fot. Camille Blake
W następną niedzielę, 4 października, taniec ponownie zagości na scenie Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Tego wieczoru widzowie będą mogli zobaczyć dwa spektakle: Czy filozof może mówić o tańcu? Witolda Jurewicza i Juliusza Grzybowskiego oraz PRZY PRZY hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności w choreografii Anny Piotrowskiej. Początek o godz. 19.00.
Bilety: online (rezerwacja: bilety@teatr.legnica.pl lub tel. 76 723 35 05)
Wieczory spektakli tańca na legnickiej scenie odbywają się w ramach projektu Wczorajsze jutra – kontynuacja. Dotychczas z jego programu zrealizowana została sierpniowa premiera online spektaklu Krystyna in flamenco mood w choreografii Katarzyny Myrdy. Kolejne planowane wydarzenia to pokazy spektakli R.O.Z.G.R.Y.W.K.A. Anny Piotrowskiej oraz Matryca [Prześwit] w chor. Pawła Grali w Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark w Bytomiu (11 października) oraz wieczór ze spektaklami AMMA w chor. Marleny Rity Bełdzikowskiej i UJĘ(CI) z chor. Wojciecha Mochnieja na legnickiej Scenie Gadzickiego (21 listopada).
O spektaklu Czy filozof może mówić o tańcu?:
O tańcu mówi się wiele, może czasami zbyt wiele. Aby o tańcu mówić w sposób właściwy, trzeba się od niego oddzielić. Trzeba poczekać, aż się skończy przedstawienie. No bo kto widział, aby w trakcie przedstawienia rozmawiać? Podejmiemy próbę, w której, nie tylko mowa będzie o tańcu ale i taniec będzie o mowie, słowem, w jakiś sposób będzie to przedstawienie, w którym filozof i tancerz wystąpią na równych prawach, w tym samym miejscu i czasie.
Scenariusz, reżyseria, choreografia, wykonanie: Grzybowski Juliusz, Jurewicz Witold
Muzyka: Odpowiednia / Kostiumy: Odpowiednie / Światło: Odpowiednie
Czas: ok. 40 min
O spektaklu PRZY PRZY hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności:
„Przyjemność różni się od przyjemności tylko tym, że jedna od drugiej jest przyjemniejsza”.
„Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”.
„Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia”.
„Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności”.
Jakie napięcia tworzą się w wyniku przebytej drogi od przyjemności do przykrości? Czy są to dwa odległe brzegi tego samego oceanu istnienia? Czy może dwie bliskie sobie kałuże (głębokie jak nasze pragnienia), w które można wdepnąć jednocześnie? Czy może, jak śpiewał Freddie Mercury, „Pain is so close to pleasure”?
Pierwszy duet Piotrowskiej i Chitruszko Zmian(AA) pogody, czyli histeryczna nie-historia, był rozważaniem na temat histerii macicy, odwołującym się do rozmów Hipokratesa z Platonem. PRZY PRZY, czyli hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności, to drugie spotkanie artystek. Tutaj Piotrowska przygląda się doktrynie hedonizmu, głoszonej przez greckiego filozofa Arystypa z Cyreny, czyli odkrywaniem przestrzeni pomiędzy przyjemnością a przykrością.
Arystypowskie założenia hedonizmu mówią, że przyjemność to stan chwilowy, trwający przez czas, w jakim działa czynnik sprzyjający przyjemności. Przyjemność i przykrość to swoiste stany, które są rodzajem ruchu dokonującego się w człowieku, świadczą więc o jego aktywności. Jaki jest zakres ruchowy od przyjemności po przykrość? Człowiek porusza się nieustannie pomiędzy przyjemnością a przykrością. Praca jest badaniem tych dwóch stanów, a wręcz tego, co się między nimi może wydarzyć.
