105. rocznica urodzin Stelli Pokrzywińskiej

W 1928 roku rozpoczęła naukę w Szkole Artystyczno-Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Była uczennicą Marii Sznarowskiej i Piotra Zajlicha. Jako szczególnie utalentowana uczennica otrzymała stypendium zwalniające ją z opłaty czesnego i brała udział w spektaklach baletowych Teatru Wielkiego. W wieku 14 lat ukończyła szkołę, otrzymała dyplom z wyróżnieniem i została zaangażowana na etat solistki warszawskiego Teatru Wielkiego, z którym, z przerwami, była związana do 1939 roku. W sezonie 1937/1938 była solistką kierowanego przez Bronisławę Niżyńską Polskiego Baletu Reprezentacyjnego, z którym występowała na największych europejskich scenach, m.in. w Londynie i Paryżu, gdzie PBR uzyskał Grand Prix sztuki tanecznej podczas Wystawy Światowej (Pieśń o ziemi, Baśń krakowska, Apollo i dziewczyna – chor. Bronisława Niżyńska). Doskonaliła umiejętności wykonawcze, biorąc udział w międzynarodowych konkursach tańca. Zdobyła m.in. II miejsce na Konkursie w Brukseli, co zaowocowało zaproszeniem jej przez Serge’a Lifara na gościnne występy w Paryżu. Studiowała taniec klasyczny, hiszpański i wyzwolony w Paryżu i Berlinie. Okupację niemiecką przeżyła w Warszawie, występując na popołudniowych koncertach artystyczno-baletowych i udzielając konspiracyjnych lekcji tańca.

Po wojnie kontynuowała karierę w Warszawie, tańcząc m.in. Pannę Młodą w Weselu w Ojcowie, z Leonem Wójcikowskim (chor. Piotr Zajlich, 1946). To z nim przeniosła się w 1948 roku do Poznania, gdzie otrzymała angaż na stanowisko primabaleriny i pedagoga baletu. Tańczyła w repertuarze baletowym i operowym: m.in. Swantewit (chor. Jerzy Kapliński, 1948), Pieśń o ziemi (chor. Maksymilian Statkiewicz, 1949), Paw i dziewczyna, Karnawał (chor. Eugeniusz Papliński, 1950), Coppelia (chor. Leon Wójcikowski, 1952), a także Halka, Straszny Dwór, Aida, Carmen, Traviata, Kniaź Igor. W latach 1953–1956 była primabaleriną Opery Bałtyckiej i pedagogiem Państwowej Średniej Szkoły Baletowej w Gdańsku. W kolejnych sezonach ponownie była związana z Operą Poznańską, tańcząc m.in. Carabosse w Śpiącej Królewnie (chor. Jerzy Gogół, 1956), Zaremę w Fontannie Bachczysaraju (chor. Zygmunt Patkowski, 1958), a także realizując inscenizację, choreografię i występując w roli Candelas w Czarodziejskiej miłości do muzyki Manuela de Falli (1958). Współpracowała także jako choreograf z poznańskimi teatrami dramatycznymi, Estradą Poznańską, filmem i telewizją (Uczeń czarnoksiężnika, 1961). W 1962 roku została kierowniczką baletu, choreografką i pedagożką Teatru Muzycznego w Łodzi. Po pięciu sezonach wróciła ostatecznie do Warszawy i rozpoczęła pracę pedagogiczną w Państwowej Szkole Baletowej w Warszawie. Jednocześnie była kierowniczką i pedagożką baletu w Operze Objazdowej w Warszawie. W sezonie 1975/1976 kierowała zespołem baletu Operetki Warszawskiej.

Zmarła 20 maja 2003 roku w Warszawie.