Sara Bleasdale, fot. Paweł Wyszomirski
Klub Żak ogłosił wyniki konkursu Rezydencja/Premiera 2020 organizowanego w ramach 12. Gdańskiego Festiwalu Tańca. Na konkurs wpłynęło 31 aplikacji. Trzy aplikacje złożono po czasie, zaś siedem nie spełniło wymogów formalnych. Aplikacje te nie były rozpatrywane.
Komisja w składzie: Magdalena Renk-Grabowska – Dyrektor Klubu Żak, Mirosław Baran – kurator ds. teatru oraz Maria Miotk – kurator ds. teatru, dokonała wyboru w drodze dyskusji. Kryteria, jakimi kierowała się komisja, to przede wszystkim: umiejętności tancerzy uczestniczących w danym projekcie, ich dorobek artystyczny, udział w spektaklach teatrów tańca współczesnego, następnie opis zgłaszanego projektu i przebieg spektaklu (przejrzystość, klarowność, zwięzłość, rozpisanie spektaklu na sceny).
Wybrane zostały następujące projekty:
C’est pas grave / Francesco Colalello, Maxime Freixas
Unbody / Herz Haus – Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna, Anna Zglenicka
Estetyka Ciemności / Daniela Komędera, Dominika Wiak, Monika Witkowska, Dominik Więcek
Gratulujemy!
Wszystkim uczestnikom organizatorzy dziękują za zgłoszenia. Ponadto Klub Żak przypomina artystom pochodzącym z Trójmiasta o możliwości realizacji premiery w ramach projektu Trójmiejski Punkt Taneczny.
O zwycięskich projektach:
C’est pas grave
Francesco Colalello, Maxime Freixas
Rezydencja: 10-22 lutego 2020 roku
Premiera: 21 lutego 2020 roku
Opiekun rezydencji: Nimrod Freed
C’est pas grave (nieważne, nie jest źle) to pocieszenie, które zaburza wszystkie struktury. Artyści przyjrzą się, w jaki sposób banalne wydarzenia wpływają na nasze życie, na ile jesteśmy obciążeni duchową grawitacją odczuć i zdarzeń. Inspiracją do spektaklu jest między innymi twórczość Billa Violi.
Francesco Colalelo – tancerz i choreograf, ukończył studia z baletu i tańca współczesnego w Neapolu. W latach 2010-2012 współpracował między innymi z zespołami takich twórców, jak Roberto Zappali i Ismaela Ivo. Od 2018 roku współpracuje z CCNR / Yuval Pick i Centre Formation Desoblique. Wraz z Maxime Freixasem tworzą Cie MF.
Maxime Freixas – choreograf, założyciel Cie MF. Wraz z młodzieżowym baletem Genewy tańczył w choreografiach Hofesh Schechter, Giulherme Bothello i innych. Obecnie współpracuje z włoskimi i szwajcarskimi zespołami. W 2019 roku ukończył pedagogikę tańca współczesnego na CND w Lyonie.
Unbody
Herz Haus – Magdalena Kowala, Natalia Murawska, Joanna Woźna, Anna Zglenicka
Rezydencja: 14-26 kwietnia 2020 roku
Premiera: 25 kwietnia 2020 roku
Opiekun rezydencji: Palle Granhoj
Spójrzmy dzisiaj na ciało ludzkie. Oto skończona, wszystkim znana forma. Para kończyn górnych, para kończyn dolnych, harmonijna symetria, u czoła korpusu osadza się głowa, poniżej tułów – najcięższy z elementów. Produkcja taśmowa człowieka. Nie można jednak założyć, że każda sylwetka jest fabrycznie identyczna. Ludzie odróżniają się od siebie pod względem fizyczności, mają różne kolory skóry, włosów, różne kształty ciała, różne kontury twarzy, wszystkie jednak te cechy są ludzkie. Wynika z tego, że istnieje więcej niż tylko jeden sposób fizycznego bycia człowiekiem. Spektakl jest studium ciała, rozłożeniem go na czynniki i dekonstrukcją.
Magdalena Kowala zaczęła tańczyć pod okiem tancerza i choreografa Piotra Bańkowskiego w technikach streetowych. Brała udział w projekcie Sopockiego Teatru Tańca SYS 212 oraz w spektaklach realizowanych z Teatrem Znak. W 2019 roku wraz z Joanną Woźną stworzyła duet „102 i pół”, który zakwalifikował się do drugiego etapu konkursu Solo Duo w Budapeszcie. Tańczy w choreografii Anny Piotrowskiej: Solo na cztery kaski i stracony czas.
