Search results for the phrase:

Opera Wrocławska zdecydowała się wystawić Don Juana Christopha Willibalda Glucka w nowej inscenizacji i choreografii Giorgia Madii dwa lata po nowatorskim odczytaniu mitu o Don Juanie przez Roberta Bondarę w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W oryginale balet trwa niecałe pół godziny. Włoski choreograf, zadomowiony w polskich teatrach operowych, wykorzystał w spektaklu miedzy innymi fragmenty z oper Alcesta oraz Orfeusz i Eurydyka, baletu Semiramis i kilka innych utworów kompozytora, co pozwoliło mu rozciągnąć historię o najbardziej znanym rozpustniku świata do 90 minut. Libretto przenosi akcję w nowe, nieznane Gluckowi miejsce, wzbogaca nieznacznie fabułę i odwołuje do bardzo różnych konwencji teatralnych, ale...

Ewa Wycichowska po raz trzeci zmierzyła się ze Świętem wiosny. Dwie poprzednie realizacje odbyły się w krótkim odstępnie czasu[1]. Od drugiego podejścia do dzieła Strawińskiego minęło 28 lat. Wycichowska jako choreografka jest kimś zupełnie innym. Świat dookoła się zmienił. Od tamtej pory powstało też bardzo wiele interpretacji i reinterpretacji Święta wiosny. Czy można znaleźć jeszcze jakiś klucz W oczekiwaniu na transmisję on-line próbowałem zwizualizować sobie choreografię Ewy Wycichowskiej z 1993 roku. Zastanawiałem się nad poszczególnymi scenami i co chwila napotykałem dziury w pamięci. Chyba najlepiej zapamiętałem scenografię i kostiumy Ryszarda Kai. Tymczasem w Operze Bałtyckiej akcja sceniczna rozpoczyna się inaczej: na...

BER  od tymi trzema literami kryją się nazwiska choreografów: Bondara, Ekman, Rimeikis. Na scenie (on-line) oglądamy ich choreografie w innym porządku: najpierw Take Me with You gospodarza wieczoru Roberta Bondary, potem Blinds Words Martynasa Rimeikisa. Wieczór zamyka Episode 31 Alexandra Ekmana. Gdyby to ode mnie zależało, zacząłbym od Ekmana, przez Rimeikisa i zakończył Bondarą. W Poznaniu to już było Choreografia Ekmana powstała w 2011 roku. Następnie realizowana była w różnych zakątkach świata i wreszcie dotarła do Polski. I dobrze, bo to znakomity spektakl, który na pewno wzbogaca tancerzy (powstał dla klasy kończącej Juilliard School), otwiera ich horyzonty Najpierw oglądamy film z...

Nie ma piękniejszego gestu, jaki może wykonać artystka wobec drugiej artystki, która odeszła już na zawsze. Zdobyła się na to Zofia Rudnicka, wystawiając 14 lutego 2021 w Operze Na Zamku w Szczecinie dwuczęściowy  wieczór baletowy, na który złożyły się Wizje miłości[1]i Mity[2]. Pierwszy balet stworzyła przed laty dla Ewy Głowackiej[3], kiedy ta zaczęła się żegnać ze sceną jako tancerka. Drugi powstał w tym samym roku jako film telewizyjny. Primabalerina Teatru Wielkiego w Warszawie zmarła 19 października 2020 roku. Śmierć Ewy Głowackiej zabolała nie tylko środowisko baletowe, ale przede wszystkim publiczność, która długie lata oklaskiwała primabalerinę na deskach Teatru Wielkiego w...

Podczas lektury Tańca na gruzach z tyłu głowy kołatała mi myśl, że ta pozycja niechybnie trafiłaby na łamy czasopisma „Student” do rubryki Książki najgorsze, którą pod pseudonimami Feliks Trzymałko i Szczęsny Dzierżankiewicz prowadził Stanisław Barańczak. We wstępie do wydania książkowego swoich felietonów Barańczak wyjaśnił istotę działalności krytycznej dwóch młodych autorów – Feliksa Trzymałko oraz Szczęsnego Dzierżankiewicza, którzy zdecydowali się reaktywować rubrykę Antoniego Słonimskiego z „Wiadomości Literackich”: „myślę […], że zbyt łatwo rezygnujemy z tego obowiązku krytyka literackiego, jakim jest również piętnowanie zjawisk, które zagrażają samemu bytowi i sensowi literatury”, słusznie zauważając, że „o obliczu literatury decydują utwory ambitne i wybitne;...

