„Muzeum ciał” instalacja choreograficzna w MSN w Warszawie.
W Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie rusza bogaty program działań performatywnych. Od wtorku, 20 maja, w otwartej dla wszystkich przeszklonej Galerii A, znajdującej się na parterze, rozpocznie się instalacja choreograficzna Muzeum ciał. Jednocześnie na odwiedzających czekają weekendowe performasy towarzyszące wystawie zatytułowanej Republika cyników – plac Defilad.
Muzeum ciał w Galerii A
Galerii A to przestrzeń, która łączy wnętrze MSN-u z miejskim otoczeniem – znajduje się na styku, w przejściu. Realizowana tam instalacja performatywna ma przyciągać uwagę i kierować ją na ciało: nasze własne ciała, ciała tancerek i tancerzy, a także na obecność ciał w przestrzeni Muzeum i miasta.
Daty performansów: 20, 22, 23, 27, 29 maja godz. 17.00–19.00 oraz 21, 28, 30 maja godz. 16.00–18.00.
Muzeum ciał proponuje rozszerzenie pola doświadczania sztuk wizualnych z dominującego wzroku (wykluczającego niewidzących, nierzadko wiążącego się z dystansem i oceną) o słuch i cielesną obecność. W tańcu oznacza to uważność skierowaną na własne ciało, myśli i wyobrażenia. Taniec nie funkcjonuje tu jako formalny pokaz, lecz jako sposób przetwarzania bodźców – forma aktywnego badania rzeczywistości poprzez ciało jako aparat percepcyjny. Improwizujący tancerki i tancerze reagują na dźwięki i obecność widzów. Ich ruch nie opiera się na zdefiniowanych figurach, lecz na dostrajaniu się do kontekstu i wchodzeniu w relacje z otoczeniem.
– Muzeum ciał działa jak filtr percepcji – uwrażliwia na sposób, w jaki postrzegamy innych i siebie w przestrzeni publicznej. Przypomina, że nasze widzenie nie jest neutralne. Kształtują je społeczne konteksty, normy kulturowe, przyzwyczajenia, struktury władzy – tłumaczy Magdalena Komornicka, kuratorka wydarzenia. – Tańczące ciało aktywnie uczestniczy w definiowaniu relacji z otoczeniem, staje się narzędziem komunikacji, medium – żywym i politycznym. Skupienie i uważność, których wymaga ta interakcja, mogą też pomóc odbierać inne formy sztuki – wolniej, z refleksją i otwartością na cielesne doświadczenie – dodaje kuratorka.
Tytuł projektu nawiązuje do pierwszej choreograficznej interwencji w nowej siedzibie MSN-u, zrealizowanej na jej otwarcie w październiku 2024 roku. Odwołuje się również do idei Musée de la danse Borisa Charmatza, który szukając nowych kontekstów do prezentacji choreografii i tańca, podkreślał jego rolę jako politycznego medium o natychmiastowym, cielesnym oddziaływaniu.
Twórcy:
Performerki i performerzy: Omar Karabulut, Kaya Kołodziejczyk, Marta Kosieradzka, Magdalena Niedzielska, Piotr Stanek, Maria Stokłosa
Choreografia: Maria Stokłosa
Współpraca dramaturgiczna: Przemek Kamiński
Światło: Aleksandr Prowaliński
Kostiumy: Olga Jurewicz
Oprawa muzyczna: daisy cutter
Kuratorka: Magdalena Komornicka
Wsparcie techniczne: Marek Franczak, Łukasz Zygarlicki
Produkcja: Katarzyna Szybińska
Identyfikacja wizualna i opracowanie graficzne instalacji: Gosia Stolińska, Martyna Wyrzykowska
Koordynacja komunikacji: Anna Cygankiewicz
Redakcja prowadząca: Aleksandra Urbańska
Komunikacja: Przemysław Rydzewski, Aleksandra Urbańska, Iga Winczakiewicz, Olga Zawada
Tłumaczenie: Christopher Smith
Korekta: Lingventa
„Republika cyników – plac Defilad” wystawa i performansy w MSN w Warszawie.
Republika cyników – plac Defilad
Tymczasem od 10 maja osoby odwiedzające Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i poruszające się klatką schodową uczestniczą w wystawie zatytułowanej Republika cyników – plac Defilad. Składają się na nią nie tylko filmy i nagrania dźwiękowe – jako elementy pionowej instalacji umieszczonej w centrum MSN-u – ale również bogaty program performatywny. Wystawa, której kuratorem jest francuski eseista i historyk sztuki performansu Pierre Bal-Blanc, potrwa do 8 czerwca.
Na zbudowanej z rusztowań wieży pokazywane są prace wideo z wiedeńskiej Kolekcji Kontakt oraz Filmoteki MSN-u – zbioru liczącego blisko 900 filmów, tworzonych przez artystów polskich z pola sztuk wizualnych w XX wieku i na początku XXI wieku. Osoby odwiedzające Muzeum będą odkrywać kolejne prace podczas wchodzenia lub schodzenia po schodach, dołączając tym samym do aktu performatywnego.
Celem wystawy jest przedstawienie innego ujęcia historycznego praktyki performatywnej. Wystawa wychodzi od hipotezy, że performans – a przynajmniej postawa performatywna – zaistniał już w starożytności, na co szczególny wpływ miała konkretna szkoła filozoficzna, a mianowicie cynizm. Starożytny cynizm, reprezentowany m.in. przez Diogenesa (413–323 p.n.e.) i i Hipparchię z Maronei (ok. 346–280 p.n.e.), opowiada się za życiem w zgodzie z naturą, odrzuceniem kategorii społecznych na rzecz pozornie paradoksalnej hierarchii, w której ludzie powinni naśladować zwierzęta, a także wyzbywać się dóbr materialnych i dążyć do samowystarczalności (autarkii). Filozofię tę przekazywano nie tyle poprzez koncepcje, ile przez gesty – prezentowanie postaw w sferze publicznej, sposób działania w relacji z innymi, słowa wcielone w czyny.
Trwająca pięć tygodni wystawa została podzielona na pięć tematów, które nawiązują do filozofii cyników:
- Poniżenie: krytyczna alternatywa dla rywalizacji
- Bezwstyd: antycypacja stanu natury
- Ubóstwo: autarkia, etyka zwierzęcości
- Ciężka próba: praca wolna od negatywnych, stygmatyzujących cech
- Zamęt: eksperymentalna metoda na teraźniejszość
Każdemu z tematów towarzyszysz weekendowy program performatywny a w nim m.in. performans Karola Radziszewskiego, Anny Zaradny i Katalin Ladik.
Szczegóły znajdują się na stronie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie: artmuseum.pl
