Tamara Alegra i Marie Ursin ? yako.one
W niedzielę 15 sierpnia zakończył się tegoroczny festiwal ImPulsTanz. Poprzedzającego wieczoru wręczono Young Choreographers’ Award, czyli Nagrodę dla młodych choreografów, która jest przyznawana na wiedeńskim festiwalu od 2018 roku, w ramach programu [8:tension] Young Choreographers’ Series. Jej poprzedniczka – Prix Jardin d’Europe – wręczana była siedem razy, w latach 2008-2017.
Nagroda Young Choreographers’ Award to 5 tys. euro i rezydencja artystyczna podczas ImPulsTanz 2022. Przyznało ją wysokiej klasy jury, w skład którego weszli: choreograf i mentor danceWEB Frédéric Gies, dziennikarka Theresa Luise Gindlstrasser i reżyser filmowy Arash T. Riahi.
Werdykt jury
Słowo „choreografia” etymologicznie oznacza zapis ruchu chóru tańczącego w kręgu. Innymi słowy, zadaniem choreografii jest więc zapis naszego wspólnego ruchu. Zadanie to samo w sobie jest polityczne, co przejawia się na wiele sposobów w obszarze sztuki tańca i w jego historii. Na przestrzeni wielu lat, aktywność twórców i twórczyń choreografii uwypukliła linie napięcia pomiędzy indywidualnymi i kolektywnymi ruchami.
Prace, które mieliśmy okazję oglądać podczas tegorocznej edycji przeglądu młodej choreografii – [8:tension] Young Choreographersʼ Series, wydobyły różne odcienie polityczności, która leży u podstaw tańca i choreografii. Prace te powstały w różnych kontekstach i każda z nich naświetliła odmienne potrzeby związane z polityką ruchu. Posiadały one również wiele atrybutów nie związanych bezpośrednio z politycznością choreografii, które wpłynęły na nasz werdykt. Niewątpliwą dominantą było jednak to, że przypominały nam o kwestiach politycznych nierozerwalnie związanych z tańcem i choreografią.
Jednogłośnie zdecydowaliśmy się przyznać nagrodę choreografii FIEBRE Tamary Alegre, Lydii Östberg Diakité, Nunu Flashdem, Marie Ursin i Célii Lutangu. FIEBRE to nie tylko ukazanie polityki na scenie; FIEBRE to praktyka, która na naszych oczach generuje polityczne relacje między poruszającymi się ciałami. Trzy tancerki stopniowo zanurzają się w intensywności kontrastujących ze sobą stanów fizycznych i w krajobrazie lepkiej mazi, a ich działanie tworzy nową rzeczywistość – świat przeciwstawiający się normatywnym relacjom i reprezentacjom ciał.
Badając i praktykując relacje poprzez intymność, seksualność i erotyzm, tancerki tworzą nowe morfujące sposoby współbycia. Poszerzają tym samym znaczenie surowego pożądania i wymyślają nową kolektywność, która nie narusza indywidualności. Pojedyncze i zbiorowe ruchy splatają się ze sobą i przenikają w sposób kruchy i delikatny, ale i tętniący siłą. Moc FIEBRE tkwi także w świadomie prowadzonej i klarownej dramaturgii oraz w sposobie montażu niezwykle wyrazistych obrazów, które wyłaniają się i przekształcają nie narzucając znaczeń. Siła spektaklu FIEBRE tkwi również w wypracowanych, jasnych i konsekwentnych relacjach między precyzyjnie wykonanym tańcem, rozwiązaniami technicznymi, światłem i muzyką. Kolejnym niezwykłym aspektem FIEBRE jest to, że polityka wspólnoty, która wyłania się na scenie stanowi kontinuum procesu twórczego, struktur i metod, które doprowadziły do jej powstania. Kluczowe pytania leżące u podstaw choreografii przenikają FIEBRE, która to praca zajmuje wobec nich wyraźne stanowisko. Gratulujemy!
