Search results for the phrase:

Idę do sklepu kupić mały kawał chleba i Babka mówi „O, to znowu wstrętna Ty” Chcę przetrzymać w marnej windzie kilka cichych chwil Krzywo patrzą się – nienawidzę ich Gniew, mój gniew!!!   Agnieszka Chylińska, wykrzykując ze sceny zacytowane powyżej słowa jednego ze swoich utworów, wyrażała młodzieńczy gniew przeciwko społecznej pogardzie i poczuciu wyższości, często zabarwionym pokoleniowo. Na lata 90. XX wieku przypadają także nastoletnie lata piszącej te słowa. I dziś, i wtedy młodzi ludzie agresję często przekierowywali i przekierowują na samych siebie, dokonując samookaleczeń, popadając w anoreksję, bulimię, ortoreksję, czy inne formy zaburzeń. A jednak ci, którzy przezwyciężą mrok...

ImPulsTanz Festival (istniejący od 1984 roku) to jeden z największych i najstarszych festiwali tańca współczesnego w Europie. Inicjatorem imprezy był, obok Karla Regensburgera, Ismael Ivo, pochodzący z Brazylii tancerz i choreograf, któremu zadedykowana została tegoroczna odsłona wiedeńskiego wydarzenia. Artysta zmarł wiosną 2021 roku z powodu zakażenia koronawirusem.

Platelowi i Cassolowi wraz ze wszystkimi współpracownikami udała się sztuka niezwykła – sięgnęli do największego kulturowego tabu w sposób bezpośredni, a zarazem niesłychanie subtelny. Ten paradoks łatwiej zrozumieć, gdy uważniej przyjrzy się warstwie muzyczno-tanecznej przedstawienia – twórcy kreują w Requiem pour L. rodzaj metakulturowego rytuału o katartycznym potencjale. Ciała zastygające w bezruchu, wibrujące od przenikających je dźwięków lub spazmatycznie drżące w geście ofiarowania, zdają się – niezależnie od wykonawcy – niemal świetliste, lekkie, poprzez muzykę i ruch dokonujące sublimacji. Lamentacyjne tradycje świata Zachodu i (nie tylko) Afryki tworzą w spektaklu zróżnicowane, a razem przejmująco wspólne, uniwersum.

Redakcja taniecPOLSKA.pl (Julia Hoczyk): Art Stations Foundation poprzez programy i cykle w ramach projektu „Stary Browar Nowy Taniec” od ponad dziesięciu lat wspiera rozwój współczesnej choreografii. Powstają nowe produkcje polskich artystów (m.in. Solo Projekt, Solo Projekt +, a także poza nimi), młodzi tancerze i choreografowie mogą również zdobywać przydatną wiedzę na temat współczesnych metod choreograficznych w ramach Alternatywnej Akademii Tańca, otrzymują szansę wymiany własnych praktyk artystycznych. Jednak stypendium badawcze Grażyny Kluczyk z zakresu współczesnej choreografii to nowa inicjatywa – odmienna, choć niewątpliwie stanowiąca kontynuację dotychczasowych przedsięwzięć? Czy mogłabyś przybliżyć tę nowa ideę wspierania rozwoju już nie tylko artystów, ale i...

Centrum w Ruchu  obchodzi właśnie drugie urodziny, dlatego warto przyjrzeć się skąd w stolicy tak niecodzienna i wyjątkowa inicjatywa. Jak większość dotychczasowych przedsięwzięć, jest to pomysł całkowicie oddolny, a jego koordynacją zajmuje się Fundacja Burdąg, założona przez Marię Stokłosę – jedną z pierwszych eksperymentalnych choreografek i improwizatorek w gronie warszawskich twórców. Stokłosa skupiła wokół siebie grupę działających w stolicy choreografek/choreografów jednocześnie tancerek/tancerzy (tj. Izabela Chlewińska, Korina Kordova, Agnieszka Kryst, Ramona Nagabczyńska, Weronika Pelczyńska, Renata Piotrowska, Magda Ptasznik, Iza Szostak, Karol Tymiński) oraz reżysera i dramaturga, Wojtka Ziemilskiego.

Publikujemy relację z panelu Rozmowy z przodkami: tradycja re-miksów i festiwalu wiosny, który odbył się 7 września w Poznaniu, w ramach I odsłony programu performatywnego Archiwum ciała w Centrum Kultury ZAMEK. W panelu udział wzięły: Magda Grudzińska (komuna//warszawa, kuratorka projektu RE//MIX), Jadwiga Majewska (krytyk), Iwona Pasińska (choreografka, przez wiele lat związana z PTT. Obecnie pracuje nad remiksem poświęconym twórczości Conrada Drzewieckiego), Karolina Wycisk (wspólnie z Katarzyną Lemańską pisze pracę magisterską poświęconą projektowi RE//MIX komuny// warszawa). Rozmowę moderowała kuratorka programu, Anna Królica.

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Geneza tanecznego poruszenia w Trójmieście jest dość skomplikowana, dlatego pozwolę sobie na uogólnienia i uproszczenia[1]. Są trzy zasadnicze źródła, z jakich wywodzą się artyści współtworzący dzisiaj nadmorski pejzaż tańca współczesnego: Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury (istniejący w latach 1987-2000), Gdański Teatr Tańca oraz Dada von Bzdülöw. Artyści, którzy wiele lat spędzili w Teatrze Ekspresji...

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Tytułem wstępu   Na dzisiejszy stan teatru tańca w Polsce wpływa wiele czynników, tworzących bardzo złożoną sieć powiązań. Oczywiście w jednym artykule nie da się wyczerpać tak rozległego tematu, postaram się jednak zarysować obecną sytuację tańca współczesnego. Tekst piszę z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku,...

Pomimo braku wsparcia ze strony władz miasta – poza spektaklem dla dzieci żaden projekt taneczny nie otrzymał dofinansowania na rok 2009 – już po raz trzeci (tym razem dzięki Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego) odbył się w Warszawie przegląd taneczny poświęcony wyłącznie improwizacji. Na tle innych imprez z dziedziny tańca współczesnego SIC! wyróżnia się przede wszystkim określonym profilem. Bardziej lub mniej przypadkowe zestawienie spektakli, poddane próbie uporządkowania w postaci tematu przewodniego ustępuje tu miejsca precyzyjnie wyznaczonej problematyce. Dodatkowo każda edycja podporządkowana jest innemu leitmotivowi, były nimi kolejno: motywy improwizacji, rola intuicji w procesie twórczym, wreszcie motto z Becketta: „Zatańcz. Potem...

Znikoma wciąż liczba przekrojowych opracowań i monografii  – łączących ze sobą refleksje na pograniczu sztuk plastycznych/wizualnych, performance art, teatru i tańca – sprawia, że Corpus Jan Fabre Luka van den Driesa jest na polskim rynku wydawniczym pozycją wyjątkową.   Flamandzki artysta Jan Fabre jest znakomitym przedstawicielem obszaru „pomiędzy”, na którym krzyżują się rozmaite tworzywa, środki ekspresji i dziedziny artystycznej kreacji. To pola przenikania, interferencji i rezonansu, tworzące gęstą sieć linii o wielu punktach stycznych. Zakreślane wzory skojarzeń i odwołań przecinają się pod tak wieloma kątami, że uchwycenie ich wszystkich wydaje się właściwie niemożliwe. Dlatego Luk van den Dries, profesor teatrologii na uniwersytecie w Antwerpii, wykładowca podyplomowych studiów...