Wersja do druku

Udostępnij

W sobotę 16 marca o godz. 19.00 w Kielcach odbędzie się polska prapremiera Święta wiosny w choreografii Angelina Preljocaja, zrealizowana przez Kielecki Teatr Tańca (Plac Moniuszki 2B). Premiera oryginalnej choreografii odbyła się w 2001 roku. Polska prapremiera zostanie zarejestrowana przez telewizję, co pozwoli na jej późniejszą emisję. Występuje 12 artystów, (6 tancerek i 6 tancerzy).

Z artykułu Anny Królicy: „W inscenizacji Angelina Preljocaj’a scenografię stanowi sześcienny, pofalowany kawał gruntu pokryty trawą, to wtej przestrzeni nastąpi finałowe ofiarowanie. Jej granic strzegą tancerze, otaczający ze wszystkich stron Wybraną. Wybrana szarpie się, próbuje uciec zrytualnej przestrzeni, wktórej za chwilę dokona się mord. Gromada jednak dominuje, zdziera zniej ubranie. Ofiara, zawstydzona własną nagością, próbuje skryć się wtrawie. Wpewnym momencie zdeterminacją wstaje itańcząc, podejmuje kolejną próbę wyrwania się zkręgu. Następne sceny nieuchronnie przybliżają obrzęd kufinałowi. Poprzedza ją rytualny zbiorowy gwałt. Wybrana wciąż jeszcze walczy. Wostatniej scenie następuje nieoczekiwana zmiana: kobieta kładzie się spokojnie na ciepłej trawie i– wakcie przymierza zawartego nagle zprzyrodą – czeka. Rozluźnia napięte wcześniej do granicy bólu mięśnie, jakby chciała zasnąć. Wjej zachowaniu jest już tylko ufność. Żadnego lęku ani wyczerpania.

Tak dosłownie pokazanej sceny agresji nie ma we wcześniejszych choreografiach. Podobnie jak kontrastu pomiędzy brakiem porozumienia zdrugim człowiekiem asilnym związkiem znaturą. Zdawać by się mogło, że właśnie ta dzikość, gwałtowność ruchów, podsycana przez muzykę, zawsze będzie znakiem «Święta wiosny»: ekstatyczny taniec, rytmiczne dreptanie, kopulacyjne wygięcia ciał, podskoki, drgawki. Ajednak to tylko kolejny fantazmat”.

Opis spektaklu: Anna Królica, „Święto wiosny”. Powracający gest choreografów, „dwutygodnik.com”

http://www.dwutygodnik.com/artykul/1012-swieto-wiosny-powracajacy-gest-choreografow.html

***

Prapremiera baletu Święto wiosny w 1913 roku w Paryżu z muzyką Igora Strawińskiego ichoreografią Wacława Niżyńskiego wywołała jeden z największych skandali w historii muzyki. Wszystkie elementy tego dzieła były dla tamtejszych gustów oburzające. To tematyka sprawiła, że Strawiński zastosował nowe, nieznane środki wyrazu. Ów pogański obrzęd był barbarzyński, dziki, dlatego taką uczynił kompozytor muzykę do baletu. Rytmika nabrała w Święcie wiosny nowego znaczenia – była na pierwszym planie. To ona kształtowała i rozwijała myśl muzyczną. Do tego zastosowane zostały: ostro brzmiąca instrumentacja idysonansowe współbrzmienia. Warstwa choreograficzna i ruchowa także wymagała nowatorskich rozwiązań: ostrych, gwałtownych ruchów oraz ociężałości podkreślającej nieuchronność i podporządkowanie. Z tym zadaniem choreograf poradził sobie niezwykle trafnie iprzejmująco.

Święto wiosny jest dziełem wyjątkowym o wielkiej sile oddziaływania na widza. Świadczyć otym może stałe powracanie do tego utworu przez znakomitych choreografów: Pina Bausch, Maurice Béjart. Jego archetypiczna głębia daje niezwykłą przestrzeń interpretacji artystycznej. Tematem przewodnim spektaklu jest pogański obrządek ku czci wiosny, podczas którego następuje złożenie ofiary w rytuale odrodzenia natury. Nieuchronność, siła i bezradność stają się osią do tworzenia dramatycznej opowieść o wierze, lęku i sile.

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close