Konfrontacje Teatralne 2017: Wizerunki tańczącego ciała na Filipinach i premiera Agaty Maszkiewicz

Niezwykle różnorodnie w kontekście tańca i choreografii zapowiadają się najbliższe dni na Międzynarodowym Festiwalu „Konfrontacje Teatralne” w Lublinie. We wtorek i środę (10-11 października) o godz. 21.00 dwa solowe spektakle (Death of the Pole Dancer & Macho Dancer)  pokaże w ramach festiwalu Eisa Jocson, choreografka  tancerka pochodzącą z Filipin. Sięgając m.in.  do tańca na rurze, artystka bada pracę i wizerunki tańczącego ciała w przemyśle usługowym, pokazując rozmaite sposoby kształtowania tożsamości i płci kulturowej, politykę uwodzenia oraz dotykając problemów społecznej mobilności na Filipinach.

Dzień później odbędzie się wspólna premiera Agaty Maszkiewicz i Vincenta Tirmarche’a Still Life (Martwa natura). Spektakl  skupia się na relacji człowieka z codziennymi przedmiotami i naturą. W godzinnym wywiadzie/performansie artyści przywołują do życia wypowiedzi Alexa, Jenny, Marco i Emmy na temat ich najbliższego otoczenia, natury rzeczy oraz śmierci. Kompozycja tańca, światła, kostiumów oraz projekcji wideo staje się Martwą Naturą per se. Kolejny pokaz przedstawienia zaplanowano w piątek o godz. 21.00.

Prezentacje spektakli odbywać się będą w Centrum Kultury w Lublinie (ul. Peowiaków 12).

O spektaklach:

Eisa Jocson: Death of the Pole Dancer & Macho Dancer

Taniec maczo (Macho Dancing) praktykowany jest przez młodych mężczyzn w nocnych klubach Filipin, odwiedzanych zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Jest mocno skodyfikowaną formą choreografii, podporządkowaną określonej partyturze i kanonowi fizyczności. Taniec ten jest ekonomicznie umotywowanym językiem uwodzenia, opartym na pojęciach męskości jako kapitale cielesnym.

W solowym spektaklu Macho Dancer tytułowy taniec wykonywany jest przez kobietę. Artystka zadaje pytanie o sposób, w jaki postrzegamy seksualność i pokazuje, jak płeć kulturowa stała się narzędziem społecznej mobilności. Bo chociaż tancerze zajmujący się zawodowo tańcem maczo funkcjonują na marginesie społeczeństwa, na scenie ucieleśniają wyobrażenie o silnym mężczyźnie, najbardziej uprzywilejowanej grupie społecznej. Kobieta wykonująca „taniec maczo” przejmuje ten wizerunek, przekraczając zarazem społeczne i kulturowe granice; na chwilę zmienia swój własny status. Tylko na chwilę: wykonuje przecież zawód nie mieszczący się w społecznych ramach oraz należy do uprzedmiotowionej grupy kobiet. Spektakl pokazuje pułapkę płci kulturowych (gender loop), w którą uwikłana jest zarówno publiczność, jak i wykonawczyni.

Realizuje swój potencjał i sięga po władzę, wracając [do klubu] co noc. Pragnienie i praktyka mobilności społecznej są koniec końców wyłącznie złudzeniem. W barach gejowskich, tak jak i na Filipinach, realna społeczna mobilność jest nieuchwytna, ograniczona i tymczasowa. Każdej nocy jej pragnienie i praktyka odgrywane są na nowo”.

Rolando B. Tolentino, Macho Dancing, the Feminization of Labor, and Neoliberalism in the Philippines (Taniec maczo, feminizacja pracy i neoliberalizm na Filipinach).

pomysł, choreografia i wykonanie: Eisa Jocson

światła: Jan Maertens

muzyka: Lina Lapelyte; Metallica Devil’s Dance, Bonnie Tyler Total Eclipse of The Heart, Erik Santos Pagbigyang Muli, Wham! Careless Whisper

coaching:  Rasa Alksnyte

konsultacja dramaturgiczna:Arco Renz

technika: Yap Seok Hui

koprodukcja: Workspacebrussels, Beursschouwburg

rezydencje oraz wsparcie: Workspacebrussels, Beursschouwburg, Wpzimmer, Antwerpia

premiera: 24 kwietnia 2013.

