fot. Camille Blake
Spektakl autorstwa enfant terrible francuskiego tańca Jérôme’a Bela odkrywa na nowo bezkompromisową Isadorę Duncan jako zwiastunkę współczesnej sztuki i nowoczesnego tańca, wyzwolonego ze sztywnych ram. Z oryginalną choreografią Duncan i w oparciu o jej wspomnienia.
W spektaklu przygotowanym dla tancerki Elisabeth Schwartz Jérôme Bel kontynuuje pracę nad portretami tancerzy, rozpoczętą w 2004 roku (kolejno: Véronique Doisneau, Cédric Andrieux, Pichet Klunchun, Florian Gaité). Festiwal C/U odkrył tego artystę dla polskiego widza i od 2001 roku regularnie pokazuje jego prace, poczynając od skandalizującego Jérôme Bel po Disabled Theatre z osobami niepełnosprawnymi. Tym razem Bel kreśli portret tragicznie zmarłej w 1927 roku amerykańskiej tancerki i choreografki Isadory Duncan. Inspiruje się jej autobiografią Moje życie, a także jej oryginalną choreografią, którą przekazała mu Catherine Gallant, nowojorska tancerka i badaczka twórczości Isadory Duncan.
Urodzona w San Francisco Isadora Duncan, niezależna artystka i wizjonerka, żyła tylko pięćdziesiąt lat, ale zdołała podważyć obyczaje patriarchalnej epoki i reguły klasycznego baletu. Prowadziła burzliwe życie, łatwo więc obsadzano ją w roli ikony wyzwolonej kobiecości, bohaterki licznych romansów, nie tylko heteroseksualnych, ekscytowano się jej małżeństwem z młodszym o kilkanaście lat rosyjskim poetą Siergiejem Jesieninem. Zginęła podczas przejażdżki, uduszona własnym szalem wkręconym w koła rozpędzonego samochodu, co przyczyniło się do jej romantycznej legendy.
Bel przedarł się przez mit, by wydobyć ukryte znaczenia i aktualne przesłanie. Pod koniec XIX wieku Isadora zrzuciła kostium z paczką i puentami, by powrócić do pierwocin tańca. Gołymi stopami, „greckimi” tunikami i ruchami uwolnionymi od rygorystycznych technik narzuciła światu nową ideę ruchu, którą oparła na inwencji, improwizacji, harmonii ciała i ducha. Obserwacja drgających liści, przypływów oceanu, rytmu Ziemi i synchronizacja z nimi poprzez ciało stały się podstawą jej „autentycznego gestu” oraz poszukiwań duchowego uniesienia w tańcu. Odtąd każdy choreograf musiał zdefiniować swój twórczy język.
Dzięki wewnętrznej wolności, spontaniczności i naturalności Duncan położyła podwaliny pod taniec współczesny – uważa Bel. Jego spektakl, wykorzystujący zarówno słowo, jak i ruch Elisabeth Schwartz, ożywia pamięć tego swobodnego tańca. Łączy choreograficzne archiwum z doświadczeniem żywego występu, w zgodzie z wizją tańca jako narzędzia emancypacji.
Z powodów ekologicznych kompania R.B/ Jérôme Bel nie podróżuje już samolotem, a praca z Catherine Gallant nad spektaklem odbyła się przez telekonferencję Paryż – Nowy Jork. Isadora przyjedzie więc na festiwal pociągiem, jak w przeszłości – dając występy w kolejnych miastach: Paryżu, Berlinie i Warszawie.
e-Scena C/U 2020
Prosto z wnętrza | PORTRET
Prosto z wnętrza | PROCES
Reportaże Anny Sańczuk, prezentujące sylwetki autorów premier i relacje z prób.
Re:Isadora | DO POSŁUCHANIA
Eseje praktyczek i teoretyczek tańca o Isadorze Duncan pod redakcją Hanny Raszewskiej-Kursy.
21 lekcji tańca na XXI wiek
Seria prac wideo, w których artyści proponują jeden gest, ruch lub praktykę, ich zdaniem mający moc zmieniania świata; kuratorka projektu: Edyta Kozak.
***
19. Ciało/Umysł
Międzynarodowy Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu
Dyrektor Artystyczna: Edyta Kozak
Festiwal finansowany przez m.st. Warszawa oraz współfinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Współorganizator: STUDIO teatrgaleria, Komuna Warszawa, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Patroni medialni: TVP Kultura, Notes Na 6 Tygodni, Miesięcznik „Teatr”, Magazyn „Didaskalia”, „Taniec”, In Your Pocket, e-teatr.pl, teatrologia.info, teatralny.pl
Wsparcie medialne: taniecPOLSKA.pl
