Search results for the phrase:

Janina Jarzynówna-Sobczak (ur. 28.01.1915 we Wiedniu; zm. 14.09. 2004 w Gdańsku) była nazywana „Matką gdańskiego baletu” i pierwszym polskim choreografem tworzącym balet współczesny. Tańczyła i występowała od dziecka, a dyplom tancerza i pedagoga uzyskała w 1938 roku w Konserwatorium Tańca w Krakowie. Tam także została zaangażowana do Teatru im. Juliusza Słowackiego. W 1945 roku uzyskała dyplom aktorski ZASP. Szybko też swoją wizję tańca jako sztuki pełnej wyrazu i znaczeń teatralnych zaczęła przekazywać innym − już przed wojną rozpoczęła pracę pedagogiczną we własnej Szkole Tańca Artystycznego w Krakowie (1938-39 i 1945-46). Z powodów rodzinnych w 1946 roku przeniosła się do Gdańska,...

Pierwszego lipca 2011 roku nieoczekiwanie doszła do nas wiadomość o śmierci Tadeusza Skutnika - jednego z najważniejszych pomorskich dziennikarzy zajmujących się kulturą. Z uwagi na jego niezwykłą osobowość i niewątpliwe zasługi, natychmiast w mediach pojawiły się liczne wspomnienia o nim.  A wspominały tuzy trójmiejskiego świata sztuki i kultury. Było o pracy, dokonaniach, słynnym poczuciu humoru.   Z suchych faktów  warto przypomnieć, że był absolwentem filologii polskiej na UAM w Poznaniu, pracę zawodową rozpoczął w bibliotece PAN w Gdańsku, w latach 70. pracował jako redaktor w Krajowej Agencji Wydawniczej. W grudniu 1981 roku napisał artykuł pt. Dlaczego tak, dlaczego nie, prezentujący...

Czajkowska w swojej twórczości posługuje się przede wszystkim językiem tańca współczesnego, Dziemaszkiewicz stosuje różnorodne formy ruchu, niekoniecznie stricte tanecznego. Czajkowska konsekwentnie porusza się w ramach teatru, w którym taniec jest podstawowym środkiem wyrazu. Spektakle Sopockiego Teatru Tańca w nielinearny sposób prowadzą widza przez przepływ myśli i emocji, w poetycki sposób ukazując wysmakowany plastycznie świat postaci znajdujących się zwykle w stanie napięcia i dążenia ku czemuś. Teatr Patrz Mi Na Usta posługuje się środkami ekspresji  pochodzącymi z różnych sztuk performatywnych i wizualnych. Buduje przedstawienia i performanse oparte na prowokujących wyobraźnię obrazach w świadomy sposób ocierających się o kicz i przesadę. 2015...

Tematem przewodnim prowadzonego przeze mnie cyklu są miejsca pracy artystów tańca współczesnego i wpływ, jaki odciskają na powstającą w nich sztukę. W niniejszej odsłonie  zaciekawiła mnie rola festiwali jako miejsc generujących nowe produkcje artystyczne, programy performatywne, działania warsztatowe, dyskusje – tym samym znacząco napędzające życie taneczne. Razem z Marią Miotk, obecną kuratorką Gdańskiego Festiwalu Tańca, rozmawiamy o tym, jak funkcjonuje w dzisiejszych czasach wspomniany festiwal, oraz w jaki sposób jego elementy wspierają i odpowiadają na potrzeby lokalnego środowiska twórczyń i twórców tańca.

Zapis rozmów ze spotkania z dyrektorami Sopockiego Teatru Tańca jest kontynuacją cyklu o wpływie miejsc pracy artystów tańca współczesnego i istniejącej infrastrukturze na ich twórczość. Z artystami przeprowadziłam dwie kilkugodzinne rozmowy, najpierw w Sopocie przy okazji obchodów jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej ich teatru, a później w Białymstoku podczas Festiwalu „Kalejdoskop”. Pierwszy moment naszej rozmowy miał szczególne znaczenie, był nie tylko emocjonującym i radosnym świętem jednoczącym przyjaciół, współpracowników, wielbicieli i widzów Sopockiego Teatru Tańca, ale przyniósł także informację o jego planowanym zamknięciu. Jednym z powodów tej decyzji są właśnie przyczyny związane z niedostatkami infrastruktury, brakiem własnej sceny, która znacząco wpływa, a...

Czy dwadzieścia edycji to dużo? Bardzo. Czy potencjał formuły festiwalowej już się wyczerpał? Absolutnie nie. Jako badaczka, krytyczka i widzka, życzę sobie kolejnych.

Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze, Ten młody zdusi Centaury, Piekłu ofiarę wydrze, Do nieba pójdzie po laury. Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, Łam, czego rozum nie złamie! Młodości! orla twych lotów potęga, Jako piorun twoje ramię! Adam Mickiewicz, Oda do młodości

Byli spłukani. „Tura”, jak zwykli nazywać tournée, była co prawda sukcesem, ale potem udali się na zasłużone wakacje. A lato było piękne tego roku. Premiera nowego programu miała się odbyć 2 września 1939 w nowym teatrze. Na horyzoncie była zatem stabilność finansowa i gwarantowana satysfakcja.[1]

Łukasz Rudziński: Na jakim etapie swojej drogi tanecznej obecnie się znajdujesz? Joanna Czajkowska: Wszystko zależy od tego, w jakiej kategorii o sobie myślę, bo w każdej z nich przedstawia się to nieco inaczej. Na jednym poziomie funkcjonuję jako tancerka, na innym jako choreografka, a dalej – jako osoba pracująca w tańcu i dla tańca, która rozwija lokalną scenę. Jako tancerka na pewno jestem osobą spełnioną. Zastanawiałam się, czy jeszcze w ogóle wychodzić na scenę. Jednak czerpię z tego wielką przyjemność. Zdaję też sobie sprawę, że już nie wszystkie role będą dla mnie odpowiednie i że nie wszystko mogę zatańczyć. Jednak...

Żadnego kontaktu fizycznego. Żadnych przedstawień. Żadnej publiczności. Po raz pierwszy w historii najnowszej cała społeczność taneczna stoi przed wyzwaniem, by utrzymać motywację i odnaleźć rację bytu. Ten cytat z orędzia na Międzynarodowy Dzień Tańca, które w tym roku przygotował pierwszy tancerz Stuttgart Ballet[i], Friedemann Vogel, zdaje się kluczowym przesłaniem dla całego środowiska tańca w Polsce, już od roku codziennie zdającego egzamin ze sztuki przetrwania. Ten survival, zafundowany światu przez pandemię, przynoszący setki negatywnych skutków, z których część pewnie rozpoznany dopiero z czasem, pokazuje zarazem, jak bardzo silne jest pragnienie tworzenia, budowania relacji z widzem, docierania do niego przez nowe media i najprzeróżniejsze...