Search results for the phrase:

Tomasz Ciesielski: Ogromna różnica pomiędzy sytuacją tańca na Ukrainie, w Polsce i u naszych zachodnich sąsiadów wydaje się sprawą oczywistą. Jest tak jednak tylko pozornie. Choć różnice w zorganizowaniu środowiska i finansowaniu tańca można dość łatwo wypunktować, o tyle ich relacje z rozwojem sztuki tanecznej scharakteryzować znacznie trudniej – szczególnie biorąc pod uwagę uwarunkowania społeczno-kulturowe. Przyjrzenie się w tej perspektywie naszym południowo-wschodnim sąsiadom jest szczególnie ciekawe, bo łączą nas podobne doświadczenia historyczne i kulturowy temperament. Jednocześnie diametralnie różne na Ukrainie i w naszym kraju ścieżki i tempa transformacji ostatniego ćwierćwiecza mogą pozwolić lepiej scharakteryzować taniec w Polsce.

Relacja między Europą a USA nigdy nie była równorzędna, zawsze któraś strona oglądała się na drugą, nawet jeśli porównywanie tych kontekstów w obszarze sztuki nie zawsze ma sens. To samo dotyczy tańca – w latach 60. i 70. to Amerykanie tworzyli podstawy technik współczesnych, których intensywnie uczyli na całym świecie. Dzisiaj tancerze zza oceanu są w Europie praktycznie nieobecni, a sami z aprobatą obserwują jak pracujemy na starym kontynencie. Rozmowa z Carolelindą Dickey, znawczynią obu rynków, pozwala zobaczyć złożoność różnic, jakie je dzielą.

Taniec współczesny w Skandynawii jest docenianą i rozpoznawalną formą sztuki, jednak – ze względów polityczno-historycznych – funkcjonującą nieco inaczej w każdym z nordyckich krajów. Norweską wyjątkowość tworzą dwa czynniki: wielokulturowa tożsamość i ogromne środki, jakimi dysponują artyści ją tworzący. W Norwegii, nie tylko na poziomie artystycznym, właściwie nie istnieje rozróżnienie pomiędzy formami klasycznymi a współczesnymi. Brak królewskiego mecenatu dla baletu, mający wieloletnie tradycje w Danii i Szwecji sprawił, że ta forma sztuki  nie rozwijała się tak intensywnie, podobnie jak istniejące na uboczu tańce ludowe. Pozostało więc miejsce dla tańca współczesnego, który dzięki szybkiemu rozwojowi  w drugiej połowie XX wieku stworzył...

W jakim miejscu jest teraz taniec współczesny jako niezależna forma sztuki na Węgrzech?  W tej chwili odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Siły odzyskują bardziej tradycyjne formy – klasyka i tańce ludowe. To one są lepiej dotowane, dołącza do nich także „show dance”, czyli widowiskowe i popularne techniki. Taniec współczesny w porównaniu z nimi jest w dużo gorszej sytuacji, zarówno pod względem kategorii finansowych, jak i w kontekście zainteresowania publiczności. Czy to oznacza, że taniec współczesny miał się lepiej?  Tak, było dużo lepiej. Byłam świadkiem rozwoju środowiska tańca w latach 80., a także później, po upadku żelaznej kurtyny. Wówczas...

Taniec współczesny w Niemczech osiągnął swój wysoki status dzięki partycypacyjnej, kolektywnej pracy środowiska tanecznego. Za (lub przed?) procesem tworzenia struktur dla tej formy sztuki szła profesjonalizacja artystów, a zatem także rozbudowywanie infrastruktury, z której korzystają, a dalej kosztów, jakie generują. W efekcie z dość wspólnotowego działania bardzo różnorodnych artystów powstał rynek tańca, który rządzi się odpowiednimi prawami, odmiennymi od równościowego kolektywizmu.  Moja rozmówczyni – Alexandra Schmidt – menadżerka kilkorga niezależnych artystów, opowiada o tym, jak powoli kształtuje się rola i znaczenie menadżerów tańca. Wciąż otwarte pozostają pytania, jaka jest relacja producenta wobec jego artysty. Na ile ten pierwszy pozostaje jedynie...

