Fot. Klaudyna Schubert
Program LIVE kwietniowej edycji projektu odbędzie się w sobotę 17 kwietnia na platformie Zoom i odbywać się będzie pod hasłem „Współzależności”. Podczas wirtualnych spotkań przyjrzyjmy się, gdzie usytuowane są współczesne praktyki choreograficzne i jak to wpływa na ich kształt. Co się wyłoni, jeśli spojrzymy uważnie na rozmaite konteksty, w jakich powstają? Co je kształtuje? Jakie zajmujemy stanowisko wobec rzeczywistości, dokonując takich, a nie innych artystycznych wyborów? Jak wygląda konstelacja potrzeb i pragnień, w której poruszamy się na co dzień? Jak budowane są relacje z tym, co ludzkie i więcej-niż-ludzkie?
Do udziału w kwietniowej odsłonie Grand re Union Marta Keil i Zeyno Pekünlü zaprosiły artystki/artystów, aktywistki/aktywistów i badaczki/badaczy, by wspólnie przyjrzeć się problemowi współzależności i z tej perspektywy popatrzeć na obszar choreografii. Razem z Begüm Özden Fırat, Danielem Blanga Gubbay, Evrim Kavcar, kolektywem Pirate Care (Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem), Agatą Siniarska i Katarzyną Słobodą zbadamy współzależność jako wielopoziomową, wzajemną relację ludzi i więcej-niż-ludzi. Przyglądamy się ekosystemowi, w którym funkcjonujemy na co dzień i sprawdzamy, jak pojęcia troski i solidarności, tak częste w obecnych debatach, bywają przeinaczane i nadużywane.
Slips, stories, archives (Osuwiska, opowieści, archiwa)
Rozmowa Agaty Siniarskiej i Katarzyny Słobody
Sobota 17 kwietnia
16.30 CET | 15.30 BST | 7.30 PDT
Na żywo na Zoomie
Zoom link: https://us02web.zoom.us/j/86955055808
Punktem wyjścia do rozmowy jest Osuwisko, wystawa stworzona przez Agatę Siniarską jako czwarta odsłona cyklu Prototypy, przygotowanego na podstawie kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.
Wystawa to archiwum materialności dzieł, które przechowują ślady pracy artystki. Archiwum samo w sobie jest żywym, pulsującym organizmem, którego jedynym celem jest wchodzenie w relacje z innymi organizmami, a jedyną zasadą działania jest ciągła przemiana. W ramach wystawy stanowi ono miejsce i czas, w którym spotykają się przeszłość i przyszłość w procesie zmysłowego odczuwania i wyobrażania sobie naszej współdzielonej teraźniejszości. Osuwisko jest wystawą-opowieścią, która może pomieścić wiele równoczesnych narracji i sprzecznych odczuć, opowieścią pojemną i niehierarchiczną. W czasie osuwania się światów, ich stopniowego znikania potrzebujemy nowego rodzaju opowieści związanych z trudną sztuką przetrwania na naszej zniszczonej planecie.
Agata Siniarska jest artystką, której aktualne badania poświęcone są wielogatunkowym archiwom w czasie wymierania. Ludzka natura to międzygatunkowa relacja, która sprawia, że wymieranie staje się współ-wymieraniem, procesem wraz-umierania. Jak więc mamy budować naszą wspólną przyszłość, jak pisać wspólną historię – nie o świecie, ale w świecie? Nasza przyszłość nie może zapomnieć o przeszłości. Gdy snujemy opowieści o przeszłości, jaką przeszłość opowiadamy? Każdy wybór odgrywa potężną rolę w kształtowaniu przyszłości. Co utracimy, zatrzymamy, zachowamy, zapamiętamy?
Katarzyna Słoboda jest kuratorką, badaczką, redaktorką. Kuratorowała m.in. wystawy Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca (2013) (z Sonią Nieśpiałowską-Owczarek), Układy odniesienia. Choreografie w Muzeum (2016) (z Mateuszem Szymanówką), Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności (2016) oraz Prototypy / 04: Agata Siniarska. Osuwisko (2020/2021). Jest redaktorką publikacji z obszaru choreografii, tańca i sztuki współczesnej. Laureatka stypendium badawczego Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii (2018). Jest związana z inicjatywą Przestrzeń wspólna/ Common Space.
Failed Solidarities (Nieudane solidarności)
Spotkanie z Begüm Özden Fırat, Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem, prowadzenie: Zeyno Pekünlü
Sobota 17 kwietnia
18.00 pm CET / 17.00 BST / 9:00 PDT
Na żywo na Zoomie
Link Zoom: https://us02web.zoom.us/j/86088182313
Podczas spotkania wspólnie z Begüm Özden Fırat, Valerią Graziano i Tomislavem Medakiem zastanowimy się nad neoliberalnym kryzysem opieki, potencjałem i ograniczeniami sieci solidarnościowych oraz organizacji społecznych i sąsiedzkich. Podkreślając, ale nie ograniczając się do obecnego kryzysu, chcemy zakwestionować zmieniające się znaczenia praktyk solidarnościowych i opiekuńczych oraz możliwości piractwa i upolityczniania organizacji opieki.
