Fot. materiały własne organizatorów
W dniach 18-22 października w berlińskim studio DOCK 11 odbędzie się przegląd młodej polskiej choreografii. UN/POLISHED 2 to pięciodniowy, niskobudżetowy, błyskawiczny kurs wielko-ojczyźniany. Studio DOCK 11 ponownie opanują polscy tancerze i tancerki mieszkający w Berlinie, tym razem przy wsparciu ze strony kolegów i koleżanek z Warszawy i zagranicy. Wspólne działanie na przekór nieokrzesanym czasom.
Tegoroczną edycję festiwalu zdominuje zagadnienie (między)narodowej tożsamości tańca. Czy myślenie o tańcu współczesnym w kategoriach centrum i peryferii jest jeszcze stosowne? Jeśli tak, to gdzie szukać źródeł jego współczesności? I czy taniec z obrzeży nie jest trochę jak podróbka markowej torebki?
W programie m.in.: opłakiwanie przeszłości, manewry lustrzane, wirtuozerska ameba i ćwiczenia ze szpicrutą. Na ile międzynarodowy jest Wasz taniec?
O prezentacjach:
18 października, godz. 19.00:
Paweł Sakowicz: Total
Spekulowanie o wirtuozerii tanecznej może opierać się na doświadczeniu, ale niekoniecznie daje się empirycznie sprawdzić. Celem takiej spekulacji jest osiągnięcie określonego obrazu wirtuozerii tanecznej poprzez wykorzystanie przewidywalnych zmian ekonomicznych, politycznych i metahumanistycznych. Cechą charakterystyczną spekulacji o wirtuozerii tanecznej jest podejmowanie ryzyka w budowaniu radykalnych scenariuszy dotyczących polityki pragnień.
choreografia, tekst i wykonanie: Paweł Sakowicz
opieka artystyczna: Dalija Aćin Thelander
realizacja techniczna i światła: Łukasz Kędzierski
produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk (spektakl powstał w ramach Solo Projekt Plus 2015 – programu rezydencyjnego Art Stations Foundation)
premiera: 12 grudnia 2015, Stary Browar, Studio Słodownia +3, Poznań
czas trwania: 30 minut
18 października, godz. 20.30
Anna Nowicka: Raw Light
Raw Light jest wymierną, fizyczną, czuciową podróżą stającego się ciała; ulotną próbą nadania formy nieustannie zmieniającego się doświadczenia, działaniem umożliwiającym wyłonienie się migoczących obrazów; bezpośrednim uobecnieniem płynnego, wielowarstwowego ciała kalejdoskopowego, które tańczy w surowym świetle na styku realnego i wyobrażonego, odczuwanego i śnionego, odważnie wskazując niewidzialne i nieznane. Język, oczy i kończyny zwrócone ku jasności. Z naciętej tkanki czasu i przestrzeni wyrasta trwałe zaufanie.
Koncepcja, choreografia, wykonanie: Anna Nowicka
Muzyka: Klaus Janek
Fotografia: Katarzyna Szugajew
19 października, godz. 20.00
Peter Pleyer Moving the Mirror
Projekt Moving the mirror tematyzuje relacje polsko-berlińskiej sceny artystycznej po transformacji ustrojowej, szczególnie w kontekście procesów demokratyzacji w latach dziewięćdziesiątych oraz rozwijających się relacji między oboma krajami. Skąd bierze się energia, która napędza polskich i berlińskich choreografów/ki, którzy/re stale inicjują utopijne i zaangażowane politycznie / queerowo / feministycznie projekty, redefiniując zastałe struktury? Energia i wiedza, które skłaniają ku kwestionowaniu ustalonych formuł i rozwijaniu wizji, które pomagają odczytywać je na nowo?