Wprowadzenie Tomasza Ciesielskiego: Współczesny Berlin to peryferie w samym centrum kraju. Z jednej strony jedyny kraj związkowy-miasto, a z drugiej –metropolia opuszczona przez wielki biznes. Kulturalna estyma stolicy Niemiec zaczyna jej ciążyć, powodując nadmierne przyciąganie turystów i wzrost cen, przy których to zjawiskach kultura zwykła mieć trudności. Jej dodatkowe finansowanie przez, co jest rzadkością, specjalne fundusze federalne, może być postrzegane jako zasiłek socjalny w ogromnej skali. Dobrze na tym wychodzi taniec, któremu w przeciwieństwie np. do muzyki czy literatury udaje się tworzyć stabilne struktury organizacyjne.

Tomasz Ciesielski (on, jego). Performer, choreograf i badacz tańca. Wykładowca na Wydziale Choreografii na Akademii Muzycznej w Łodzi i doktorant na kulturoznawstwie na Uniwersytecie Łódzkim. Prezes Fundacji Nowszego Teatru. Twórca prezentowanych na arenie międzynarodowej performansów, między innymi: Sense-action, Koszty kwalifikowane/ Taniec, moja miłość, Idylluzja, Karaoke, Odyseja. Współpracował m.in. z Granhøj Dans, Robem Haydenem, Tomaszem Rodowiczem, Natalią Korczakowską, Mikołajem Mikołajczykiem, Wojciechem Mochniejem, Liwią Bargieł oraz Anną Piotrowską. W trakcie rozmowy powiedział mi, że przy udzielał wywiadów, w których opowiadał o swoich pracach, z czasem wytworzył pewne formułki, recytowane jako odpowiedź. Ten wywiad to jednak autoportret, który zadaje pytania o to, kim...

Wśród prac prezentowanych podczas pierwszej części XXII MSTT można zauważyć pewną tendencję: spektakle europejskie (zaliczam tu prace Nagabczyńskiej, Olszowskiej, Labovkiny i Andriyashkina) poruszają się w autonomicznym świecie wyobraźni, albo dotykając kwestii stricte artystycznych, albo analizując stany psychiczno-cielesne. Tymczasem prace amerykańskie (Thomas, Shelver, Moultrie, Battle, Mochniej) koncentrują się na tematyce społecznej, rozważając bądź prezentując sytuację zbiorowości. W jakiś sposób zaprzecza to stereotypom, według których Ameryka to świat indywidualizmu, a Europa stawia na społeczności. Może to znak, że oba kontynenty przemyślały swoje wcześniejsze doświadczenia i powoli zmierzają do zmiany kierunków?

Gdański Festiwal Tańca korzeniami sięga do Gdańskiej Korporacji Tańca, która odbywała się w latach 2002-2008, co skrupulatnie odnotowują organizatorzy Festiwalu w materiałach promocyjnych. Można w nich przeczytać również o trójmiejskiej tradycji tanecznej zarysowanej od lat powojennych: od początku działalności Janiny Jarzynównej-Sobczak, przez Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury, po taneczną eksplozję lat 90., której dojrzałe owoce publiczność zbiera do dziś. Jubileuszowa, X edycja festiwalu skłania do podsumowań. Stąd hasło „powroty”, którym opatrzono pierwszy dzień prezentacji, stąd też zaproszenie do krojenia jubileuszowego tortu kuratorek wcześniejszych edycji GFT: Katarzyny Pastuszak i Joanny Czajkowskiej. Rocznice to równocześnie wyzwanie, bo oczekiwania są wtedy wyjątkowo duże. Szczególnie...

Grudniowa Scena Tańca Studio zakończyła projekt kuratorski Anny Królicy i Adama Kamińskiego „Róbmy miłość, a nie wojnę!”. Ukazała, w jak wielu kierunkach rozwija się polski taniec współczesny, i że wbrew nasileniu trendu „solo” w ostatnich paru latach, inne formy jego wystawiania wciąż mają się dobrze. Świadczy o tym choćby fakt, że po formułę teatru tańca sięgnęli ludzie młodzi (grupa Liwii Bargieł) i „opracowali” ją całkiem po swojemu. Drugi spektakl z obszaru teatru tańca, pokazany podczas tej odsłony STS (Jungle Pink Mama Theater) to już imponująca, „pełnometrażowa” praca, ale trzeba też mieć na względzie zupełnie inne środki produkcyjne, którymi dysponuje zespół. Warto również zauważyć,...