Failed Solidarities: Crisis, Corona, and Networks of Mutual Aid in Turkey (Nieudane solidarności: kryzys, korona i sieci wzajemnej pomocy w Turcji)
W oparciu o moje wcześniejsze badania nad lokalnymi miejskimi ruchami wspólnotowymi, zgromadzeniami sąsiedzkimi po powstaniu w Gezi oraz praktykami wzajemnej pomocy, chcę poruszyć temat możliwości i ograniczeń pandemicznych „sieci solidarnościowych”, które (na nowo) wyłoniły się podczas pierwszych tygodni lockdownu w Turcji w kwietniu 2020 roku. Przedstawię moje krytyczne obawy i pytania dotyczące możliwości i dylematów stojących przed sieciami solidarnościowymi (przed- i po-pandemicznymi) w Turcji. Omówię też „sześć czynników utrudniających rozwój ruchu wspólnotowego wobec kryzysu wywołanego pandemią (i nie tylko)” w odpowiedzi na artykuł Stavrosa Stavridesa Life as Commons opublikowanego na początku pandemii. Owe „sześć czynników” dotyczy transformacji polityki w skali sąsiedztwa oraz zmieniających się znaczeń praktyk solidarnościowych i opiekuńczych. W głównej mierze skupię się na sytuacji w Turcji, mam jednak nadzieję, że zagadnienia, które chciałbym omówić ogarną swym zasięgiem nie tylko kraj, z którego się wywodzą. Uważam bowiem, że pojawienie się neoliberalno-autorytarno-populistycznych reżimów na całym świecie oraz społeczno-polityczne warunki wywołane przez pandemię, sprawiają, że znajdujemy się nie tylko w podobnej, ale i wspólnej sytuacji.
Begüm Özden Fırat jest profesorką Uniwersytetu Sztuk Pięknych Mimar w Istambule, na Wydziale Socjologii. Zajmuje się kulturą wizualną, socjologią miejską i badaniami nad ruchami społecznymi. Jest współredaktorką Commitment and Complicity in Cultural Theory and Practice (Palgrave/Macmillan, 2009), Cultural Activism: Practices, Dilemmas, Possibilities (Rodopi, 2011) i Aesthetics and Resistance in the Age of Global Uprisings (İletişim, 2015). Jej książka pt. Encounters with the Ottoman Miniature Contemporary Readings of an Imperial Art została wydana przez I.B. Tauris w 2015 roku. Jest współreżyserką filmu dokumentalnego pt. Welcome Lenin (2016) i reżyserką krótkometrażowego eksperymentalnego filmu wideo pt. The Lightwell (2020).
Pirate Care
W ramach naszej sieci Pirate Care tworzymy mapy i łączymy wysiłki w zbiorowym organizowaniu wzajemnej pomocy i solidarności wyłaniających się w odpowiedzi na neoliberalny kryzys opieki spowodowany nałożeniem na siebie procesów takich jak polityka „zaciskania pasa”, cięcia socjalne, cofanie praw reprodukcyjnych i kryminalizacja migracji. W odpowiedzi na pozbawienie opieki nasze działania pomagają migrantom przetrwać na morzu i lądzie, umożliwiają aborcję tam, gdzie jest ona nielegalna, zapewniają opiekę zdrowotną tam, gdzie nie zapewniają jej odpowiedzialne instytucje oraz organizują opiekę nad dzieckiem i upowszechniają wiedzę tam, gdzie nie są one ogólnodostępne. Przede wszystkim łączy nas gotowość do otwartego sprzeciwu wobec praw i nakazów wykonawczych. Naszym celem jest wspieranie procesów uczenia się wynikających z naszych działań, dlatego wspólnie stworzyliśmy program nauczania Pirate CareSyllabus.
Na początku pandemii staliśmy się świadkami bezprecedensowego organizowania się społeczności, co udokumentowaliśmy w Flatten the Curve, Grow the Care (Spłaszczmy krzywą, rozwińmy opiekę). Jednak rok później okazało się, że znacznej części tego wysiłku nie udało się utrzymać na dłuższą metę, a ruchy społeczne z trudem zmagają się z ponownym umacnianiem nierówności w dostępie do opieki i pracy oraz imperialistycznymi relacjami własności wynikającymi z nastawionych na rynek odpowiedzi państw na kryzys spowodowany pandemią. Dlatego też organizacja opieki pilnie wymaga piractwa i upolitycznienia.
Valeria Graziano jest teoretyczką i praktyczką kultury przebywającą obecnie na stypendium badawczym w Ośrodku Badań Kultur Postcyfrowych na Uniwersytecie w Coventry University. Prowadzi badania na styku praktyk artystycznych, radykalnej edukacji i organizacji ruchów społecznych. W swoich badaniach skupia się technikach, technologiach i narzędziach, które mogą pomagać społeczeństwu odmawiać pracy, wspierając zamiast tego redystrybucję pracy na rzecz reprodukcji społecznej oraz upolitycznienie czasu wolnego.
Tomislav Medak jest doktorantem w Ośrodku Kultur Postcyfrowych na Uniwersytecie w Coventry. Jest członkiem zespołu teoretyczno-wydawniczego Multimedia Institute/MAMA w Zagrzebiu, oraz bibliotekarzem-amatorem projektu Memory of the World. Jego badania dotyczą technologii, rozwoju kapitalizmu i przemian post-kapitalistycznych, a w szczególności ekonomii praw własności intelektualnej oraz nierównego dostępu do techno-nauki.
Więcej: www.grandreunion.net
