Fot. Robert Frąckowiak
W filmieDialogiczna Abrazjaprzypadkowa lokalizacja służy jako tło dla kinowego metaforycznego dialogu: dwie figurki – podmioty, które w końcu wpadają na siebie w scenie ukazującej wypadek samochodowy w zwolnionym tempie, stanowią ramy dla formalnej struktury filmu. Wzajemne podporządkowanie się jest zilustrowane w alegoryczny sposób – siła uderzenia w kolizji staje się źródłem zadziwiających, sztucznych ułożeń ciała, które mogą zostać przełożone na coś w rodzaju archiwum wcieleń. W scenach przejściowych, wmontowanych pomiędzy zwolnione sekwencje z wypadku, umieszczono sceny „biograficznych” retrospektyw.Ścieżka dźwiękowa, poprzez różne urywki tych przypuszczalnie traumatycznych wydarzeń, stanowi dodatkowy niesamowity wymiar dzieła. Tym samym, praca stara się zbadać potencjał ukryty w narracji tych określających tożsamość, miażdżących wydarzeń będących w zakresie audio-wizualnego ukształtowanego dzieła.
Stworzone komputerowo sekwencje video Yvesa NetzhammersanaAdresy Niemożliwych Miejscfascynują swoją fizyczną charyzmą oraz czystością formalną. Oparte na pełnej humoru energii przetwarzania ostrożnie, po omacku pokazują ciemne strony naszego istnienia: przyjemne jest połączone z nieprzyjemnym, martwe i żywe zlewa się w dotychczas nieznane formy, a przedstawione scenariusze obejmują pełną skalę zjawisk, od mikroskopijnych do gigantycznych.
Spektakl Porządki w wodospadzie to pierwsza kolaboracja pomiędzy choreografką/tancerką Anną Huber i artystą plastykiem Yvesem Netzhammerem. Impulsy, zasady i ograniczenia figuratywnego ruchu w przestrzeni rzeczywistej, wyobrażonej lub sztucznej zostają wymieszane i wykorzystane do przetestowania nowych pól znaczeniowych. Ludzkie ciało, słabe i bezpośrednio tkwiące w swojej fizycznej obecności, jest jednocześnie narzędziem i przedmiotem badań. Poprzez złożone przeobrażenie tradycyjny system orientacji zmienia się i zakrzywia w trójwymiarowe struktury. Luka pomiędzy możliwym a niemożliwym staje się laboratorium dla chwil bogatych w odniesienia.
Poza systematycznym zbiorem zasad otwiera się kruchy kosmos, poetycki krajobraz pomiędzy wyobraźnią, sytuacjami rzeczywistymi a wyobrażeniami. Granica przesuwa się. Odwracane są prawa i zasady. Uwaga przesuwa się z przestrzeni zewnętrznej na kruche wnętrze. To, co wydaje się oczywiste jest kwestionowane. Przestrzeń musi być stale organizowana na nowo i równoważona. Postać musi upewniać się w swoim istnieniu i sprawdzać własne prawa fizyczne i ograniczenia. Ciało przekształca się, znaczenia i funkcje zmieniają, a otwierają się nowe pola skojarzeń. Zwyczajne przedmioty stają się urojonymi partnerami.
Otwiera się oscylujący system, przestrzeń przejściowa, pomiędzy wyobrażeniami a przestrzenią rzeczywistą, wnętrzem i zewnętrzem, rzeczywistym a urojony, naturalnym a sztucznym, słabością i doskonałością, pomiędzy mikrokosmosem a makrokosmosem. Jak niepowtarzalna lub zastępowalna, bezbronna lub nietykalna jest jednostka?
Po spektaklu, o godzinie 22, odbędzie się spotkanie z artystami, które poprowadzi Anna Królica.
