Fot. Paweł Ceglarek.
Osiem lat temu, 25 sierpnia 2007 roku, w Poznaniu zmarł Conrad Drzewiecki, wybitny tancerz i choreograf, pedagog, twórca Polskiego Teatru Tańca-Baletu Poznańskiego. Przypominamy biografię tego znakomitego artysty. Warto również wspomnieć o serwisie ninateka.pl, prowadzonym przez Narodowy Instytut Audiowizualny. W dziale „Taniec” znaleźć tam można filmową wersję jednej z najsłynniejszych choreografii Drzewieckiego – Krzesanego. Bezpośredni link:
http://ninateka.pl/film/krzesany-conrad-drzewiecki
Conrad Drzewiecki urodził się 14 października 1926 roku w Poznaniu. Laureat wielu nagród zagranicznych – m.in. Srebrnego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Bukareszcie (z Teresą Kujawą – 1953), Złotego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Warszawie (1955) Primo Premio Assoluto Międzynarodowego Konkursu Baletowego w Vercelli (1956) czy Prix Italia za film „Gry” – oraz krajowych: „Terpsychory” za całokształt twórczości i Złotego Medalu Gloria Artis.Od roku 1951 Drzewiecki jest solistą baletu poznańskiej opery, w roku 1956 – wyjeżdża na Zachód. Kolejne stacje na jego drodze to Neapol i Paryż. Współpracuje z najlepszymi francuskim zespołami, podróżując z nimi po całym świecie. Tańczy w choreografiach Fokina, Balanchine’a, Limona, Lifara czy Rolanda Petit. Cały czas kształci się zarówno w zakresie tańca klasycznego i folklorystycznego, jak i współczesnego.
Wraca do Polski w roku 1963, by zostać kierownikiem baletu Opery Poznańskiej za dyrekcji Roberta Satanowskiego. Do historii przeszły jego ówczesne prace choreograficzne: Ognisty ptak Strawińskiego(1967), Adagio na smyczki i organy (1967) czy Pawana na śmierć Infantki (1968), a także Cudowny Mandaryn (1970) Béli Bartóka.
W pracach takich jak Błękitna rapsodia wprowadzał – jeszcze podczas pracy w Operze Poznańskiej – elementy tańca modern do swojego repertuaru. Jako pedagog Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu staje się prekursorem nauczania nowoczesnych technik tanecznych. W latach 1971-1980 pełni funkcję dyrektora artystycznego tej szkoły.
W roku 1973 zostaje dyrektorem Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, nowego zespołu wydzielonego z poznańskiej opery. Jednocześnie w repertuarze PTT utrzymuje się osiem spektakli z dawnego repertuaru Opery Poznańskiej. Nadaje PTT charakter zespołu autorskiego, tworzy własny niepodrabialny styl – technikę tańca współczesnego (modernistycznego) łączy z inspiracjami klasyką i folklorem. Jego pierwszy spektakl zrealizowany pod szyldem nowej instytucji – to Epitafium dla Juana do muzyki Edwarda Rudnika.
Conrad Drzewiecki chętnie pracuje z polską muzyką współczesną, powstają przedstawienia z utworami Mieczysława Karłowicza – Odwieczne pieśni (1973), Wojciecha Kilara – Krzesany (1977), Karola Szymanowskiego – Pieśń o nocy (1977) czy Krzysztofa Pendereckiego – Stabat mater (1976). Nie brakło jednak również przedstawień do muzyki Chopina, Beethovena czy Schuberta. W latach osiemdziesiątych korzystać zdarzało mu się z muzyki rozrywkowej: grupy The Beatles (Yesterday, 1982), Pink Floyd (Wir) czy polskiego multiinstrumentalisty i rockmana Józefa Skrzeka. Co ciekawe, Drzewiecki niejednokrotnie sam projektuje scenografie do swoich spektakli.
Pierwszy dyrektor Polskiego Teatru Tańca często współpracuje z telewizją. W 1979 powstaje telewizyjna wersja Krzesanego, w 1978 – Pawany na śmierć Infantki. Zarejestrowano także Pieśni (1976), a z okresu pracy w Operze Poznańskiej – Gry (1970) i Adagio (1969).
Zespół odbywa liczne tournée po całej Europie, zapraszany jest do udziału w światowych festiwalach, jak na przykład: Międzynarodowym Festiwalu Tańca w Paryżu i Chateauvallon, Baletto Oggi w Bari, Musica Sacra w Mediolanie, Intercontri Musicali Romani, Bregener Festspiele i Berliner Festtage.
Jako dyrektor PTT, Drzewiecki otrzymuje m.in dyplom Ministra Spraw Zagranicznych i Nagroda Państwowa I stopnia za propagowanie kultury polskiej za granicą, dyplom ITI za popularyzację sztuki polskiej za granicą, Nagroda Miasta Poznania za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki, tytuł : „Zasłużonego dla Kultury Narodu”.
Na emeryturę przechodzi w roku 1987, po czternastu bardzo owocnych i intensywnie przepracowanych latach dyrektorowania. Kierownictwo zespołu przejmuje po nim tymczasowo jego asystent, rok później zaś – dyrektorem PTT zostaje Ewa Wycichowska. Ostatnie spektakle dla Polskiego Teatru Tańca – Pieśń Roksany i Śmierć Izoldy – Drzewiecki przygotowuje przeszło dekadę później- w 1998 roku, z okazji jubileuszu 25-lecia Teatru.
Więcej informacji: www.ptt-poznan.pl/historia-ptt/conrad-drzewiecki/
