i Milcząca siła M.B. Szczepkowskiej (1933, Teatr Reduta), Wesele na wsi (szkolne przedstawienie, wersja Wesela w Ojcowie, chor. P. Zajlich, muz. K. Kurpiński, K. Namysłowski, L.A. Lewandowski, 1934, Teatr Wielki w Warszawie) i Bajka leśna (chor. M. Pianowski, muz. R. Drigo, 1934, Teatr Wielki w Warszawie). Szkołę ukończył w 1938 roku.

Do wybuchu II wojny światowej był tancerzem w zespole baletowym Teatru Wielkiego w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckim Theater der Stadt Warschau (choreografem tej instytucji był Jan Ciepliński). Występował tam w spektaklach, tj. w Coppélia (chor. J. Ciepliński, muz. L. Delibes), Rapsodia węgierska f-moll nr 14 (chor. J. Ciepliński, muz. F. Liszt) i Les petit riens (chor. J. Ciepliński, muz. W.A. Mozart), a także Hrabia Luxemburg (muz. F. Lehár, chor. S. Miszczyk).

Od roku 1945 do 1947 pracował jako tancerz i choreograf w zespole warszawskiego Centralnego Domu Żołnierza. Następnie ukończył studia na Wydziale Choreograficznym w moskiewskim Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS), pod kierunkiem Rostisława Zacharowa. W 1951 roku na scenie Opery Śląskiej zaprezentował Fontannę Bachczysaraju do muzyki B. Asafiewa jako spektakl dyplomowy.

Od roku 1951 do 1954 był baletmistrzem Zespołu Pieśni i Tańca Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w 1952 roku – kierownikiem artystycznym w szkole baletowej w Warszawie i pedagogiem tańca klasycznego. W sezonie teatralnym 1954/1955 objął kierownictwo baletu Opery Warszawskiej. Dla tej instytucji przygotował w 1952 roku choreografię do opery Traviata (muz. G. Verdi, reż. Z. Sawan), a w 1954 – do baletu Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew).

W latach 1956–1958 pracował jako choreograf w Operze Poznańskiej. Opracował dla niej Śpiącą królewnę (chor. trad., muz. P. Czajkowski, 1956) oraz wstawki taneczne w operach, między innymi: Lakmé (muz. L. Delibes, reż. A. Majak, 1956) i Hrabina (muz. S. Moniuszko, reż. K. Urbanowicz, 1957), a także balet Pieśń o ziemi (muz. R. Palester, 1958). Od roku 1958 do 1961 był zatrudniony w Operze Wrocławskiej na stanowisku kierownika baletu i baletmistrza. Tam przygotował wstawki taneczne do oper, np. Goplana (muz. W. Żeleński, reż. L. Rotbaum, 1959), Dama pikowa (muz. P. Czajkowski, reż. L. Rotbaum, 1959), Manru (muz. J. I. Paderewski, reż. L. Rotbaum, 1961), a także balety, m.in. Giselle (chor. trad., muz. A. Adam, 1960) i Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, 1961).

W roku 1959 był jednym z jurorów na I Ogólnopolskim Konkursie Tańca Klasycznego w Warszawie.

W 1961 roku był choreografem-pedagogiem w Polskim Zespole Tańca w Warszawie. W sezonie teatralnym 1961/1962 współpracował jako choreograf i pedagog z Operą Warszawską: przygotował wstawkę taneczną w operze Manru (muz. J. I. Paderewski, reż. W. Brégy, 1961) i zaprezentował balet Świtezianka (muz. E. Morawski, 1962). W kolejnym sezonie 1962/1963 pełnił funkcję kierownika baletu i pedagoga w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Opracował tam m.in. choreografię do spektakli, np. Sensacja w Londynie H. Kawana (reż. D. Baduszkowa, 1962) i Zemsta nietoperza J. Straussa II (reż. D. Baduszkowa, 1963).

Od 1963 do 1965 był zatrudniony jako choreograf w Centralnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego w Warszawie. Zrealizował dla niego m.in. tryptyk choreograficzny Prastary bój (muz. B. Konowalski) i Taniec góralski (muz. I. Łojewski). Następnie był kierownikiem sekcji choreograficznej w Centralnej Poradni Amatorskiego Ruchu Artystycznego w Warszawie i prowadził zespół taneczny w klubie Związku Zawodowego Kolejarzy w Warszawie. W sezonie teatralnym 1969/1970 pracował jako choreograf i kierownik baletu w Operze Śląskiej, a także kierownik artystyczny w bytomskiej szkole baletowej. W tym czasie wystawił balety, tj. Klementyna (muz. P. Perkowski, 1969) oraz Pan Twardowski (muz. L. Różycki, 1970). W latach 1970–1973 prowadził balet Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, a od 1982 do 1985 z tym zespołem współpracował.

Poza tym przygotował choreografie do spektakli, np.  Bal złodziejaszków J. Anuilha w Teatrze Nowym w Poznaniu (1957), Romans z wodewilu W. Krzemińskiego (1958) w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, Stracone zachody miłości Szekspira (1962) w Praskim Teatrze Ludowym w Warszawie i Marta (muz. F. von Flotov, reż. Z. Biliński, 1971) w Miejskim Teatrze Muzycznym – Operze i Operetce w Krakowie.

Został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi (1946), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1969), Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1973), odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury” (1972) i Medalem 40-lecia PRL (1985).

W 1985 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 30 kwietnia 1996 roku w Warszawie.

Na podstawie: J. Sibilska-Siudym, Jerzy Gogół, Obiekty – Archiwum Teatr Wielki [dostęp: 11.10.2022].

Na zdjęciu: Jerzy Gogół, fot. Michał Kwiater / Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie, Obiekty – Archiwum Teatr Wielki [dostęp: 11.10.2022].

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close