Search results for the phrase:

Trzeci sezon Performing Europe 2020, zorganizowany przez Fundację Ciało/Umysł i kuratorowany przez Edytę Kozak, odbył się w Warszawie w pierwszych dniach lipcach 2019. Jest to czteroletni projekt, prowadzony przez Fundację C/U we współpracy z 11 innymi europejskimi partnerami. Oprócz spektakli, które używając różnych medium, eksplorowały zagadnienia nowej technologii i jej odbioru przez najmłodszych widzów (Alessandro Sciarroni), choreograficznej interpretacji wspomnień z dziecięcego notatnika (Collettivo Cinetico) czy performatywnej materializacji osób i relacji międzyludzkich w projekcie Michikazu Matsunego, mogliśmy uczestniczyć również w wydarzeniach towarzyszących przygotowanych specjalne w ramach tej edycji. Matsune poprowadził warsztaty performatywne w przestrzeni miejskiej (które zakończyły się nieplanowanym wcześniej pokazem),...

Nasze ciała funkcjonują w obrębie różnych kontekstów, płynnie pomiędzy nimi przechodząc i reagując na nie w określony sposób. Głównym zamierzeniem czerwcowej odsłony Sceny Tańca Studio, pod hasłem Eksploracja i ekspresja, było przyjrzenie się relacjom, napięciom oraz afektom, jakie generuje ciało w styczności z rozmaitymi uwarunkowaniami i zjawiskami. Ich błyskawiczny rozwój stawia sporo pytań o kształt przyszłego świata oraz odkrywa przed nami nowe, nieznane aspekty funkcjonowania w obecnej rzeczywistości. Prezentowane choreografie badały współzależność tych dwóch, bardzo intensywnie oddziałujących na siebie obszarów życia, eksplorując związek między codzienną rzeczywistością oraz intensywną i nieprzewidywalną naturą bodźców.

Najnowsza praca Marty Ziółek pozostaje w obrębie zagadnień poruszanych we wcześniejszych przedstawieniach, jednak eksploruje je w odmienny sposób. Artystka sięga tu po nowe i bardzo aktualne tematy, porzucając skupienie na doświadczeniach unoszących się na powierzchni systemu późnokapitalistycznego. Artystka przestaje poruszać się po widocznej wszystkim rzeczywistości i schodzi do podziemia, które w jej wydaniu ma w sobie coś z konwencji filmów science fiction klasy B i rytuału, ale przede wszystkim jest miejscem narastającego gniewu i buntu wobec systemu.

Wycieka ze mnie samo złoto to opowieść o macierzyństwie, które nie zawsze jawi się jako najpiękniejsza realizacja kobiecości, a jego ciemne strony wypierane są na rzecz podtrzymywania tej narracji. Spektakl tworzy platformę dla pomijanych głosów kobiet, opowiadających o wyobrażeniach na temat rodzicielstwa i ich późniejszej konfrontacji z rzeczywistością. Renata Piotrowska-Auffret sprawnie podejmuję problematykę relacji między sferą prywatną i publiczną – czyli uwikłania płaszczyzny emocjonalnej oraz rodzinnej w ekonomię i politykę. Dodatkowe osadzenie spektaklu w konwencji biograficznej sprawia, że w efekcie stykamy się z przemyślaną, żywą i, przede wszystkim, bardzo autentyczną kompozycją.

Nowy spektakl Izy Szostak, zatytułowany National Affairs. Sprawy wewnętrzne, umacnia nas w przekonaniu, że ludzka jednostka jest istotą relacyjną – na co dzień funkcjonującą w różnych sieciach powiązań, a przynależność do nich utrudnia postrzeganie jej przez samą siebie jako całkowicie wyizolowany i autonomiczny podmiot. Przyswajana przez nas rzeczywistość składa się z przedmiotów i innych jednostek, które poprzez zajęcie w niej określonej pozycji pomagają nam wytworzyć dany obraz świata. National Affairs. Sprawy wewnętrzne przybiera formę wizualnej instalacji, zrealizowanej na styku choreografii i performansu, a utkanej z dyskursów, podmiotów i obiektów, oscylującej wokół problematyki antropocenu (a może raczej już technocenu?), czyli splotu...

