Fot. Shoichi Ono.
W niedzielę 9 listopada o godz. 17.00 Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie (ul. Marii Konopnickiej 26) zaprasza na spotkanie poświęcone butoh i twórczości Kazuo Ohno. Dzięki rozmowie zaproszonych gości, prezentacji słów Ohno – „fragmentów warsztatów – oraz zdjęć wykonanych przez wybitnych artystów japońskich, będzie można poznać bliżej jego metodę i dowiedzieć się na czym polega fenomen butoh. Pretekstem do spotkania jest powstanie swoistego „zbioru słów” – książki Świat butoh Kazuo Ohno. Dzięki niezwykłemu przekładowi z języka japońskiego dr Igi Rutkowskiej, zmysłowy świat butoh toczy się między słowami opowiadającego o swym ojcu Yoshito i wibruje w poetyckich aforyzmach Kazuo Ohno. Niektóre z nich, podobnie jak zdjęcia, zaprezentowane zostaną w trakcie spotkania.
Wielu fotografów robiło zdjęcia Kazuo Ohno. Udało im się uchwycić i utrwalić na kliszy obraz jego ciała; fotografia nie może pokazać tego, co jest w nim ukryte. A jednak, jeśli ciało Kazuo Ohno ukrywa się w tańcu i skrywa trudy życia i śmierć zaś taniec jest przejawem jego duszy, to – być może – tym, co zostało sfotografowane jest sam duch Kazuo Ohno – Yoshito Ohno (ze wstępu do albumu Hidden body).
Świat butoh Kazuo Ohno przedstawią: Aleksandra Capiga- Łochowicz, Katarzyna Bester i Anita Zdrojewska.
Spotkanie zostanie poprzedzone warsztatami improwizacji i tańca butoh, które poprowadzi Aleksandra Capiga Łochowicz (9 listopada w godz. 11.30-15.30).
Butoh narodziło się w Japonii w końcu lat 50. jako kontrkulturowa forma tańca. Jego twórcami byli Tatsumi Hijikata (1928-1986) i Kazuo Ohno (1906-2010!) – całkowicie inne osobowości, które odmiennymi lecz zawsze inspirującymi bądź pełnymi prowokacji metodami, dążyły do osiągnięcia przez swych adeptów poziomu całkowitej jedności ciała, ducha i umysłu.
Od chwili wyjścia z Japonii czyli lat 70. do dnia dzisiejszego, butoh rozprzestrzeniło się po całym świecie i znane jest jego praktykom lub – w niewielkim stopniu – przedstawicielom środowisk związanych z teatrem lub tańcem. A przecież forma ta to – jak pisze prof. Dariusz Kosiński z Uniwersytetu Jagiellońskiego – nie tylko i nie tyle specyficzny styl tańca, współczesny gatunek performatywny czy określony typ treningu, ale specyficzna całościowa postawa, łącząca specyficzny sposób pracy, estetykę, dramaturgię, filozofię. Powstałe przez połączenie tradycji i inspiracji z Wschodu i Zachodu, zarazem wciąż otwarte na inwencje twórców, stanowi swoiste odbicie złożoności współczesnej kultury globalnej, a jednocześnie pozwala na wyjście poza jej ograniczenia.
