Teatr Limen Butoh „Kanabasis”. Fot. Yassiek/Janusz Matuszewski.
W ramach SBNT on Tour spektakl blur Joanny Leśnierowskiej w wykonaniu Aleksandry Borys zostanie trzykrotnie zaprezentowany w berlińskim DOCK11 Studios (Kastanienallee 79) – w dniach 21, 22 oraz 23 września o godzinie 19.00. Prezentacje możliwe są dzięki wsparciu Instytutu Polskiego w Berlinie.
O spektaklu:
Gest celowego rozmazywania obrazu (ang. blur) jest obecny w tradycji europejskiego malarstwa już od czasów Leonarada da Vinci i jego techniki zmiękczania konturów (sfumato). Jednak to dopiero wraz z praktyką Gerharda Richtera (który od końca lat 60. XX wieku pozbawiał swoje fotorealistyczne obrazy ostrości) rozmyte powierzchnie i kształty stały się jednym z centralnych motywów zarówno figuratywnego, jak i abstrakcyjnego malarstwa oraz fotografii (i postfotografii) współczesnej. Artyści rozmazują obrazy intencjonalnie i na wiele różnych sposobów, aplikując różnorodne koncepty i strategie. Niewyraźne płaszczyzny, zamazane kontury, mgliste wizerunki, bezkształtne motywy, nieokreślone stany między w(yob)rażeniem a rozpadem, chaotyczne akumulacje, nieustanny nadmiar jednocześnie ważnych i nie-ważnych detali, rozproszone wizje i znaczenia oraz zagadnienia koloru i kompozycji wysunięte na plan pierwszy – z wszystkim tym w pamięci wchodzimy do studia eksplorować możliwość „rozmazania” w kontekście ciała i choreografii.
W przygotowaniach do spektaklu wzięli udział artyści wielu różnych dziedzin. Wspólnie poszukiwali sposobów przetłumaczenia idei „rozmaz(yw)ania” na wszystkie poziomy spektaklu. „Rozmazanie” rozumieli na dwa sposoby – dosłownie: jako pozbawienie ostrości/kształtu/formy (lub niemożność utrzymania jednej formy), i metaforycznie – jako wizualną i fizyczną reprezentację mentalnej i emocjonalnej kondycji, w której pozbawieni zostajemy wcześniej rozpoznanych i powszechnie akceptowanych punktów odniesienia oraz bezustannie, zarówno w makro, jak i mikro skali, doświadczamy pofragmentowanej rzeczywistości pełnej skrawków obrazów i dźwięków, szczątków informacji, odprysków idei i ideologii…
Praca nad blur stanowi kolejną odsłonę zainicjowanych w 2014 roku (przy okazji tworzenia trio …(rooms by the sea) ćwiczeń w patrzeniu – praktyki postrzegania i myślenia obrazami, która czerpiąc inspiracje i strategie ze współczesnego malarstwa i (post)fotografii, egzaminuje możliwość restytucji spojrzenia w kontekście sztuk scenicznych.
Pomysł & kompozycja: Joanna Leśnierowska
Wykonanie: Aleksandra Borys
scenografia & kostium: Michiel Keuper
światło: Joanna Leśnierowska
(przy współpracy koncepcyjnej Jana Maertensa)
dźwięk & realizacja techniczna: Łukasz Kędzierski
trening głosu: Katarzyna Sitarz
oprawa graficzna: Michał Łuczak
produkcja: Joanna Leśnierowska
koprodukcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
przy wsparciu: wpZimmer Antwerp, Visegrad Artist Residency Program for Performing Arts (VARP-PA)
Informacje o biletach na stronie: dock11-berlin.de
O twórcach:
Joanna Leśnierowska od 2003 roku, równolegle do swej pracy kuratorskiej dla Art Stations Foundation, rozwija niezależną praktykę jako choreograf i dramaturg, a często także reżyser światła zarówno w projektach własnych, jak i innych artystów. Absolwentka teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego Joanna była jedną z pierwszych osób profesjonalnie piszących o współczesnym tańcu i choreografii publikując w czołowych polskich czasopismach teatralnych („Didaskalia”, „Teatr”), a także poza Polską. Wykładała także gościnnie w uniwersytetach w Poznaniu i Krakowie. W 2004 roku w ramach fundacji Art Stations, stworzyła i prowadzi pierwszy w Polsce program rozwoju choreografii Stary Browar Nowy Taniec (www.artstationsfoundation5050.com) nieprzerwanie wspierając rozwój polskich artystów tańca.