Kariery zawodowe tancerzy i tancerek klasycznych oraz tych tańczących w dużych zespołach są – w porównaniu do innych zawodów artystycznych – często stosunkowo krótkie i poddane bezlitosnej logice upływu czasu, a zakończenie kariery scenicznej to dla nich moment szczególnie ważny. Powstanie zespołu Dance On Ensemble jest więc reakcją na wykluczenie dojrzałych tancerzy, czyli tzw. „emerytów” z aktywnej pracy artystycznej. Dla nich wiek nie jest żadną barierą, a nawet wręcz przeciwnie – stanowi źródło inspiracji. Ich główną dewizą jest ukazanie na scenie piękna i potencjału jakie niesie ze sobą doświadczone ciało tancerza czy tancerki, przy jednoczesnej niezgodzie na to, aby jako...

Rozwój biotechnologii niesie ze sobą zapowiedź nowej definicji ciała i życia. Czy w momencie, w którym ludzkość uzyska całkowitą kontrolę nad ograniczeniami swojego ciała, wciąż będziemy mogli mówić o podziale na dwie płcie? Spełnienie wizji nieskończonego życia uwolni ciało i jednostkę od uwikłanego w linearność czasu procesu starzenia się, a komentarz do tego procesu znajdujemy w choreografii. Dwuczłonowy tytuł performansu More (Morus/Więcej) naprowadza nas na towarzyszący ludzkości od dawna i wciąż aktualny temat utopii. W choreografii Ramony Nagabczyńskiej, premierowo zaprezentowanej w ramach tegorocznej edycji Festiwalu Ciało/Umysł, wykonywanej wspólnie z Magdą Jędrą, dwie artystki sprawnie mierzą się z tymi obszernym zagadnieniami.

Zoo, klatka, małpy, dżungla, wojna, przemoc, terroryzm, kolonizacja. Ofiary i sprawcy –  podporządkowani i uprzywilejowani. Z tym wachlarzem utartych kulturowych tropów i jednoznacznie kojarzących się stereotypów, podejmuje grę choreografia Polowanie. Weronika Pelczyńska oraz pozostali tancerze i tancerki poruszają w niej problematykę relacji postkolonialnych. Jak strach wędruje przez nasze ciało? Boimy się indywidualnie czy zbiorowo? Czy ciała uprzywilejowanych poruszają się w inny sposób od ciał wykluczonych i walczących o życie w bezpiecznych warunkach?

W świetle niestabilności funkcjonowania tańca w Polsce i opiekowania się nim głównie przez organizacje pozarządowe, w obliczu efemerycznych projektów, często planowanych jako długofalowe, ale zależnych od nieprzewidywalnych wyników konkursów dotacyjnych wobec tych i wielu innych trudności, tym bardziej istotne są programy regularne, perspektywiczne, osłaniane parasolem instytucji. Dają one szanse nie tylko na eksploatację istniejącego repertuaru choreograficznego, ale także na rozwój widowni, na przyzwyczajenie się do obecności tańca w danym miejscu. Taką funkcję pełni m.in. Scena Tańca Studio, organizowana od 2015 roku przez Instytut Muzyki i Tańca i STUDIO_teatrgalerię. Mój stosunek do STS jest osobisty, bo miałam przywilej od samego początku...

IX Maat Festival „Ciało narodowe” odbył się w dniach 7-10 grudnia 2017. W Centrum Kultury i w Galerii Labirynt w Lublinie można było zobaczyć osiem spektakli, w tym trzy premiery i jedną przedpremierę. Zgodnie z hasłem przewodnim festiwalu tematyka prac krążyła głównie wokół cielesności – zarówno rozumianej dosłownie, jak i konceptualizowanej – i wokół tego, co narodowe, czyli „nasze”, „wspólne” lub też po prostu „polskie”. Sztuka krytyczna z założenia przygląda się rzeczywistości z uwagą nieco podejrzliwą i zadaje trudne pytania. Wbrew afirmacji towarzyszącej zwykle przymiotnikowi „narodowe”, artyści i artystki IX Maat Festival dzielili się z publicznością tym, co we współczesnej...