***

Death of the Pole Dancer pokazuje rozmaite rodzaje postrzegania i odsłania złudzenia na temat tego, co oglądamy. Czym właściwie jest taniec na rurze, któremu się przyglądamy? Sportem? Ucieleśnieniem naszego wyobrażenia o seksualności? Co kieruje naszym spojrzeniem? I kto decyduje o tym, co widzimy? W ramach spektaklu na nowo zastanawiamy się nad znaczeniem podglądania i wycofania, bezbronności i przemocy, seksualności i władzy.

Death of the Pole Dancer

pomysł, choreografia i wykonanie: Eisa Jocson

coaching, konsultacja dramaturgiczna:  Rasa Alksnyte

produkcja i technika:  Yap Seok Hui | ARTFACTORY

muzyka:
I Just Don’t Know What to Do with Myself w wykonaniu Dusty Springfield

produkcja: In Transit 2011, HKW Berlin

wsparcie:  Nadine, Bruksela

czas trwania: 90 min. z przerwą

Eisa Jocson jest choreografką i tancerką pochodzącą z Filipin. Z wykształcenia artystka wizualna i tancerka baletowa, pierwszy konkurs tańca na rurze wygrała w Manili w 2010 roku. Jej trzy spektakle solowe: Death of the Pole Dancer (2011), Macho Dancer (2013) oraz Host (2015) były pokazywane na znakomitych festiwalach w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii. W najnowszym projekcie Princess and Your Highness under the Happyland zajmuje się badaniem sposobów produkcji szczęścia i fantazji, jakie obowiązują w filipińskim przemyśle rozrywkowym.

***

Agata Maszkiewicz, Vincent Tirmarch: Still Life

Czy pamiętasz swoją pierwszą kupioną rzecz? Czy jest coś, co chciałabyś przekazać innym po śmierci? Gdybyś był Faraonem, z czym chciałbyś zostać pochowany?

Still Life (Martwa natura) to spektakl, który skupia się na relacji człowieka z codziennymi przedmiotami i naturą. W godzinnym wywiadzie/performansie Agata Maszkiewicz wraz z Vincentem Tirmarche przywołują do życia wypowiedzi Alexa, Jenny, Marco i Emmy na temat ich najbliższego otoczenia, natury rzeczy oraz śmierci. Na scenie, unikając fizycznej obecności przedmiotów, tancerka poprzez ruch stara się odnieść do pytań postawionych swoim rozmówcom. Angażując swoje ciało, bada granice między trwaniem a przemijaniem, bezruchem a zamieraniem, stawaniem się a przepoczwarzaniem, zwodząc przy tym zmysły publiczności, ich poczucie czasu i przestrzeni. W efekcie kolażowa kompozycja tańca, światła, kostiumów oraz projekcji wideo staje się Martwą Naturą per se.

Spektakl w języku francuskim z napisami w języku polskim i angielskim.

pomysł/choreografia/taniec: Agata Maszkiewicz

wideo/dramaturgia: Vincent Tirmarche

światło: Henri Emmanuel Doublier

kostiumy: Sofie Durnez

muzyka: Wouh Nicolas Jaar  

muzyka oryginalna: Goneril and Cocoon/Christophe Demarthe remiks Vincent Tirmarche

reżyseria dźwięku: Goneril

produkcja: teatr L’Avant-Scène Cognac, Francja

koprodukcja: MCA/Maison de la Culture d’Amiens; Art Stations Fondation – Poznań
ze wsparciem:  DRAC Nowa Akwitania –  wsparcie projektu 2017, kolektyw SUPERAMAS

rezydencja:

BUDA – Kortrijk
przy dofinansowaniu Ministerstwa Kultury – DRAC Nouvelle-Aquitaine/Francja

***

Do pobrania:

PROGRAM FESTIWALU

Strona festiwalu: http://konfrontacje.pl