W latach 2003-2009 współtworzyła Towarzystwo Gimnastyczne (kolektyw i stowarzyszenie), w ramach którego powstały 3 spektakle: Whatever you wish” (2003), Obcojęzyczność (2005) i nic (2007). Współpracowała m.in. z Arkadim Zaidesem, Lią Haraki, Martą Ladjánszki, Jurijem Konjarem, Januszem Orlikiem, Renatą Piotrowska i Marią Stokłosą. W 2011 roku stworzyła swój pierwszy w pełni autorski spektakl (”rekonstrukcja”). W 2013 roku razem z Januszem Orlikiem stworzyła solo Insight nagrodzone za choreografię podczas Polskiej Platformy Tańca 2014. W styczniu 2014 roku odbyła się premiera jej trio … (rooms by the sea), która zapoczątkowała długofalową praktykę pracy z obrazami (Ćwiczenia w patrzeniu). W latach 20015/2016 zainicjowała i poprowadziła Projekt Yanka Rudzka, który połączył tancerzy polskich i brazylijskich w twórczym dialogu inspirowanym niestylizowanymi tańcami tradycyjnymi obu krajów. Jednym z głównych rezultatów projektu była premiera grupowej choreografii Zaczyn w ramach Międzynarodowego Festiwalu VIVADANÇA w Salvadorze (kwiecień 2016).
Aleksandra Borys pracuje zarówno na polu choreografii, jak i sztuk wizualnych, wideo, instalacji, fotografii, ekologii, astronomii, i kosmologii. Ukończyła kierunek Art and Science w Central Saint Martins/ Uniwersytet Sztuki w Londynie, wcześniej studiowała taniec w szkole Codarts w Rotterdamie. Jest także absolwentką Państwowej Szkoły Baletowej w Łodzi.
Od 2014 roku prowadzi badania nad relacją ciała człowieka wobec Ziemi i Wszechświata, zarówno na poziomie naukowym oraz kulturowym. W swoich pracach video portretuje ucieleśnienie teorii z tym związanych (filmy krótkometrażowe: 9,81* states of attempts 2015, Selfportret 2013, Unisono 2013). Łącząc choreograficzne myślenie z sztuką wizualną, tworzy instalacje, które oferują widzowi fizyczne doświadczenie łączności, konsekwencyjnośći wydarzeń, oraz daje możliwość fizycznego doświadczania zagadnień naukowych (SpaceSnake, 2016; Movementscape, 2015; Air Mapping, 2013, A2C+CA2+C2A, 2012.) Prace choreograficzne Borys krążą wokół poszukiwań ruchowych, możliwości fizycznych oraz funkcjonalności ciała ludzkiego w różnych środowiskach (Unisono, 2013; bezsens – an action painting, 2012; Double-re-act, 2010). Zadebiutowała solo Lost in Details stworzonym w ramach programu Solo Projekt 2010. Stypendystka wielu programów ministerialnych oraz międzynarodowych. W 2015 jako pierwsza otrzymała Stypendium Badawcze Grażyny Kulczyk na badania z zakresu art and science.
Michiel Keuper jest absolwentem projektowania mody w Instytucie Sztuki ArtEz w Arnhem w Holandii. Pod własnym szyldem Keupr/van Bentm wielokrotnie prezentował kolekcje w ramach Tygodnia Mody w Paryżu, a jego prace znalazły się w wielu międzynarodowych publikacjach oraz zbiorach muzeów mody i wystawiane były m.in. w Ameryce, Anglii, Japonii, Włoszech i Francji. Michiel łączy prace projektanta z akademicką karierą pedagogiczną (głównie w Holandii i Niemczech, od zeszlego roku także w poznańskiej School of Form). W ostatnich latach jego praktyka poszerzyła się o sztuki wizualne, scenogarfię i performans. Jego artystyczne współprace obejmują projekty kostiumów i przestrzeni dla Meg Stuart, Petera Pleyera, Juliana Webera, Jessa Curtisa i Claire Cunningham, Lei Moro, Martina Nachbar, Antoniji Livingstone, Sheeny McGrandles, Jeremy’ego Wade’a, Miguela Gutierrez i Hany Lee Erdman.
