Na zdjęciu Vera Mantero, Olimpia. Fot. Jorge Gonçalves.
W dniach 4-12 października odbędzie się XXXIX edycja Krakowskich Reminiscencji Teatralnych. W programie jak co roku znalazło wiele wydarzeń tanecznych i performansów. Gościem festiwalu będzie znakomita portugalska tancerka, choreografka i performerka Vera Mantero, która 5 października godz. 20.00 (MOS) pokaże swoje trzy prace: tajemnicza rzecz, powiedział e.e. cummings*; Może powinna najpierw tańczyć, a potem myśleć oraz Olympia. Ponadto festiwalowi widzowie będą mogli obejrzeć film współautorstwa tej pionierki nurtu krytycznego w europejskiej choreografii (Bieg ciszy,Vera Mantero, Miguel Gonçalves Mendes, 6 października godz. 19.00 MOS), jak również pokaz przygotowany z polskimi tancerkami w ramach projektu Dance Moves Cities (Kraków, Terni, Ryga). Warsztaty pod hasłem „ciało myślące” odpowiadały głównemu założeniu projektu, czyli próbie nadania poprzez ruch i taniec nowych znaczeń miastu i przestrzeni publicznej. Udział biorą: Ewa Hubar, Agnieszka Barańska, Monika Kiwak, Magdalena Konopek-Młynarska, Marta Mietelska, Natalia Staninska, Dorota Wacek, Anna Wańtuch, Natalia Wilk. Pokaz 12 października o godz. 16.00 (Studio Zabłocie, ul. Romanowicza 2).
O spektaklach:
tajemnicza rzecz, powiedział e.e. cummings* (1996)
Może powinna najpierw tańczyć, a potem myśleć (1991),
Olympia (1993).
Spektakle Very Mantero są zarówno traktatami filozoficznymi, jak i wyrazem intuicji. Łączą naturalną spontaniczność z wypracowaną kreacją sceniczną, arytmetykę z emocją. Mantero swobodnie porusza się między gatunkami i mediami, poszukując odpowiedniego języka dla opowiadanych przez siebie historii. Umiejętnie zderza ze sobą przeciwieństwa. To, co powstaje z takiego zderzenia, jest niezwykle kruche i gwałtowne, jak niestabilne związki chemiczne, rozpadające się zaraz po powstaniu. W swoich spektaklach Vera Mantero odwołuje się do legend nowoczesnej kultury. tajemnicza rzecz, powiedział e.e. cummings* jest hołdem dla Josephine Baker. Tytuł innego performansu, Może powinna najpierw tańczyć, a potem myśleć, zaczerpnięty został z tekstu Samuela Becketta. Olimpia odwołuje się do nagości kobiety z obrazu Maneta, który w swoim czasie wzbudzał ogromne kontrowersje.
Vera Mantero: „Gdy w 1993 roku zostałam zaproszona na Maraton Taneczny w Maria Matos Theatre, zgodziłam się z entuzjazmem. Czytałam wtedy Asphyxiating Culture Jeana Dubuffeta i uznałam, że odczytanie fragmentów książki wszystkim, którzy mieli się pojawić w teatrze, będzie absolutnie odpowiednie. Ale jak odczytać? I czy nie byłoby to trochę pretensjonalne, pójść tam i powiedzieć, że to ja jestem tą osobą, która wie, czym jest prawdziwa – albo najlepsza – kultura? Może powinnam być naga… muszę czytać Dubuffeta nago. Ale tak sterczeć przed mikrofonem? Nie, to niemożliwe… W takim razie robić coś? Nago…? Ta nagość przywiodła mi na myśl Olimpię Maneta, którą widziałam w Musée d’Orsay w Paryżu, gdzie w owym czasie mieszkałam. A co, gdybym była Olimpią czytającą Dubuffeta? O nie! To okropne, wszyscy będą mnie posądzać o profanację itd., itp. Powiedziałam André Lepeckiemu, że chciałabym czytać Dubuffeta nago, ale nie wiem, jak to zrobić, by tak po prostu nie czytać Dubuffeta nago. Nawet nie wspomniałam mu o obrazie. Nie uwierzycie, co powiedział: »Och, Vera, nie pamiętasz Olimpii Maneta [którą widzieliśmy razem]? Myślę, że powinnaś coś z nią zrobić«. Tak właśnie zrobiłam.”.
Vera Mantero urodziła się w 1966 roku w Lizbonie. Uczyła się tańca od wczesnego dzieciństwa; jako 18-latka związała się na pięć lat z najlepszym portugalskim zespołem Ballet Gulbenkian. Wkrótce jednak taniec klasyczny przestał jej wystarczać. Uczyła się w Nowym Jorku u Merce’a. Cunninghama, a jej pierwszy samodzielny spektakl powstał w 1987 roku, gdy jeszcze pracowała w Ballet Gulbenkian. W swoich wystąpieniach łączy teatr i muzykę ze sztukami wizualnymi. Improwizuje. Woli, żeby jej wystąpienia nazywać nie spektaklami tanecznymi, ale prostu spektaklami lub performansami. Od lat dziewięćdziesiątych Vera Mantero jest jedną z najważniejszych artystek i choreografek w Portugalii.
Koncepcja i wykonanie: Vera Mantero
tajemnicza rzecz, powiedział e.e. cummings*:
Charakteryzacja: Alda Salavisa (pierwowzór rysunku: Carlota Lagido)
Rekwizyty: Teresa Montalvăo
Projekt oświetlenia: Joăo Paulo Xavier
Realizacja światła: Bruno Gaspar
Kierownictwo produkcji: Culturgest, Lisbon, 1996; Homage to Josephine Baker
Wsparcie: Casa da Juventude de Almada, Forum Dança, Re.Al / Amascultura
Może powinna najpierw tańczyć, a potem myśleć:
Obsługa planu: André Lepecki
Projekt oświetlenia: Joăo Paulo Xavier
Realizacja światła: Bruno Gaspar
Muzyka: “Ruby, My Dear” by Thelonious Monk
Kostiumy: Vera Mantero
Produkcja: Pós d’Arte, 1991
Wsparcie finansowe: Instituto da Juventude
Wsparcie: Companhia de Dança de Lisboa
Olympia:
Projekt oświetlenia: Joăo Paulo Xavier
Realizacja światła: Bruno Gaspar
Tekst: Jean Dubuffet
Muzyka: Excerpts of Bakma Pygmy music, Cameroon
Specjalne podziękowania dla Any Mantero and Miguela Ângelo Rocha
Szczegółowe informacje o pozostałych wydarzeniach:
Vera Mantero, Miguel Gonçalves Mendes, film Bieg ciszy
Vera Mantero i uczestniczki Dance Moves Cities Ciało myślące
Strona festiwalu: http://krt-festival.pl/
***
Kompletny cennik: TUTAJ
Dodatkowo wejściówki są i będą dostępne w następujących miejscach:
– Centrum Kultury Rotunda [kasa] ; 22.09. – 3.10., 16:00-19:00
Centrum festiwalowe: Bunkier Sztuki; 4.10. – 12.10., 12:00-20:00
