Search results for the phrase:

Czy taniec współczesny można uznać za taniec ludowy? Zależy to od tego, jak rozumiemy lud, który tańczy (i od tego, czy lud w ogóle tańczy). Jeżeli kojarzymy go z podziałem na plebs i elity, wiążemy z populizmem, to taniec współczesny nie jest z pewnością ludowy. Jednak jeżeli przez ludowy rozumieć będziemy demokratyczny, a demos oznaczać będzie właśnie ogół obywateli, to taniec współczesny jak najbardziej można uznać za praktykę pielęgnowania ludowości. Taniec współczesny jest z istoty tańcem ludowym, tak samo jak taniec ludowy jest tańcem współczesnym. W obu wszak chodzi o to, żeby tańczyć wspólnotę.

Skąd skojarzenie nowoczesności w tańcu z tym, co widowiskowe, na pokaz, stawiające na pierwszym planie technikę, bo przecież to są charakterystyki zwyczajowo kojarzone z show dance? Dlaczego określenie „taniec nowoczesny” w naszych uszach gryzie się dziś nierzadko z terminem „taniec współczesny”, podczas gdy w początkach poprzedniego stulecia (ale i znacznie później, a czasem także dziś) stosowane były te określenia wymiennie? Co takiego stało się z tańcem i, co chyba ważniejsze, z nowoczesnością, że współczesność i ta ostatnia rozeszły się? I czy rzeczywiście to ostateczne rozstanie?

Historyczki i historycy tańca o akademickim podejściu mają czasem potrzebę posprzątania terminologicznej stajni Augiasza, podejmując decyzje o rezygnacji z niektórych terminów. Tak właśnie postąpiliśmy z Julią Hoczyk, wykreślając z terminologii książki Prze-pisać taneczny modernizm określenie „taniec nowoczesny”, które – tak jak Joanna Szymajda – kojarzymy z domeną show dance. A jednak może jest to podejście zbyt ortodoksyjne? Może nie należy zamazywać pokrewieństwa między Isadorą Duncan i disco dance, które najwyraźniej istnieje? Może na termin „nowoczesny” powinniśmy popatrzeć nie w jego technicznym, ale filozoficznym znaczeniu i tak go właśnie w odniesieniu do tańca stosować?

Niemal każdy taniec oglądamy już dziś niejako podwójnie: na ekranie i na żywo. Coraz trudniej egzystować tańcowi bez kamery, nienagrany wydaje się zanikać. Oczywiście nie jest tak, że rejestracje wszystkich spektakli są powszechnie dostępne. Chodzi raczej o to, że kamera stała się nieodzownym narzędziem praktyki tanecznej. Kto z artystek i artystów nie nagrywa swoich prób i nie ocenia wartości tego, co na nich powstaje, właśnie na podstawie nagrań? Na każdym kroku towarzyszy nam „wideo-sobowtór”, niejednokrotnie przesądzając swoim tańcem o tym, jak my potem „w rzeczywistości” tańczymy. Współczesność jest w tym ujęciu niczym innym, jak współistnieniem tańca aktualnego i jego reprezentacji,...

Do Koszęcina zostałam zaproszona przede wszystkim w roli krytyka tańca. Ale przyjechałam tu także jako tancerka i pasjonatka tej sztuki. Miałam szansę uczestniczyć w warsztatach, przyglądać się próbom, poznać pedagogów i uczestników, oswoić się z miejscem i atmosferą projektu. Szybko zrozumiałam, że niezwykła forma Warsztatów wymaga ode mnie niestandardowego podejścia. Dlatego  szukałam odpowiedniego sposobu i języka by opowiedzieć czytelnikom i potencjalnym uczestnikom, o tym, co właściwie dzieje się w Koszęcinie.

Eryk Makohon (on, jego) to pedagog o niesamowicie usystematyzowanej wiedzy. Choreograf, który zawsze przychodzi dobrze przygotowany na próby. Lider Krakowskiego Teatru Tańca. Aktualnie również prodziekan Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Spektakle z jego ruchem i choreografią były pokazywane i nagradzane na całym świecie. Rozwija własne projekty edukacyjne oraz programy wspierające młodych choreografów. W rozmowie opowiedział mi m.in. o swoich początkach, drodze od tańca towarzyskiego do współczesnego, doświadczeniach związanych z pracą w Śląskim Teatrze Tańca oraz o planach na nadchodzący sezon.

Niebywała wprost energia biła z Bisonte Marca da Silvy Ferreiry i Graces Silvii Gribaudi – głównych spektakli tegorocznego festiwalu Ciało/Umysł. Te prace przyćmiły pozostałe prezentacje klarownym przekazem i perfekcyjnym wykonaniem. Można je uznać nawet za prace nieco kontrowersyjne – tak śmiało łamały schematy dramaturgii, konstrukcji przedstawienia tanecznego, sposobu mówienia o własnych zaletach i niedoskonałościach, o wieku, tożsamości czy płci. Granic jednak nie przekroczono.

Zapis rozmów ze spotkania z dyrektorami Sopockiego Teatru Tańca jest kontynuacją cyklu o wpływie miejsc pracy artystów tańca współczesnego i istniejącej infrastrukturze na ich twórczość. Z artystami przeprowadziłam dwie kilkugodzinne rozmowy, najpierw w Sopocie przy okazji obchodów jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej ich teatru, a później w Białymstoku podczas Festiwalu „Kalejdoskop”. Pierwszy moment naszej rozmowy miał szczególne znaczenie, był nie tylko emocjonującym i radosnym świętem jednoczącym przyjaciół, współpracowników, wielbicieli i widzów Sopockiego Teatru Tańca, ale przyniósł także informację o jego planowanym zamknięciu. Jednym z powodów tej decyzji są właśnie przyczyny związane z niedostatkami infrastruktury, brakiem własnej sceny, która znacząco wpływa, a...

Po napisaniu Sztuki do odkrycia. Szkiców o polskim tańcu i Pokolenia solo, chciałam powrócić raz jeszcze do przyglądania się polskiej scenie tańca współczesnego z perspektywy historycznej i przypatrzeć się, jaki ślad odciskają formy jej organizacji na działaniach artystycznych. Cykl rozmów, które ukażą się w nadchodzących miesiącach, będzie pretekstem do spojrzenia na tę kwestię z perspektywy miejsca pracy artystów tańca współczesnego. Jak miasto, instytucja/organizacja czy infrastruktura wpływają na, a może nawet determinują, niektóre działania i decyzje artystyczne.

W 2023 roku Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina obchodzi niemały jubileusz – już od 50 lat na tej uczelni istnieje bowiem możliwość podejmowania studiów związanych z tańcem. Najstarszą w polskim szkolnictwie wyższym specjalnością w zakresie tej dziedziny jest pedagogika baletowa.