Natalia Murawska – choreografka, reżyser, tancerka, absolwentka Mazowieckiej Akademii Teatru i Tańca w Warszawie. Od 2012 do 2019 roku była ściśle związana z Teatrem Znak w Gdańsku. Wyreżyserowała autorskie spektakle: Larwy, My_szy, Portrety beznadziejne (nagroda za najlepszy spektakl Festiwalu Alternatywnych Teatrów Tańca „Otwórz Oczy”, pierwsza nagroda oraz wyróżnienie za najlepszą kreację sceniczną). Z zespołem Hertz Haus i Anną Piotrowską stworzyły kolejny spektaklem.
Joanna Woźna – swoją taneczną drogę rozpoczęła od hip-hopu, po czym dołączyła do Pracowni Tańca Pryzmat w Olsztynie, gdzie należała do grupy repertuarowej oraz była instruktorem. Wraz z Anną Zglenicką, Natalią Murawską i Magdaleną Kowalą zaczęła tworzyć wspólne projekty (od 2019 roku jako Hertz Haus), pośród których najważniejszym był spektakl Portrety Beznadziejne, Her(t)z oraz Solo na cztery kaski i stracony czas w choreografii Anny Piotrowskiej. W roku 2019 wraz z Magdaleną Kowalą stworzyła duet „102 i pół”.
Anna Zglenicka – absolwentka teatrologii (UG), studiowała Taniec w kulturze fizycznej na AWF-ie w Poznaniu, obecnie miesza doświadczenia wizualne i performatywne na Intermediach (ASP Gdańsk). Brała udział w projekcie Sopockiego Teatru Tańca SYS 212; a także w spektaklach realizowanych w Teatrze Znak. Obecnie w Hertz Haus, tańczy w choreografii Anny Piotrowskiej: Solo na cztery kaski i stracony czas.
Estetyka Ciemności
Daniela Komędera, Dominika Wiak, Monika Witkowska, Dominik Więcek
Rezydencja: 4-17 maja 2020 roku
Premiera: 6 czerwca 2020 roku
Opiekun rezydencji: Defne Erdur
Andy Warhol uważał porażkę za sposobność, nie za ślepą uliczkę; w ciemności znajduje metaforę tej sytuacji. Ciemność to strategia przetrwania, uprawiana z kryjówek przez skrzywdzonych i wykluczonych, jest obszarem przegranych i nieszczęśliwych. W ciemności jest bezsenność, samotność, niemożność. Jesteśmy jednak w stanie przystosować się do niej, wyostrzyć zmysły tak, by zrekompensować braki światła.
Daniela Komędera współpracuje jako wykonawca z Teatrem Dada von Bzdulow, Teatrem Amareya, Lubelskim Teatrem Tańca, teatrami repertuarowymi i czołowymi polskimi choreografami, jak Maciej Kuźmiński i Jacek Łumiński. Jako choreografka współpracowała z Brianem Michelsem oraz przy spektaklu Heimsuchung, który zdobył Złotą Maskę za choreografię. Występowała na festiwalach w wielu krajach Europy, Brazylii, Japonii i Grenlandii, fascynując widzów perfekcyjnym ruchem i elektryzującą obecnością sceniczną.
Dominika Wiak – absolwentka Wydziału Teatru Tańca PWST, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Współpracowała m.in. z Krakowskim Teatrem Tańca, Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Teatrem Rozbark, Krakowskim Centrum Choreograficznym. Za solo Melancholia w choreografii Jakuba Lewandowskiego otrzymała 5 nagród na konkursach choreograficznych m.in.: Best Solo na Solo/Duo w Budapeszcie i I nagroda Zawirowania Dance.
Monika Witkowska – absolwentka Wydziału Rytmiki Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej w Częstochowie oraz Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu PWST w Krakowie. W 2015 roku stypendystka Folkwang University of the Arts w Essen oraz Kibbutzim College of Education w Tel Awiwie. Zdobywczyni Best Short Dance Piece na 10. International Competition of Young Dance Performers OPUS 1 w Słowenii oraz finalistka 32. International Competition for Choreographers w Hanowerze z solo I fought piranhas w choreografii Macieja Kuźmińskiego. Obecnie współtworzy Vagabond Physical Collective.
Dominik Więcek ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu PWST w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Künste w Essen. W latach 2016-2019 tancerz Polskiego Teatru Tańca. Jego autorskie solo Złota rybka nagrodzono podczas Solo Duo Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym 3…2…1… TANIEC!. Solo Dominique w choreografii Macieja Kuźmińskiego zostało wielokrotnie wyróżnione na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach, zaś jego autorski spektakl Bromance został nagrodzony w Konkursie na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego The Best Off.