Czułość jest smutna, przykra i bolesna. Bo przyklejenie ciał, przylgnięcie rąk do siebie nawzajem w końcu musi skończyć się ich odklejeniem, a to zapładnia wyobraźnię chorymi obrazami. Człowiek po bliskości powraca do samotności jeszcze większej niż ta, od której w ukochane ramiona uciekł. Niezależnie od tego jak mocno byliśmy przytuleni, czeka nas tortura. Szept (Łukasz Pawłowski) sączy się z głośników, szalony i zły, akompaniuje im (Annie Piotrowskiej i Joannie Chitruszko). Stawia ramy świata, w którym jest królem, a tancerki obijają się o jego ściany. Smaczna namiętność, pozornie dobra zamienia się w więzienie. Głos chce aby(śmy) skosztowały drugiej strony miłości. (fragment recenzji Ewy Kalety, Czy boli Cię „Przy przy”?)
koncepcja, reżyseria i choreografia: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska
muzyka i światło: Michał Mackiewicz
szept: Łukasz Pawłowski
tekst: Anna Piotrowska & Łukasz Pawłowski
premiera: 3 czerwca 2013, Teatr Druga Strefa w Warszawie
pokaz work in progress – kwiecień 2013: Ogólnopolski Festiwal Kalejdoskop 2013, Białystok
produkcja: eferte_Fundacja Rozwoju Tańca, Klub Dowództwa Garnizonu Warszawa
koprodukcja: Teatr Druga Strefa
gospodarz wydarzenia: mufmi teatr tańca
Przedstawienie sfinansowane ze środków Miasta Stołecznego Warszawa Dzielnicy Mokotów w ramach projektu mufmi przedstawia.
Anna Piotrowska – doktor w dziedzinie sztuk muzycznych w dyscyplinie rytmiki i tańca, choreograf, reżyser, nauczyciel tańca współczesnego, tancerka, Fundator i Prezes Zarządu Fundacji Rozwoju Tańca eferte, założycielka mufmi w Warszawie (1995). Od 1996 roku stworzyła ponad 110 autorskich choreografii i przedstawień. Obecnie dyrektor Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu ROZBARK i prodziekan Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Otrzymała nagrodę Województwa Śląskiego „Złota Maska 2016”za całokształt pracy, za reżyserie i choreografie spektakli dla Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu ROZBARK w 2015 roku. Pomysłodawczyni i koordynatorka wielu ogólnopolskich i międzynarodowych programów edukacyjno-kulturalnych. We wrześniu 2015 roku spektakl w jej reżyserii i wykonaniu Łukasza Pawłowskiego toniejestpostawartystyczna! czyli premiery nie będzie! zdobył Grand Prix XIII Ogólnopolskiego Przeglądu Monodramu Współczesnego w Warszawie i Nagrodę Główną 3. Koszalińskich Ogólnopolskich Dni Monodramu. Spektakl bless the king_nieliryczna pieśń otrzymał nagrodę na Festiwalu SzekspirOFF 2018 w Gdańsku.
Artystycznie Piotrowska zainteresowana jest improwizacją i pogłębianiem świadomości ciała i umysłu jako narzędzia zwielokrotnionej, wielofunkcyjnej obserwacji. Poszukuje relacji obiektywnego ciała w kategorii, którą nazwała „onebodyspacerecognizer”. Od wielu lat zajmuje się zagadnieniem pracy procesowej, odkrywając m.in. narzędzia zgłębiające laboratoryjną pracę nad tekstem, kreacją postaci, jak również wzmacniając doświadczenia w podwyższonych stanach ciała i umysłu, poprzez działanie na wyobrażeniach i emocjach, które wpływają na kreację ruchu i poszukiwanie kanałów energetycznych uwalniających sam taniec.
Joanna Chitruszko – pedagog, tancerka, performerka, producentka, kuratorka, instruktor tańca współczesnego. Od 2008 roku związana z Podlaskim Stowarzyszeniem Tańca. Wiceprezes Fundacji Głos. Dyrektor Festiwalu Kalejdoskop od 2007 roku, dyrektor Hip Hop Groove Festiwal (2008–2009) i Free Mind Festiwal (2010 –2013) w Białymstoku. Producentka współpracująca m.in. z Fundacją Kino Tańca i Fundacją Ciało Umysł. Kurator Sceny Tańca Studio – wrzesień 2018 roku w Warszawie. Od roku 1995 tancerka wielu nagradzanych projektów i spektakli Teatru Tańca Projekt w Białymstoku. W latach 2000–2003 tancerka Teatru Tańca Alter w Kaliszu. Obecnie współpracuje i tworzy z Anną Piotrowską, m in.: Kwadrat w szafie, ZmianAA pogody, kompozycja_trzecia rzeczywistość. Zrealizowała również spektakle: Matylda R z Karoliną Garbacik i Darklena z Agatą Życzkowską i Wojciechem Grudzińskim.
