Alain Platel „En avant, marche!”. Fot. Phile Deprez.
Gościem IX edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Dialog – Wrocław” będzie wybitny flamandzki choreograf Alain Platel, który pokaże dwa spektakle En avant, marche! (14-15 października 2017) oraz nicht schlafen (17-18 października 2017). Oprócz spektakli odbędą się spotkania z artystą z udziałem zaproszonych gości, a także warsztat, które poprowadzi Quan Bui Ngoc z zespołu les ballets C de la B.
Polecamy!
En avant, marche!
Spektakl En avant, marche! jest wspólnym dziełem reżyserów: Alaina Platela i Franka Van Laecke oraz muzyka Stevena Prengelsa. W spektaklu artyści sięgają do tradycji grup muzycznych, które przez dziesięciolecia były ważną częścią lokalnego życia społecznego i kulturalnego. Zespół muzyczny, klub muzyczny, orkiestra dęta stają się tutaj symbolem wspólnoty, poprzez którą opowiedzieć można uniwersalną historię ludzkiego życia. W En avant, marche! publiczność widzi, jak członkowie małych społeczności, pomimo konfliktów, osobistych ambicji, relacji miłosnych, różnic pokoleniowych i światopoglądowych, starają się za wszelką cenę być razem i wspólnie iść naprzód. Bycie razem jest tutaj wartością nadrzędną i wielką inspiracją dla naszej, coraz bardziej podzielonej wspólnoty. Aktorzy, tancerze, muzycy i lokalni artyści (muzyka grana jest na żywo z udziałem lokalnych zespołów muzycznych) tworzą jeden zespół, wspólnotę, której językiem jest ludzkie ciało traktowane jak instrument muzyczny. Centralną postacią spektaklu jest umierający trębacz, postać zainspirowana bohaterem dramatu Luigiego Pirandella Człowiek z kwiatem w ustach, który musi pożegnać się ze swoim zespołem i ze swoim instrumentem. Czy jest on jeszcze członkiem wspólnoty?
nicht schalfen
Natomiast nicht schalfen stanowi apokaliptyczną wizję współczesności, w której toczy się nieustanna walka nie tylko o przestrzeń życiową, ale także o własne miejsce w nowej, tworzącej się właśnie hierarchii. Punktem wyjścia dla spektaklu Alain Platel uczynił muzykę austriackiego kompozytora Gustava Mahlera. To właśnie w jej agresji i nerwowości, pasji i tęsknocie za utraconą harmonią odnalazł inspiracje do spektaklu, będącego mroczną opowieścią o naszej współczesności. Jest to radykalnie piękna opowieść o cierpieniu i śmierci, o upadku cywilizacji i próbach odbudowania relacji na gruzach dawnego świata. Grupa mężczyzn gromadzi się wokół drewnianego ołtarza, na którym leżą trzy martwe konie, aby spełnić rytuał. Kim oni są? Z jakiego świata po katastrofie pochodzą? Kim jest znajdująca się pośród nich kobieta? Czy zostanie złożona w ofierze na ołtarzu ich upadającej męskości? To tylko niektóre pytania, które pojawiają się w trakcie oglądania najnowszego spektaklu Alaina Platela. I chociaż jesteśmy obserwatorami dziwnego rytuału jakiegoś prymitywnego plemienia, to trudno nie odnieść wrażenia, że jest to opowieść z bardzo bliskiego nam świata. Patrząc na tancerzy, którzy dosłownie rozszarpują swoje ubrania, trudno nie widzieć w nich tych wszystkich mieszkańców peryferii naszego świata, dla których katastrofa już się wydarzyła, którzy nie oczekują już wojny, bo stała się ona ich realnym doświadczeniem.
Spotkania:
Dokąd ten marsz?”– spotkanie wokół spektaklu En avant, marche! z Olgą Tokarczuk i Alainem Platelem
Co po katastrofie? – spotkanie wokół spektaklu nicht schlafen z Joanną Tokarską-Bakir i Alainem Platelem
Quan Bui Ngoc – warsztaty
Strona festiwalu: http://dialogfestival.pl/
Warto przypomnieć, że Alain Platel w 2011 roku prezentował już na „Dialogu” queerową Gardenię, zrealizowaną, podobnie jak En avant, marche!, wspólnie z Frankiem Van Laecke. Polska publiczność wciąż pamięta jednak przejmujący, filozoficzny taneczny VSPRS, który w 2007 roku na Międzynarodowym Festiwalu „Kontakt” zdobył I nagrodę i do dziś jest jednym z najważniejszym spektakli teatru tańca, jakie były pokazywane w naszym kraju. Zespół Platela les ballets C de la B wystąpił w Polsce ponownie w 2010 roku podczas pierwszej edycji Malta Festival Poznań po zmianie formuły – w ramach idiomu „Teatr flamandzki”. Pokazał wówczas Out of Context. For Pina, łączący estetykę tańca flamandzkiej fali i niemieckiego teatru tańca, a także swoisty hołd dla Piny Bausch i traktowania przez nią międzyludzkich relacji – jednocześnie w sposób bolesny i z ogromnym zrozumieniem oraz wyczuciem.
Wybrane teksty o spektaklach Alaina Platela:
Recenzja Gardenii w miesięczniku „Teatr” (Julia Hoczyk)
Recenzja Gardenii na dwutygodnik.com (Joanna Targoń)
Recenzja C(h)oeurs na dwutygodnik.com (Piotr Gruszczyński)
