Don’t Go... Fot. Jakub Wittchen dla Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
W ramach cyklu Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii Nowy Teatr w Warszawie (ul. Madalińskiego 10/16) zaprasza w poniedziałek i wtorek – 12 i 13 czerwca 2017 roku na pokazy spektakli: Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1 w choreografii Ani Nowak oraz Loïe Fuller: Research w choreografii Oli Maciejewskiej. Ponadto, 12 czerwca o godzinie 20.00 odbędzie się projekt MAPA. Gospodarzami będą twórcy prezentowani w ramach cyklu oraz inne osoby zajmujące się choreografią zawodowo. Podczas indywidualnych rozmów, gospodarze opowiedzą, czym jest dla nich choreografia, jak ją postrzegają i praktykują. MAPA odbędzie się we foyer teatru, gdzie piętnastu ekspertów będzie czekać na swoich rozmówców przy stolikach. W ciągu godziny odbędą się cztery piętnastominutowe rundy. Każdy może wyznaczyć swoją trasę spotkań z wybranymi gospodarzami i wybrać, czy chce zadać gospodarzowi pytanie, czy też usłyszeć jej/jego propozycję tematu.
Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1
Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1 to choreografia wspierania i ujawniania. Backup dancing – taniec drugiego planu – wprowadza w ruch ciała, które ćwiczą bycie w relacji do planu głównego, do siebie nawzajem i do choreografii rozumianej jako wspólny, spontaniczny plan działania. Ten taniec tworzony jest razem, z wielości przecinających się monologów.
Loïe Fuller: Research
Artystka bada granice ludzkiej autonomii i autonomię obiektu w ruchu. Na Loïe Fuller: Research składają się dwa ćwiczenia. Zwracają uwagę na podobieństwo relacji między rzeźbiarzem (człowiekiem) a rzeźbą (nie-człowiekiem). Dotyczą materialnej autonomii ludzkiego ciała i autonomii artefaktu (strój do tańca) oraz ich ciągłej relacji, podobnej do aktu tworzenia rzeźby.
Bilety: 35/25 zł, pakiet podwójny (Ania Nowak i Ola Maciejewska): 60/40 zł.
MAPA
MAPA oferuje możliwość odbycia indywidualnej podróży po samodzielnie wyznaczonym szlaku w krajobrazie choreografii.
Wstęp wolny! Początek pierwszej rundy o godz. 20.00. Liczba miejsc ograniczona.
***
Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii
Kuratorki: Maria Stokłosa/Magdalena Ptasznik/Eleonora Zdebiak.
Cykl siedmiu prac polskich choreografów: Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, Ani Nowak, Oli Maciejewskiej, Anny Nowickiej, Magdaleny Ptasznik, Marii Stokłosy i Marty Ziółek. Prezentacji przedstawień towarzyszyć będą kameralne rozmowy, otwarte autorskie warsztaty z twórcami oraz seria tekstów ukazująca się w „Dwutgodnik.com”.
Aktywizm tańca
Mówiąc o choreografii, w kontekście zaproszonych spektakli, odnosimy się do pojęcia aktywizmu – stanowiskagłoszącego pierwszeństwo aktywności i zmiany przed trwałością i stałością. Aktywizm nie odnosi się tutaj do społecznego, politycznego zaangażowania poprzez podejmowanie konkretnej tematyki. Mamy na myśli postawę skupioną na prowokowaniu ruchu i wprowadzaniu w ruch. Choreografia, którą chcemy prezentować przyjmuje jako warunek zmienność i niestabilność. Nie poddaje się jednej konwencji teatralnej, lecz poszukuje i proponuje sposoby ucieleśniania, podążające za logiką konsekwentnych dociekań. Dąży do poszerzania granic form tworzących znaczenia. Prowokuje i aktywuje odmienne sposoby postrzegania i doświadczania ruchu, a przez to ciała, przestrzeni, czasu, przedmiotu i ich wzajemnych relacji. Proponujemy przeniesienie uwagi z tego, co ruch w tańcu może reprezentować, oznaczać, na to jak to robi – jak się formuje i manifestuje, jak ulega zmianie i jak zmienia. Zastanawiamy się jakie są obecnie możliwe pola funkcjonowania choreografii.
Przestrzenie choreografii
Celem prezentowanego cyklu nie jest (prze)formułowanie definicji tańca, lecz zadanie pytania o to, czym taniec może być i co może robić, jaką siłę performatywną manifestuje. Chcemy także bardziej świadomie wprowadzić w obieg i rozwinąć pojęcie choreografii.
Choreografia, dosłownie oznaczająca zapisywanie tańca, jest obecnie zawłaszczana przez różne dziedziny – od nauk społecznych, po nauki ścisłe i przyrodnicze. W naukach biologicznych mówi się np. o choreografii molekularnej i komórkowej, w fizyce o tzw. n-body choreography, programiści rozwinęli Web Service Choreography Interface – specyfikację, pozwalającą na opisywanie dynamiki interakcji pomiędzy usługami internetowymi. Andrew Hewitt, w książce Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and Everyday Movement odnosi się do choreografii jako metody praktykowania ideologii, natomiast powstały we Frankfurcie Institute of Social Choreography bada, w jaki sposób choreografia może przyczyniać się do powstawania nieszablonowych praktyk i systemów społecznych.
W relacji z tańcem choreografia często pozostaje w roli drugoplanowej. Przykładem tego mogą być dopiero niedawno powstałe szkoły choreografii, które przyjmują studentów również bez profesjonalnego wykształcenia tanecznego. Dla nas interesujące jest przeniesienie uwagi z tańca na procesy i praktyki choreograficzne. Choreografię postrzegamy jako technologię działań, komponującą kierunki/ przejawy ruchu w określonych warunkach – nawigującą procesy, formującą akcje, ramującą zdarzenia, organizującą ruch elementów, składających się na tworzoną sytuację.
Proponowany przez nas cykl stawia pojęcie choreografii w centrum uwagi.
AKTYWIZM TAŃCA to przestrzeń dla choreografii.
Patronat medialny: taniecPOLSKA.pl, Dwutygodnik.com