Kolejny raz Robert Bondara potwierdził, że jest świetnym opowiadaczem historii. Kolejny raz w starym motywie, mocno już wyeksploatowanym, dostrzegł problem aktualny także dzisiaj. Biorąc na warsztat choreograficzny postać molierowskiego Don Juana, choreograf próbuje w nim zobaczyć nie tyle uwodziciela, ile człowieka uzależnionego od seksu, a może nawet cierpiącego na kompulsywne zachowania seksualne. Bondara swobodnie posługuje się komedią Moliera, miesza wątki, wprowadza postacie i sytuacje zaczerpnięte z libretta Lorenzo da Ponte, przestawiając sceny i przepisują biografie bohaterów. Historia Don Juana, którą opowiada na nowo i po swojemu, jest szalenie interesująca i wydaje się niemalże idealnym dowodem, że molierowski bohater cierpiał na...

Z baletem Piotra Czajkowskiego jest tak, jak z powieścią Charlesa Dickensa Opowieść wigilijna czy filmem Kevin sam w domu, bez których nie wyobrażamy sobie świąt Bożego Narodzenia. W grudniu Dziadka do orzechów grają niemal wszystkie teatry operowe w Europie. W 1988 roku węgierski choreograf, związany z teatrami niemieckimi, postanowił połączyć powieść Dickensa z baśnią E.T.A. Hoffmanna Dziadek do orzechów i Król myszy, na podstawie której powstał balet do muzyki Piotra Czajkowskiego. Premiera odbyła się w 1988 roku w Bonn. Nowa wersja zatytułowana Dziadek do orzechów. Opowieść wigilijna odniosła wielki sukces i stała się przepustką do kariery Vámosa. Po 30 latach...

Do renomowanego muzeum ustawiają się kolejki, bilety najlepiej kupować z wyprzedzeniem przez Internet. Tam postaciom na obrazach nikt nie domalowuje wąsów, nie zmienia ułożenia rąk… Wszyscy kontemplują kanon, zachwycają się pięknem… Nie ma co prawda muzeum baletów, ale istnieje grupa dzieł klasycznych, które w światowym repertuarze tworzą swego rodzaju „muzeum”, które miłośnicy traktują jako zbiór arcydzieł. W przypadku baletu klasycznego trudno jednak mówić o oryginałach, nawet wtedy, gdy teatr na afiszu zaznacza, że twórcy odwołują się do oryginalnej choreografii. Czasami jednak znajdzie się śmiałek, który odważy się przełamać tradycję. W takim „muzeum baletów” jest na pewno miejsce dla Coppelii Léo...

Muzyka polska w balecie nie musi przekładać się na rodzimą tematykę. Udowodnili to Paolo Mangiola w nowym odczytaniu Pieśni o ziemi Romana Palestra, i Robert Bondara, który zmierzył się z baletem Na kwaterunku Stanisława Moniuszki.Paolo Mangiola zrezygnował z odczytywania polskości. Dostrzegł w trudnej muzyce Palestra bogactwo struktur dźwiękowych, które chciał przenieść na struktury ruchowe. Nie interesowała go fabuła, nawet w szczątkowej formie. Zaproponował czysty ruch w postaci serii abstrakcyjnych sekwencji choreograficznych, które modyfikowane w kolejnych odsłonach, budują napięcia dramaturgiczne. eszcze w innym kierunku poszedł Robert Bondara, który za pośrednictwem Na kwaterunku rozwinął swoje antywojenne myślenie o świecie współczesnym, zapoczątkowane w spektaklu...

Wszystko można zatańczyć, chociaż najtrudniej chyba komedię. Kiedy w 1975 roku Conrad Drzewiecki wystawił Przypowieść sarmacką, wszyscy zastanawiali się, dlaczego sięgnął po Uwerturę Bajka Stanisława Moniuszki[1]? Nikt wcześniej nie kojarzył tej kompozycji z komizmem. A jednak. Okazała się zabawna, a co więcej, zrymowała się z Zemstą Aleksandra Fredry. Zdziwiło mnie trochę, że Anna Hop postanowiła użyć do choreografii Męża i żony gotowej muzyki baletowej. Dopiero w dniu premiery przypomniałem sobie, że wcześniej muzykę z baletu Na kwaterze [Na kwaterunku] wykorzystał Paweł Chynowski do uzupełnienia ilustracji muzycznej baletu Hrabia Monte Christo, który również nie miał nic wspólnego z oryginalnym librettem. Taneczne...