Na zdjęciu: Ania Nowak „ Offering What We Don’t Have To Those Who Don’t Want It”. Fot. Marta Ankiersztejn.
W dniach 5-7 sierpnia w DOCK 11 odbędzie się przegląd młodej choreografii polskich artystów na co dzień pracujących/zdobywających edukację w Berlinie. Swoje prace pokażą: Julia Plawgo, Ania Nowak, Przemek Kamiński/Mateusz Szymanówka, Agata Siniarska, Kasia Wolińska i Ewa Dziarnowska. Wszystkie prezentacje zaplanowane są od godz. 19.00 w DOCK 11 STUDIOS (Kastanienallee 79, Berlin).
Być może słyszeliście już, że w Polsce dzieją się rzeczy niewiarygodne. W rzeczy samej – przybywajcie więc, by zobaczyć, jak pielęgnujemy nasze dziedzictwo narodowe: miłość i fatalizm, cyborgi i anioły, Marthę Graham i Judson Church.
DOCK 11 na trzy dni zmieni się w platformę dyskusji o niespodziewanych rezultatach minionych planów oraz solidarności w nieokrzesanych czasach.
O prezentacjach:
5 sierpnia godz. 19.00:
Julia Plawgo: goodbye, dave
Praktykuję myślenie magiczne, somatykę wyobrażeniową, spekulację i fatalistyczne proroctwa.
Choreografia/Wykonanie: Julia Plawgo
Soundtrack: Julia Plawgo
Zródła: Iannis Xenakis – Horos, Stanley Kubrick – 2001: Odyseja kosmiczna, David Lynch – Głowa do wycierania
Efekty specjalne: Hanna Kritten Tangsoo
(Podziękowania: Mama, Tata, Kacper Plawgo, Stefan Głowacki, Hanna Kritten Tangsoo, Kasia Wolińska, Ania Nowak, Magda Garlińska, Laura Grudniewska, Cécile Bally, Przemek Kamiński, Alistair Watts, Asaf Aharonson, Mateusz Szymanówka, internet)
Ania Nowak: Offering What We Don’t Have To Those Who Don’t Want It
To utwór o miłości jako ćwiczeniu fizycznym i umysłowym. Wypływa z myślenia lateralnego i miłości uprawianej jako fantazji o nowej polityce czułości i pragnienia.
pomysł: Ania Nowak
choreografia i wykonanie: Ania Nowak, Xenia Taniko Dwertmann, Julia Rodriguez
konsultacja dramaturgiczna: Agata Siniarska, Mateusz Szymanówka, Siegmar Zacharias; światło: Gretchen Blegen;
dźwięk: Martyna Poznańska;
kostiumy i stylizacja: Melanie Jame Wolf
Zdjęcia: Dieter Hartwig
data premiery: 10 stycznia 2016
Produkcja: Tanztage Berlin 2016
6 sierpnia godz. 19.00:
Przemek Kamiński/Mateusz Szymanówka: New Unfinished Solo for Sneakers, a Past Tense and a Group of People
Notatka z procesu #0 Miejsce
Dokument powstał podczas rezydencji w Poznaniu we wrześniu 2015 roku.
Nigdy nie byliśmy w Nowym Jorku. O Judson Dance Theater dowiedzieliśmy się z zachodnich książek.
W Polsce nie tańczy się w kościołach.
Szkoda.
Notatka z procesu #9 Dress code
Angielski termin „sneakers” trudno przełożyć na polski. Mamy w nim słowo „tenisówki”, ale brzmi ono kiepsko i nie oddaje wyglądu butów Adidasa czy Nike. Kilka lat temu na scenie teatralnej królowały buty Nike, wyparte przez inwazję New Balance; ostatnio do łask wraca Adidas.
Buty, których używa tancerz na scenie, zazwyczaj nie są butami treningowymi. Wystawianie codziennego ciała nie jest zadaniem łatwym ani tanim.
Projekt wywodzi się z praktyki gromadzenia cytatów, strategii i metod powiązanych z nowojorską sceną awangardową lat sześćdziesiątych. Podczas spektaklu, pamięć przekształcona zostaje w pamiętanie; wspomnienia i marzenia zostają wprawione w ruch za pomocą ciała i dźwięku, stając się nową kompozycją, która powstaje na oczach widzów.
Specjalne podziękowania dla: Magdy Garlińskiej, Niko Hallikainena, Joanny Leśnierowskiej, Ani Nowak, Julii Plawgo, Pawła Sakowicza, Xenii Taniko Dwertmann, Roberto Walchera, Melanie Jame Wolf, Kasi Wolińskiej i Marty Ziółek.
Performans został zrealizowany w ramach rezydencji badawczej towarzyszącej wystawie „Let’s Dance” w Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk.
We współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca i HZT.
Agata Siniarska: […,]
Spektakl o walce między życiem a śmiercią, w którym granica między science fiction i rzeczywistością społeczną jest jedynie optyczną iluzją.
Współpraca: Agata Siniarska, Diego Agulló, Sigma Zacharias, Mateusz Szymanówka, Ania Nowak, Marta Keil, Thomas Schaupp
Realizacja: Agata Siniarska, Diego Agullo /odbiorcy
Zdjęcia: Katarzyna Chmura-Cegiełkowska
Produkcja: Komuna // Warszawa
7 sierpnia godz. 19.00:
Kasia Wolińska: Hi Mary: the Lady who Sees Angels Documentary Monster
Hi Mary jest wynikiem decyzji o czuwaniu w oczekiwaniu na Maryję, podjętej w styczniu 2013 roku w berlińskiej dzielnicy Wedding. Czuwanie trwa do dziś. Towarzyszą mu jedzenie, próby hojnego podjęcia gości, nabożeństwa hybrydowego ciała, mgliste ofiary i silne przekonanie, że choreografia przejawia się poprzez heterogeniczne doświadczenie spokojnej przestrzeni i sytuacji. Hi Mary nie chce być sama. Czas na gości.
Z udziałem: Julii Plawgo, Kasi Wolińskiej i gości
Kostiumy: Kasia Wolinska, Ewa Wolińska
Ewa Dziarnowska: Carte Rouge
taniec, który tańczy się sam, który wiruje i przeciwstawia się śmierci
taniec, który dzieje się i unieważnia potrzebę odpowiedzi
puls
anatomia i archeologia
czarne światło i mgła
zbastardyzowana forma choreografii
taniec, który jest przerwą od życia
okrzyk liz taylor: „człowiek to bóg w runie!”
strona internetowa „otwórz swoje czakramy”, która mówi mi, że wszechświat jest we mnie, z czym nie sposób się nie zgodzić
rezonans morfogenetyczny
patos i mythos, absolutna zbytwielość, marthagrahamność
Więcej informacji:
http://www.dock11-berlin.de/index.php/cat/1/id/p558_UN-POLISHED.html
