Na zdjęciu: Beata Mysiak w hello kitty. Fot. materiały LTT.
W najnowszym numerze „Didaskaliów” (nr 120, kwiecień 2014) ukazał się blok tekstów w dziale Taniec. Opublikowano w nim trzy artykuły: omówienia zeszłorocznych programów performatywnych w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu (Archiwum ciała, kuratorka: Anna Królica, oraz # nie jesteś mi obojętny, kurator: Marcin Maćkiewicz), a także relację z ostatniego występu Brown Dance Company w Brooklyn Academy of Music w Nowym Jorku, podczas którego znakomita amerykańska choreografka Trisha Brown żegnała się z publicznością. Poniżej zamieszczamy omówienie artykułów.
Marta Seredyńska: Czy choreograf może też być archeologiem?
Recenzja projektu performatywnego Archiwum Ciała w Centrum Kultury Zamek w
Poznaniu (wrzesień–grudzień 2013). Zgodnie z koncepcją archeologii Michela Foucaulta w zależności od czasu, polityki i społecznych norm zmienia się znaczenie i sposób postrzegania pewnych zjawisk. W opinii Marty Seredyńskiej siedem spektakli prezentowanych w ramach projektu Archiwum Ciała, w których współcześni choreografowie próbowali dokonać rekonstrukcji dzieł swych poprzedników, w pełni zrealizował to założenie. Autorka opisuje bardziej szczegółowo następujące projekty: wykład performatywny Urheben/Aufheben Martina Nachbara, odnoszący się do Affectos Humanos Dory Hoyer, Projekt: Tomaszewski Mikołaja Mikołajczyka oraz Brith Out Kai Kołodziejczyk nawiązujące do twórczości Henryka Tomaszewskiego oraz Conrada Drzewieckiego oraz Whatever Tomasza Bazana.
Tomasz Kowalski: Patrzę, więc…?
W relacji z dwóch kolejnych odsłon poznańskiego cyklu #nie jesteś mi obojętny Tomasz Kowalski analizuje różne sposoby oddziaływania na publiczność w spektaklach Disabled Theater (Theater HORA/Jérôme Bele) oraz Theatre (kolektyw Superamas). Autor artykułu zwraca uwagę
na formę obu przedstawień, która nie tylko wykracza poza tradycyjnie przyjęte granice teatru, lecz także w swoisty sposób testuje percepcję widzów. Tym samym sieć powiązań pomiędzy spektaklem zagranym przez niepełnosprawnych umysłowo a zanurzonym w absurdzie teatrze politycznej fikcji daleko wykracza poza proste usytuowanie ich w ramach sztuki angażującej.
Tekst dostępny na stronie czasopisma: www.didaskalia.pl
Agnieszka Sosnowska: Podrzucam w górę ramiona – jeżeli je złapiesz, są twoje
Autorka relacjonuje występ Brown Dance Company w Brooklyn Academy of Music z
przełomu stycznia i lutego 2012 roku, którym Trisha Brown żegnała się z publicznością i który stał się równocześnie swoistym hommage złożonym artystce. Program składał się z czterech skonfrontowanych ze sobą na zasadzie różnorodności choreografii powstałych w latach 1966–2011. Sosnowska podkreśla ogromne zasługi Brown w tworzeniu tańca postmodern, a także opisuje okoliczności powstania poszczególnych zaprezentowanych w Nowym Jorku układów.
Omówienie artykułów przytoczono za:
