Łódź / XXVII Łódzkie Spotkania Baletowe: „Beach Birds” i „BIPED”, chor. Merce Cunningham, Opéra National de Lyon

Łódzkie Spotkania Baletowe od początku istnienia prezentują dokonania teatrów tańca oraz zespołów baletowych istniejących przy teatrach operowych. Balet Opery Lyońskiej uważany jest za jeden z najbardziej progresywnych i otwartych na sztukę tańca współczesnego. Najlepszym tego dowodem jest spektakl zatytułowany Merce Cunninghum forever (premiera 16.04 Opéra National de Lyon), przygotowywany by uczcić 105 rocznicę urodzin amerykańskiego tancerza i choreografa Merce’a Cunninghama. Na spektakl składają się dwa przełomowe w historii tańca dzieła, którymi Marce Cunningham wprowadził sztukę tańca w XXI wiek.

Beach Birds

Beach Birds (1991) to owoc wieloletniej i owocnej współpracy choreografa z kompozytorem Johnem Cage’em. Spokojna, delikatna, subtelna muzyka Cage’a i taniec dwukolorowych postaciami tworzą na scenie niezwykłą kaligrafię. W tym kontemplacyjnym krajobrazie precyzyjny, często ostry i gwałtowny ruch ewoluuje od duetów do triów w stale zmieniających się rytmach. Taneczna kompozycja pozbawiona jest fabuły, uwzględnia przypadkowość, jest efektem licznych eksperymentów, zestawieniem ruchów, których pozornie nie da się połączyć. Oświetlenie zostało opracowane metodą losowego doboru kolorów i ich intensywności. Kostiumy, scenografię i światło do premierowego przedstawienia stworzyła Marsha Skinner. Beach Birds to kalejdoskop obrazów i wrażeń gdzieś na plaży, kiedy już lub jeszcze jest pusto, podczas zmierzchu lub świtu.

Twórcy:

muzyka – John Cage, FOUR3

choreografia – Merce Cunningham

kostiumy i scenografia – Marsha Skinner

zespół – 11 tancerzy (6 kobiet, 5 mężczyzn)

Premiera – 1991 rok.

Więcej informacji na stronie: Spektakle – Teatr Wielki w Łodzi (operalodz.com)

Biped

Komputery są przyszłością tańca powiedział w 1995 roku Merce Cunningham i w jego przypadku nie były to tylko słowa. Aby stworzyć Biped Cunningham wygenerował ruch za pomocą oprogramowania komputerowego. Prace nad choreografią rozpoczął  w 1989 roku, korzystając z programu Life Forms stworzonego na Uniwersytecie Simona Frasiera  w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Oprogramowanie Life Forms przedstawiało zarysy postaci ludzkiej w trójwymiarowej przestrzeni. Skomputeryzowane figurki miały ruchome stawy i można było zmusić je do wykonywania wszelkiego rodzaju ruchów.

Cunningham używał więc programu do eksperymentowania z pomysłami choreograficznymi, a stworzone sekwencje przekazywał tancerzom. Często układy okazywały się niemożliwe do wykonania, ale prowadziły do ​​wyborów, których wcześniej się nie spodziewał
i których nigdy wcześniej nie proponował tancerzom. To właśnie urzekło Cunninghama – sięganie poza to, co wygodne i przewidywalne. Dekoracja została stworzona przy wykorzystaniu technologii Motion Capture, we współpracy z artystami cyfrowymi – Paulem Kaiserem i Shelley Eshkar.  Z czujnikami na ciałach tancerze Cunningham wykonywali sekwencje z  Biped, następnie Eshkar
i Kaiser animowali wirtualne postacie. Tym samym ruch tancerzy został przekształcony w abstrakcyjne obrazy wyświetlane na kurtynie z przodu sceny. Te gigantyczne, smukłe formy korespondują z tańczącymi na scenie artystami multiplikują ich ruchy, a rzeczywistość i światy wirtualne splatają się w tkaninie przesiąkniętej światłem.

Twórcy:

muzyka – Gavin Bryars, Biped

choreografia – Merce Cunningham

kostiumy – Suzanne Gallo

multimedia – Paul Kaiser & Shelley Eshkar

oświetlenie – Aaron Copp

zespół – 14 tancerzy (8 kobiet, 6 mężczyzn)

premiera – 1999 rok.

Więcej informacji na stronie: Spektakle – Teatr Wielki w Łodzi (operalodz.com)

Łódzkie Spotkania Baletowe to taneczne biennale z 55-letnią tradycją, którego ideą jest upowszechnianie sztuki baletowej i aktualnych osiągnięć choreograficznych, zarówno w balecie klasycznym, jak i różnorodnych nurtach tańca współczesnego. Tegoroczna edycja festiwalu rozpocznie się 26 kwietnia i potrwa do 22 maja. Publiczność będzie miała okazję zobaczyć cztery zespoły w sześciu produkcjach, w tym zespół baletowy Teatru Wielkiego w Łodzi.

Łódzkie Spotkania Baletowe na przestrzeni lat stały się największą
i najbardziej prestiżową imprezą baletową w Polsce oraz rozpoznawalnym wydarzeniem na arenie międzynarodowej.
W ramach Łódzkich Spotkań Baletowych Teatr Wielki w Łodzi proponuje bogatą ofertę programową, umożliwiając polskiej publiczności bezpośredni kontakt z najwybitniejszymi tancerzami
i choreografami z całego świata.

Inicjatywa powstania festiwalu w 1968 roku to wspólny pomysł Stanisława Piotrowskiego (dyrektor naczelny), Witolda Borkowskiego (kierownik baletu i choreograf) i Stanisława Dyzbardisa (kierownik literacki), przy pełnym poparciu Zygmunta Latoszewskiego (dyrektor artystyczny). Taneczne biennale jest mocno wrośnięte w życie kulturalne Łodzi. Rangę
i niepowtarzalność Łódzkich Spotkań Baletowych tworzyli tacy choreografowie jak: Maurice Béjart, Alicia Alonso, Jiří Kylian, William Forsythe, Wayne McGregor, Mats Ek, BirgitCullberg, Janina Jarzynówna-Sobczak, Conrad Drzewiecki, Teresa Kujawa, Henryk Tomaszewski, Gustaw Klauzner, Emil Wesołowski, Ewa Wycichowska, których prace wyznaczały trendy w rozwoju sztuki choreograficznej, tanecznych form scenicznych i współczesnego teatru tańca. Na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi wystąpili m.in.: Maja Plisiecka, Alicia Alonso, Nadieżda Pawłowa, Ana Laguna, Sylvie Guilleme, Margherita Parilla, Michaił Barysznikow, Jorge Donn, Ivan Marko, Glen Tetley, Christopher Bruce, Daniel Ezralow, Kevin Heigen, Barbara Bittnerówna, Krystyna Mazurówna, Bożena Kociołkowska, Ewa Głowacka, Iwona Wakowska, Ewa Wycichowska, Eugeniusz Jakubiak, Wojciech Wiesiołłowski, Tadeusz Matacz, Kazimierz Wrzosek, Emil Wesołowski, Sławomir Woźniak. Do najważniejszych zespołów goszczących na scenie Teatru Wielkiego
w Łodzi należą: Balet XX Wieku Maurice’a Béjarta, Nederlands Dans Theater, Sadler’s Wells, Royal Ballet, Ballet Rambert, Cullberg Ballet, Batsheva Dance Company, Ballet Nacional de Cuba, Stuttgarter Ballett, Elisa Monte Dance Company, Kibbutz Contemporary Dance Company, Akram Khan Company, Corpo Di Ballo, Teatro Alla Scala.

Oprócz tego „okna na świat”, jakim były i są Łódzkie Spotkania Baletowe, to także wiele pokoleń polskich tancerzy, którzy oglądając spektakle Łódzkich Spotkań Baletowych czerpali z nich wiedzę, doświadczenie i inspiracje do tworzenia nowych dzieł choreograficznych.