Michał Mackiewicz – jest artystą pracującym wielopłaszczyznowo. Swoją synestetyczną wizję sztuki konsekwentnie realizuje w formie multimedialnych środowisk. Potrafi sprawnie i swobodnie łączyć rozmaite środki ekspresji. Prowadzi poszukiwania w obszarach współczesnego malarstwa, designu, grafiki, abstrakcyjnych form przestrzennych, technik oświetleniowych i eksperymentalnej muzyki elektronicznej. Swoje doświadczenia zdobywał, przygotowując liczne wystawy, audycje, spektakle. Współpracuje z eferte_Fundacją Rozwoju Tańca Anny Piotrowskiej jako muzyk i kompozytor. Zajmuje się również iluminacją i scenografią. Swoją twórczość prezentował w Polsce, Niemczech, Norwegii, we Włoszech na Litwie i Węgrzech.
https://soundcloud.com/lucidlines
Łukasz Pawłowski – absolwent PWST we Wrocławiu. Od 2002 do 2009 roku należał do zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu, w którym zagrał w kilkunastu spektaklach. Jest laureatem wyróżnienia na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi (2002) za rolę Własa w Letnikach Maksyma Gorkiego w reżyserii B. Baranowskiej. Jest także dramatopisarzem, scenarzystą, autorem trzech piosenek dla Krzysztofa Kiljańskiego (płyta POWRÓT) oraz twórcą teledysków animowanych (metodą poklatkową). Ważniejsze nagrody i wyróżnienia: Pierwsza Nagroda za spektakl UCZTA na XXII Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych Klamra w Toruniu – (aktor i współscenarzysta) (2014); Pierwsza Nagroda za spektakl WTF na XI Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Warszawie!? – (aktor i współscenarzysta) (2013); Nagroda Klubu DKF dla filmu WKRĘT na festiwalu Kameralne Lato Radom (zagrał w nim główną rolę – Cieślaka, 2013); Dramat NEVER ENDING SORRY w II etapie Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2013); Sztuka Safari Zebra wybrana w konkursie do realizacji na 33. PPA we Wrocławiu, premiera (27 marca 2012) w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (reżyseria, scenariusz, (2012); musical gangsterski DONNIE & GLIDE w trzydziestce najlepszych sztuk Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2011); Sztuka INNE MIASTO w trzydziestce Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2009); S_P_O_N_A_D zrealizowana podczas 29 PPA we Wrocławiu w Nurcie Off. (2008); Wyróżnienie i publiczne czytanie sztuki A+B=Rh- w ramach w konkursu dramaturgicznego Lustro. Obraz. Iluzja. w Łodzi (2008).
O projekcie:
Główną ideą projektu jest ponowne spotkanie tańca z publicznością na scenie teatru dramatycznego. Spotkanie teatru i tańca, zdarzeń, myśli, kreacji przeplatających się z przeszłością i dniem dzisiejszym. Ponowne spotkanie, które jest kolejnym zaproszeniem do jutra. Głównym tematem tegorocznego programu jest relacja. Zaprezentowanych zostanie osiem spektakli tanecznych na dwóch scenach teatralnych: w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy oraz w Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark w Bytomiu.
Wszystkie prezentowane spektakle zgłębiają i ukazują wielowymiarowość relacji, różne jej aspekty związane z bliskością i oddaleniem, tożsamością człowieka w kontekście upływającego czasu. Spektakle podróżujące po wymiarach kobiecości, niekiedy spoglądające na świat z przymrużeniem oka, czy też filozoficzne i z dystansem rozważania o tańcu.
Założeniem partnerów jest kontynuacja obecności tańca na scenie teatralnej, na której doszło już do owego spotkania. Program ma na celu budowanie stałej publiczności dla tańca i rozwijanie stałej współpracy z teatrem jako partnerem i miejscem dla tańca.
Wczorajsze jutra – kontynuacja to projekt realizowany w ramach programu Scena dla tańca 2020. Przedstawiane w nim spektakle współorganizowane są przez Instytut Muzyki i Tańca.
Organizator: Fundacja Rozwoju Tańca „Eferte”
Koordynacja projektu: Marlena Rita Bełdzikowska – MarWit
Partner: Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy
