Search results for the phrase:

Spotkali się po trzech dekadach i po prostu zatańczyli, po zaledwie paru próbach. Anna Krysiak, Agnieszka Noster, Magdalena Sokołowska, Beata Wojciechowska, Wojciech Mochniej, Andrzej Morawiec, Mariusz Olszewski, Krzysztof Sołek, Grzegorz Urbańczyk, Marek Wasążnik oraz gościnnie Iwona Olszowska. Pierwszy skład Śląskiego Teatru Tańca wystąpił na swojej dawnej scenie w Bytomiu – dziś to scena Bytomskiego Centrum Kultury – pokazując spektakl Aviego Kaisera z pierwszego roku działania zespołu: Short Stories. Na widowni znaleźli się widzowie, których przy „pierwszej” premierze nie było jeszcze na świecie – i ci, którzy świetnie ją pamiętają. Menadżerowie, jak dyrektor Marek Rożeń, czy członkowie ekipy technicznej sprzed trzydziestu...

Jak fakt, że sam jesteś osobą niepełnosprawną, zmienia Twoją pracę z niepełnosprawnymi? Mam pierwszą grupę inwalidzką i całkowitą niezdolność do samodzielnej egzystencji, gdybym taki nie był, to nie robiłbym takiego projektu. […] Nie o to jednak chodzi. Wolę działać w przestrzeni języka i relacji interpersonalnych. Podczas pracy nad W Przechlapanem udało się nam (bo to w 90% zasługa dziewczyn) stworzyć sytuację, w której mogliśmy o wszystkich naszych odmiennościach względem siebie mówić wprost, żartować z siebie, nawet czasem bardzo w stylu Burtona. […] Ludzie wzruszają się  – dlaczego? Bo jesteśmy paralitami. Taki uruchamia się w nas mechanizm, gdy widzimy teoretycznie słabszych...

Urbacki jest gejem i osobą niepełnosprawną. W swoim przetykanym tańcem i projekcjami monologu opowiada o tym, jak spotykał się z fałszywym współczuciem, wreszcie -jak po intensywnej pracy ze swoim ciałem wstał z wózka i zaczął zawodowo tańczyć.

O Polskiej Platformie Tańca 2010   W październiku w Poznaniu, z inicjatywy Arts Stations Foundation oraz Centrum Kultury Zamek odbyła się już trzecia edycja Polskiej Platformy Tańca. Blisko jej do tego, co określa się angielskim terminem showcase – to festiwal ukierunkowany w dużym stopniu na zagranicznych kuratorów i selekcjonerów; impreza, podczas której nowe przedstawienia taneczne danego kraju przekuwa się w jego narodowy „produkt eksportowy".   Taniec – produkt narodowy   „Narodowość" tańca rozumie się w tym przypadku różnie, czasem w inkluzywnym, obywatelskim rozumieniu (angielskie nation), czasem w bardziej wschodnioeuropejskim, etniczno-kulturowym. Ma to jednak związek nie tyle z tradycją rozumienia kategorii...

Recenzja spektaklu Rekonstrukcja Joanny Leśnierowskiej   W „Rekonstrukcji" trójka wykonawców tańczy na czarnej podłodze – wśród leżących wokół świateł i głośników. Ruchy dwóch tancerek i tancerza są minimalistyczne i spokojne. Pulsacyjnie powracają krótkie sekwencje, pętle. Ich dynamizm narasta bardzo powoli, ale konsekwentnie przez całą pierwszą część spektaklu. Podobnie intensywności i tempa nabiera muzyka – początkowo nienachalne ambientowe dźwięki, w których powraca odgłos skrzypiących drzwi. W miejsce dotychczasowego formalizmu i ironii mamy tu subiektywną, dość liryczną abstrakcję. Samo hasło „rekonstrukcja" mogłoby kojarzyć się z takimi zagadnieniami, jak dialektyka powtarzalności/jednorazowości performansu, odtwarzanie historii tańca przez powracanie do dawnych choreografii czy ograniczenia związane...

