Filtrowanie
19.05.2021 Łukasz Wójcicki
Choreografie skazanych ciał
System państwowego więziennictwa, razem z całym więziennym kompleksem przemysłowym (Prison-Industrial Complex, PIC[1]) to specyficzny performans ze ścisłą partyturą (score) choreograficzną. Partytura ta obejmuje choreograficzne strategie przetrwania osadzonych i strategie kontroli tych, którzy nadzorują i karzą. Jest to performans, którego istotę trafnie opisuje Debordowska charakterystyka społeczeństwa jako spektaklu, tutaj w mikroskali jako zamkniętego systemu więziennego: Spektakl jest ideologią par excellence, ukazuje bowiem istotę każdego systemu ideologicznego: zubożenie, zniewolenie i zaprzeczenie rzeczywistego życia. Spektakl jest materialnym wyrazem oddzielenia i oddalenia się człowieka od człowieka[2]. Joanna Nikodemska w artykule Co dzieje się za murami polskiego więzienia[3] pisze, że za kratami opłaca się grać, bo więzienie to...
30.04.2021 Stefan Drajewski
Tryptyk baletowy BER w Teatrze Wielkim w Poznaniu
BER od tymi trzema literami kryją się nazwiska choreografów: Bondara, Ekman, Rimeikis. Na scenie (on-line) oglądamy ich choreografie w innym porządku: najpierw Take Me with You gospodarza wieczoru Roberta Bondary, potem Blinds Words Martynasa Rimeikisa. Wieczór zamyka Episode 31 Alexandra Ekmana. Gdyby to ode mnie zależało, zacząłbym od Ekmana, przez Rimeikisa i zakończył Bondarą. W Poznaniu to już było Choreografia Ekmana powstała w 2011 roku. Następnie realizowana była w różnych zakątkach świata i wreszcie dotarła do Polski. I dobrze, bo to znakomity spektakl, który na pewno wzbogaca tancerzy (powstał dla klasy kończącej Juilliard School), otwiera ich horyzonty Najpierw oglądamy film z...
13.06.2018 Teresa Fazan
Rzut oka na taniec w Warszawie – o części naukowej konferencji „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura”
Program Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura” składał się z trzech części: artystycznej, praktycznej i naukowej. Część naukowa, kuratorowana przez Hannę Raszewską-Kursę i Aleksandrę Kleinrok, poświęcona została krytycznej analizie społecznych aspektów edukacji tanecznej w Warszawie. Jak podkreślała Raszewska-Kursa wybór perspektywy lokalnej – zamiast narodowej czy transnarodowej – uzasadniać można na co najmniej kilka sposobów. Po pierwsze, to temat istotny z punktu widzenia praktyczek i praktyków tańca, edukatorek i działaczek, którzy aktywnie współtworzą komentowaną podczas konferencji rzeczywistość. Po drugie, Warszawa to ważny ośrodek tańca, zarówno z polskiego, jak i międzynarodowego punktu widzenia, więc analiza występujących lokalnie zjawisk może stać...
24.01.2018 Alicja Müller
Polska w tańcu – o spektaklu „My|Wy” Krakowskiego Teatru Tańca
Krakowski Teatr Tańca w spektaklu My|Wy buduje złożoną impresję o wspólnotowości z jednej i polskości z drugiej strony. Pusta scena, dopiero czekająca na przyjście performerek i performerów (Paulina Dziuba, Monika Godek, Jakub Kruczek, Paweł Łyskawa, Magdalena Skowron, Mateusz Ulczok, Katarzyna Węglowska-Jamroz, Katarzyna Żminkowska-Szymańska), zdaje się tautologicznym odbiciem tytułu. Przestrzeń gry oddziela od widowni czarna siatka, będąca jednocześnie symbolem paradoksu wpisanego w ideę wspólnoty, której towarzyszy nie tylko postulat afirmatywnego bycia razem, ale też, a może przede wszystkim, imperatyw wyznaczania wyraźnych granic między własnym a obcym, pożądanym a niechcianym.
08.03.2016 Joanna Sarnecka
Życie, śmierć, kwiat – Jinen Butoh Atsushiego Takenouchiego
W lutym, na zaproszenie Fundacji POMPKA, po raz kolejny odwiedził Polskę znany japoński tancerz butoh, Atsushi Takenouchi. Pobyt obejmował kilka dni intensywnychwarsztatów, pokaz performansu oraz filmu i stał się prawdziwym świętem dla pasjonatów butoh. Po raz pierwszy Takenouchi przyjechał do Polski 17 lat temu na zaproszenie Teatru Kana. Od tamtego czasu wracał wielokrotnie. Droga, czy szkoła butoh, którą stworzył tzw. Jinen butoh, ma tu wielu miłośników zarówno wśród tancerzy, czy aktorów, jak i ludzi szukających bliskiego kontaktu ze sobą, swoim ciałem i Naturą. Opiera się bowiem na poszukiwaniu naturalnego ruchu, ekspresji emocji, podejmowaniu dialogu z uniwersum.
26.05.2015 Hanna Raszewska
Siła dojrzałości – przegląd Mistrzowie Polskiego Tańca 2015
W ramach wydarzenia zaprezentowano zarówno spektakle pochodzące z aktualnego repertuaru poszczególnych twórców, jak i nagrania archiwalnych prac, co pozwoliło przyjrzeć się przemianom, jakie zachodziły w myśleniu o tańcu na kolejnych etapach jego rodzimej historii. Oglądając przedstawienia i rejestracje wideo można było odnieść wrażenie, że uczestniczy się w ekspresowym kursie Trzy dekady tańca współczesnego w Polsce na wybranych przykładach. Lata 80. XX wieku to narodziny Teatru Tańca ALTER i czas rozpoczęcia tanecznej aktywności Marty Pietruszki i Iwony Olszowskiej. Lata 90. to założenie Gdańskiego Teatru Tańca (obecnie: W&M Physical Theatre), Sopockiego Teatru Tańca (wówczas pod nazwą: Teatr Okazjonalny) i Teatru Tańca ARKA....
05.03.2015 Marta Seredyńska
Spojrzeć na rzeczywistość z innego punktu widzenia – z Anną Królicą rozmawia Marta Seredyńska
W poznańskim Centrum Kultury ZAMEK rozpoczyna się właśnie interdyscyplinarny projekt Z perspektywy żaby, którego jesteś kuratorką. Skąd taki tytuł? Przede wszystkim chciałam, by tytuł budził zainteresowanie i prowokował odbiorcę do przemyśleń. Tworząc go, kierowałam się różnymi aspektami – próbą pokazania, że nasz świat jest zorganizowany wokół człowieka i jego wartości, a to, jak traktujemy zwierzęta wynika właśnie z tego antropocentrycznego sposobu myślenia i z pewnej hierarchii ważności ustanowionej przez człowieka. Często wydaje nam się, że ma prawo korzystać ze zwierząt. Zastanowiłam się więc, jak wyglądałby świat, gdyby dało się ustawić tę perspektywę inaczej, na przykład z perspektywy żaby albo innego...