Od połowy lat 90. Peter Pleyer aktywnie uczestniczy w rozwoju tańca współczesnego w Polsce jako tancerz i pedagog. Przez te wszystkie lata był świadkiem zmian, jakie zaszły na polskiej scenie tanecznej: od autorytarnych struktur choreografii i tradycyjnych technik tanecznych po bardziej egalitarne i demokratyczne metody pracy, w których sposób tworzenia materiału i kompozycji, a także pytania o społeczno-kulturową tożsamość płciową i krytyka instytucji nadają nowego wymiaru sztuce choreografii i poświęconym jej badaniom. Moving the mirror odzwierciedla te zmiany dzięki współpracy polskich i berlińskich artystów i artystek.
Kierownictwo artystyczne, choreografia: Peter Pleyer
Taniec: Caroline Alexander, Aleksanda Borys, Oliver Connew, Ivan Ekemark, Anna Nowicka, Paweł Sakowicz, Marysia Stokłosa
Dyrektor artystyczny: Michiel Keuper
Kuratorki: Joanna Leśnierowska, Agnieszka Sosnowska
Koordynatorka: Joanna Manecka
20 października, godz. 19.00
Marysia Stokłosa Emerging from Action
Celem projektu jest stworzenie performansu opartego na improwizacji tanecznej, w którym zmianie ulega tradycyjny porządek przygotowania i prezentacji choreografii. Punktem wyjścia jest performans, po którym następuje ciągła rotacja między pracą w studiu, refleksją, informacją zwrotną i publicznymi prezentacjami. Solo oparte jest na nieustannej wymianie z widownią oraz osobami współpracującymi z autorką – przedstawicielami różnych dziedzin: tańca, sztuk wizualnych oraz teatru..
Artystka wykona czterdzieści performansów w rozlicznych przestrzeniach – każda prezentacja przeznaczona będzie dla różnej liczby widzów, od jednej do stu osób. W zależności od konfiguracji zmianie podlegać będzie liczba obiektów zaprojektowanych przez Alicję Bielawską. Dla Marii Stokłosy, choreografki i performerki solowej, prezentacje posłużą jako laboratorium, z którego wyłoni się podlegający zmianom performans. W 2015 r. Maria Stokłosa została zaproszona przez Meg Foley do udziału w pracy nad najnowszym projektem filadelfijskiej choreografki pt. Action is Primary. Intensywna współpraca zainspirowała Stokłosę do przetransponowania praktyk Meg Foley na jej własne otoczenie, w którym podążyły one w nowym kierunku. Obecnie Meg i Maria pracują osobno nad pracami solowymi, jednak regularnie korespondują i dzielą się swoimi spostrzeżeniami online.
Wychodząc od działania to performans, który nigdy nie osiąga ostatecznej formy. Jego przekształcenia wynikają z prowadzonych przez autorkę badań nad poszczególnymi elementami performansu: ruchem, obrazem, obiektami, mową, emocjami i relacjami z publicznością. Ciężar pracy zmienia się spontanicznie i w sposób zamierzony oscyluje naprzemiennie wokół tych zagadnień, podobnie jak uwaga performerki i jej publiczności.
20 października, godz. 20.30
Zuzanna Ratajczyk feat. Eoghan Ryan Daugthers of Lust
Daughters of Lust to okołotekstowa narracja przewrotnie interpretująca pisma Tomasza z Akwinu o pragnieniu oraz okruchach codzienności. Autor i autorka ucieleśniają dynamikę moshpitową jako sposób kwestionowania intymności w zamkniętym obwodzie instytucji
Muzyka: Vox Vulgaris Stella Splendens & Rókátanc, Anne Clark Our Darkness
21 października, godz. 20.00
Ania Nowak Don’t Go for Second Best, Baby!
Don’t Go for Second Best, Baby! to choreografia wspierania i ujawniania. Backup dancing – taniec drugiego planu – wprowadza w ruch ciała, które ćwiczą bycie w relacji do planu głównego, do siebie nawzajem i do choreografii rozumianej jako wspólny, spontaniczny plan działania. Ten taniec tworzony jest razem, z wielości przecinających się monologów. Tancerki towarzyszące generują ruch wsparcia w samotności, wobec braku klarownego centrum, któremu mogłyby towarzyszyć. Czym może być troska o czyjś taniec, czym towarzyszenie poprzez ruch?