W swoim piątkowym przemówieniu podczas Kongresu Kultury Polskiej, minister Bogdan Zdrojewski zapowiedział powołanie Instytutu Tańca. To jeden z głównych postulatów środowiska tanecznego, podnoszony zarówno w Raporcie o tańcu współczesnym, powstałym na zamówienie resortu kultury, podczas warszawskiego sympozjum poprzedzającego Kongres w Krakowie, jak i wreszcie podczas samych obrad kongresowych. Pomysł powołania państwowej instytucji zajmującej się promocją i rozwojem tańca w Polsce powraca zresztą od dłuższego czasu. Był tematem ogólnopolskiego środowiskowego spotkania, które odbyło się 2 lutego ubiegłego roku w Zamku Ujazdowskim; powrócił podczas czerwcowej międzynarodowej konferencji "exchange-change" Fundacji Ciało/Umysł.   Jaki Instytut?   Podczas tych debat zarysowały się różne możliwe scenariusze...

Kobieta w bieli ma zawiązane oczy. Biegnie przez scenę, potykając się i przewracając krzesła, które stara się przed nią rozsuwać mężczyzna w garniturze. Dzięki Porozmawiaj z nią Almodóvara, gdzie pojawia się ta scena, to niewątpliwie najbardziej na świecie znany fragment pracy Piny Bausch. Café Müller – bo tak brzmi tytuł przedstawienia – wraca na ekrany we fragmentach znacznie obszerniejszych i w 3D, tym razem dzięki filmowi Wima Wendersa Pina, jednemu z bardziej oczekiwanych – i promowanych – wydarzeń tegorocznego festiwalu Nowe Horyzonty.   Wenders-realizator podąża za obfitym materiałem scenicznym pozostawionym przez samą Pinę Bausch. Rejestruje w trójwymiarze najważniejsze spektakle choreografki, utrzymujące się w repertuarze jej zespołu od dziesięcioleci – jak...

W opublikowanym niedawno na łamach naszego wortalu artykule Nie nie, czyli taniec teatru, Dariusz Kosiński proponuje nowe spojrzenie na No Manifesto, słynny tekst programowy Yvonne Rainer, próbując przewartościować opozycję między tym, co specyficznie „taneczne”, a tym co „teatralne”. Myślę, że warto na marginesie tekstu Kosińskiego przypomnieć, że opozycja ta nie pojawiła się wraz z działalnością Rainer. Co więcej, można zaryzykować tezę, że tkwiła ona głęboko w myśleniu o tańcu teatralnym już co najmniej pół wieku wcześniej.   Historię zachodniego tańca teatralnego nieraz przedstawia się na zasadzie linearnego rozwoju. Miałby on prowadzić od etapu baletu klasycznego (którego początki pokrywają się z...

Edyta Kozak powraca na scenę. Z wykształcenia i z początku kariery tancerka baletowa, później stała się współtwórczynią warszawskiej niezależnej sceny tanecznej, założycielką zespołu NEI. Etap ten niestety tonie w mrokach dziejów polskiego tańca współczesnego – od początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy NEI zaczął funkcjonować, oddziela nas dziś cała epoka, a szczupłe i rozproszone zasoby dokumentacji bynajmniej nie ułatwiają poznania tamtego okresu. Niezależnie jednak od tego, jak wyglądały pierwsze kroki Kozak po zdjęciu point, dała się ona poznać przede wszystkim jako producentka i kuratorka Festiwalu Ciało/Umysł oraz współorganizatorka licznych międzynarodowych wydarzeń tanecznych w stolicy. Sprowadzała na warszawskie deski Sashę Waltz i Jerome...

Gdy zaczyna się przedstawienie, naprzeciw widowni jest tylko ekran; duży, biały - i pusty, jak scena. Słyszymy muzykę – to żelazny punkt kanonu baletowego, Romeo i Julia Piotra Iljicza Czajkowskiego. Gdy wybrzmią ostatnie akordy fragmentu wykonania Teatru Bolszoj, na ekranie pojawia się czołówka programu telewizyjnego – “Wieczór z mistrzem”. To właśnie sfabrykowany talk show oglądać będziemy przez większą część spektaklu. Gościem dziennikarki jest Violetta Martinez, , „wybitna tancerka i uznana choreografka”, postać stworzona przez Natalię Draganik w jej solowym debiucie. Pretensjonalna dama w kiczowatym makijażu, o powiekach ociekających skrzącym się brokatem, swoje wypowiedzi buduje z banalnych frazesów. Mówi o sztuce...