Marie-Geneviève Massé. Fot. Nick Nguyen.
W środę zmarł na raka Nigel Charnock – tancerz, choreograf, jeden z założycieli słynnego DV8 Physical Theatre. Miał 52 lata.W ostatnich latach współpracował z poznańskim Starym Browarem. Przygotował tam w 2009 roku spektaklHappyintegrujący młode pokolenie polskich tancerzy, w którym podjął temat stereotypów narodowych.
Nigel Charnock– tancerz, choreograf, aktor, reżyser i dramaturg, legendarny wykonawca i współzałożyciel DV8 Physical Theatre. Kształcił się jako aktor, a potem tancerz w London School of Contemporary Dance. Swoją karierę rozpoczął w 1982 roku tańcząc dla Extemporary Dance Theatre, by w 1986 roku wraz z Lloydem Newsonem założyć kultowy brytyjski DV8 Physical Theatre, z którym wyprodukował między innymi: Dead Dreams of Monochrome Men (za który w 1990 został laureatem London Performance Award), czy wystawiane na całym świecie, a następnie sfilmowane na zlecenie BBC 2 przez David’a Hinton’a, Strange Fish. Po rozstaniu z DV8 Charnock współpracował z twórcami z całej Europy: VOLCANO THEATRE COMPANY (L.O.V.E., The Message i How to Live, Macbeth), duńskim teatrem TIN BOX (Me Myself I, Crying Out Loud oraz Crush Test, Heaven), RICOCHET DANCE COMPANY (5ive Part One), COMPANHIA INSTAVEL (Too Much is Not Enough), Helsinki City Theatre Dance Company, ktorego był przez 3 lata dyrektorem (The Big Becauseoraz Intelligence of the Heart, Baby i #777 – A love story, Life, oraz First Sex & The White Room), Tanz Theater w Wiedniu (Meaty).
Nigel Charnock najbardziej znany jest jednak ze swych projektów solowych. Do głównych tytułów należą Resurrection (1991) Original Sin (1993), Hell Bent (1994 – 1995), zainspirowane życiem i pracą Billie Holiday Heroine (1995), amalgamat trylogii Resurrection, Original Sin i Hell Bent zatytułowany Second Coming (1995), Human Being (1999) oraz Frank(2005). W 1995 artysta założył Nigel Charnock + Company. Nigel Charnock opisywany przez prasę europejską jako:„poeta ciała i tancerz słów”,„wirtuoz wyzywającego teatru fizycznego”(The Independent)„dwudziestowieczna odpowiedź na Lorda Byrona” (The Guardian). Byłmistrzem swobodnego przechodzenia od tańca do teatru. Osiągał to dzięki uwolnieniu się od tradycyjnego postrzegania indywidualnych gatunków.Jego praca łączyła w sobie elementy różnych form artystycznych – była syntezą ruchu, słowa, muzyki, tańca, a ostatnio również filmu. Produkcje Charnock’a charakteryzowały się niepowtarzalną mieszanką odrobinę niezdrowego (wyspiarskiego) poczucia humoru, furiackiej rozrywki i czarnej komedii. Jego choreografie prawie zawsze nawiązywali do tematyki seksu, miłości, Boga i śmierci.
Nigel Charnock był również zafascynowany improwizacją, która pomagała mu kreować surowy, nie znający strachu i barier, teatr. Każde z jego improwizowanych przedstawień było unikalnym, niepowtarzalnym doświadczeniem zarówno dla tancerzy, jak i dla publiczności. Każde z tych przedstawień, w momencie trwania wydarzało się po raz pierwszy i zarazem ostatni. Charnock rwał na strzępy granice spektaklu, nieustannie eksplorując i rozwijając taniec jako gatunek i angażującą do swej pracy różne dyscypliny i wielorakie media.
