Na kanale Arte.tv do 23 stycznia można oglądać wieczór choreografii współczesnych z Opery Paryskiej, do którego prace przygotowali wybitni światowi choreografowie: James Thierrée – Frôlons, Hofesh Shechter – The Art of Not Looking Back, Iván Pérez – The Male Dancer i Crystal Pite – The Seasons’ Canon. Wieczór powstał w 2018 roku i okazał się wielkim sukcesem. Uwielbieniem widowni cieszy się zwłaszcza jego ostatnia część, zjawiskowa choreografia Pite do kompozycji Maxa Richtera z serii Recomposed wytwórni Deutsche Grammophon Antonio Vivaldi The Four Seasons.
The Seasons’ Canon powstało wcześniej, w 2016 roku, na zamówienie ówczesnego dyrektora Opery Paryskiej – Benjamina Millepieda, który zaprosił do współpracy mało wówczas znaną we Francji gwiazdę anglosaskiej choreografii baletowej, Kanadyjkę Cristal Pite. Seasons’ pokazano na otwarcie nowego sezonu razem z Blake Works I Williama Forsythe’a, pierwszą pracą choreografa przygotowaną od 1999 roku.
O ile Blake Works I było wydarzeniem niejako z założenia – wielkim powrotem mistrza na scenę, na której w 1987 roku pokazał legendarny, przełomowy dla baletu In the Middle, Somewhat Elevated, długo wyczekiwanym listem miłosnym do sztuki baletu i tancerzy – o tyle sukces choreografii Pite przyszedł nieoczekiwanie. Po zakończeniu premierowego pokazu The Seasons’ paryska widownia, co dla niej nietypowe, zerwała się z krzeseł i zgotowała twórcom owację na stojąco.
Kanon, choć oparty na bardzo prostych inspiracjach, faktycznie jest dziełem porywającym. To spektakl jednocześnie potężny i intymny, taneczny hołd oddany naturze – jej delikatności i brutalności, a także następowaniu po sobie wielkich procesów, co widzimy zwłaszcza w masowych scenach. Pite buduje w nim choreografię na 54 tancerzy, których układa w ruchome organiczne bloki, rozpryskujące się fale, ulotne konstelacje tańczone przez pierwszych tancerzy. Choć w strukturze Seasons’ mniej więcej równomiernie rozkładają się sceny zbiorowe i bardziej kameralne – duety, tria itd., generalne wrażenie, które po nim pozostaje zbudowane jest jednak na efekcie skali. Wysokie umiejętności znakomitych twórców Opery Paryskiej są tu wykorzystane tylko częściowo – zwłaszcza po efektownej scenie otwarcia można mieć wrażenie, że nie o jednostkę tu chodzi, ale o wizualnie mocne obrazy budowane przez cały zespół. Nie bez znaczenia jest to, że choreografia nierozerwalnie związana jest z muzyką Czterech pór roku Vivaldiego, przepisaną w 2012 roku przez Maxa Richtera. To ona nadaje spektaklowi wielkość oraz rytm, momentami interpretowany przez Pite w kategoriach wręcz plemiennych.
Cały wieczór do obejrzenia: https://www.arte.tv/pl/videos/080148-000-A/taniec-wspolczesny-w-operze-paryskiej/
W zakładce „Występy sceniczne” znajdziemy także wiele interesujących tanecznych propozycji:
Acqua Alta z Teatru Chaillot w Paryżu, chor. Adrien M i Claire B
Dostępne do: 6 stycznia 2022 roku
La Fresque, chor. Angelin Preljocaj
Dostępne do: 21 maja 2021 roku
Jezioro łabędzie z Ukraińskiej Opery Narodowej, chor. Valery Kovtun, na podst. chor. Mariusa Petipy, Lwa Ivanova i Alexandra Gorskiego
Dostępne do: 18 marca 2021 roku
Mahler, live z Wiedeńskiej Opery Państwowej, chor. Hans van Manen, Martin Schläpfer
Dostępne do: 4 marca 2021 roku
Pippi Pończoszanka z Opery Helsińskiej, chor. Karl Dyall, Pär Isberg
Dostępne do: 25 maja 2021 roku
IX Symfonia z Béjart Ballet Lausanne, chor. Maurice Béjart
Dostępne do: 12 marca 2021 roku
Pixel Compagnie Käfig, chor. Mourad Merzouki
Dostępne do: 7 października 2021 roku
W zakładce „Sztuka” znaleźć można z kolei film Dziedzictwo Piny Bausch.
Dostępny do: 8 lutego 2021 roku.