Ten taniec traktuje improwizację jako strategię oporu przeciwko polityce nakazów i zakazów. Ciała drugiego planu poruszają się w przekonaniu, że taniec może tworzyć formy bycia i myślenia, które nie muszą pozostawać na peryferiach.
pomysł i choreografia: Ania Nowak
taniec i kreacja: Julek Kreutzer, Julia Plawgo
konsultacja dramaturgiczna: Mateusz Szymanówka, Siegmar Zacharias
kostiumy: Melanie Jame Wolf
remix: Jayson Patterson
opieka artystyczna: Bush Hartshorn
produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w ramach Solo Projekt Plus 2016
przy wsparciu: Instytut Adama Mickiewicza
podziękowania dla: HZT Berlin
premiera: 10.12.2016
czas trwania: 40 minut
22 października, godz. 17.00
Panel dyskusyjny Who’s inter/national?
Uczestnicy: Ricardo Carmona (HAU Berlin/kurator tańca z Portugalii), Manuel Pelmus (choreograf i artysta wizualny z Rumunii), Agata Siniarska (uparta tancerka, miłośniczka teorii-praktyki, która wierzy w kosmitów, z Polski), Ana Vujanović (badaczka, pisarka i dramaturżka z Serbii)
Prowadzenie: Kirsten Maar (badaczka teatru i tańca z Niemiec)
22 października, godz. 20.00
Agata Siniarska & Mădălina Dan Mothers of Steel
Wyobraź sobie, że w niedalekiej przyszłości cała ludzkość zniknie, a jedyne w pełni egzystujące podmioty to dwie sztuczne inteligencje o nazwach: Fembot A.E. oraz Wszechobecność. Są wykonane ze stali … to Matki ze Stali. Splatając ze sobą historyczne fakty oraz przyszłe narracje, Fembot A.E. i Wszechobecność nieustannie podróżują w czasie i przestrzeni, tam i z powrotem: od genezy po kres, poprzez kable do cielesnej mięsności, poprzez dane i pamięć. Opłakując niestrudzenie swoje dawno już nieistniejące kraje, Polskę i Rumunię, pewnego dnia postanawiają utworzyć własne państwo. Państwo, w którym terytorium i kobiece moce są nieograniczone…
Ten projekt to praktyka płaczu w sytuacji performatywnej – badanie fenomenologii łez, które porusza wiele tematów, takich jak pamięć, historia, śmierć, szczęście, kruchość, niewinność, siła czy futurystyczne ontologie. Stawiając pytania o mechanizmy społeczne i kulturowe związane z tym, co publiczne i prywatne, z zagadnieniem okazywania emocji, zestawiamy tu osobiste perspektywy z ikonicznymi scenami płaczu, wywodzącymi się ze wschodnioeuropejskiego kontekstu i jednocześnie badamy, jakie to emocje manifestują się w różnych sytuacjach i dlaczego decydujemy się (lub nie) wyrazić je publicznie.
Operując pomiędzy narracjami dotyczącymi naszych biopolityk – kulturowych/nacjonalistycznych/emocjonalnych tożsamości – ten projekt zbliża do siebie dzisiejsze postciała i paradygmaty technologiczne oraz jest próbą powikłania prywatności ze sztucznością.
pomysł i wykonanie: Mădălina Dan, Agata Siniarska
dramaturgia: Mila Pavicevic, Siegmar Zacharias
dźwięk, wideo, grafika: Diego Agulló
produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
koprodukcja: Konfrontacje Teatralne (Lublin), Fabrik Potsdam, Alfred ve Dvore (Praga)
Bilety na wszystkie spektakle: 10-15 Euro
Więcej informacji: http://www.dock11-berlin.de/index.php/cat/1/id/p650_UN-POLISHED-2.html
