Czekaj, czekaj, czekaj… (dla mojego ojca). Fot. Wonge Bergmann.
W ramach międzynarodowego festiwalu teatralnego Olimpiada Teatralna 2016 „Świat miejscem prawdy” (nurt główny) we Wrocławiu odbędą się prezentacje spektaklu Jana Fabre’a (Troubleyn/Belgia) w wykonaniu Cédrica Charrona, którego życia stało się inspiracją dla spektaklu Czekaj, czekaj, czekaj… (dla mojego ojca). Zaplanowano dwie prezentacje: 6 listopada o 20.00 oraz 7 listopada o 19.00 (Centrum Technologii Audiowizualnych (CeTA), ul. Wystawowa 1.Ponadto 7 listopada o godz. 12.00 we Wrocławskim Teatrze Lalek odbędzie spotkanie z artystą, które poprowadzi Anda Rottenberg.
O spektaklu:
Czas, który dzieli ojca i syna, wypełnia cierpliwość. Jeden widział już wszystko. Drugi musi się jeszcze wszystkiego nauczyć. I odwrotnie. Oś czasu sprzyja synowi, który może zacząć wszystko od nowa, stanąć na początku drogi i ma przed sobą jeszcze dużo czasu – ojciec jest tego świadomy i usiłuje wynagrodzić sobie tę stratę argumentami władzy i siły. Syn musi podążać drogą ojca, wytyczoną przez zaplanowane instynkty, bo ojciec jest w końcu ojcem, ojcem czasu.
Spektakl Jana Fabre’a porusza temat odwlekania, odkładania w czasie, stwarza dystans, moment, w którym wszystko jest nadal możliwe, w którym nie musimy jeszcze podejmować decyzji. Syn wyobraża sobie ojca i rozmawia z nim w myślach. Jawi się nam niczym Charon – przewoźnik, który przygotowuje ojca do ostatniej podróży. Zna śmierć jak nikt inny. Co noc pozwala przyjść zarówno jej, jak i narodzinom. Co noc ponownie przekracza Styks. Jest wspólnikiem duchowego świata, budzi widma i odsyła je do nieba oraz piekła, do miejsc, gdzie się narodziły. Dobrze zna swoją rolę, często ją grywał. Ojcze, czy przyłączysz się do mnie?
Inspiracją dla solowego spektaklu Jana Fabre’a było życie Cédrica Charrona, tancerza, z którym artysta ściśle współpracuje od czasu realizacji spektaklu Od kiedy światu potrzeba wojowniczej duszy (2000).
Luc Van Den Dries | Uniwersytet w Antwerpii
Troubleyn/Jan Fabre
Adaptacja, reżyseria, choreografia: Jan Fabre
Występuje: Cédric Charron
Muzyka: Tom Tiest
Kostiumy: Jan Fabre, Andrea Kränzlin
Światło: Jan Fabre, Geert Van der Auwera
Dramaturgia: Miet Martens
Partnerzy: Miasto Antwerpia, Wspólnota flamandzka
Premiera: 3 kwietnia 2014
Czas trwania: 60 min
Język: francuski
Napisy: polskie i angielskie
Fenomenalny Cédric Charron w roli wymagającej talentu zarówno dramatycznego, jak i choreograficznego.
Agnès Izrine | Danser Canal Historique
Cédric Charron, długowłosy i dziki, tańczy w chwiejnej równowadze, jakby zawieszony nad otchłanią, między cieniem a światłem, napięty.
Guy Duplat | „La Libre”
Ten bardzo rzeźbiarski dym, układający się w pagórki i chmury, ma w sobie niepewność, która pasuje do spektaklu. Ten zmienny, nieprzewidywalny element nadaje strukturę całemu przedstawieniu.
Guy Duplat | „La Libre”
Jan Fabre (ur. 1958, Belgia) jest absolwentem Miejskiego Instytutu Sztuk Dekoracyjnych i Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii. Pod koniec lat siedemdziesiątych wywołał sensację jako młody artysta-performer – w „money performances” podpalał banknoty zebrane od widzów, a następnie rysował, wykorzystując otrzymany w ten sposób popiół. Dwa lata później w Sile teatralnego szaleństwa rzucił wyzwanie teatralnemu establishmentowi Europy.
Jest jednym z najwszechstronniejszych artystów sceny międzynarodowej. Całkowicie zrywa z konwencjami współczesnego teatru, wprowadzając pojęcie „performansu w czasie rzeczywistym”, zwanego niekiedy „żywą instalacją”. Poszukuje radykalnych rozwiązań choreograficznych, mających wskrzeszać taniec klasyczny. Słynie z tego, że poszerza horyzonty każdego gatunku sztuki, w ramach którego realizuje swoje artystyczne wizje. Dotyka tematów przemocy, pożądania, piękna i erotyki. Na początku lat osiemdziesiątych obiektem zainteresowania Fabre’a stało się ciało we wszystkich jego formach i kształtach.
Międzynarodowe uznanie przyniosły mu takie spektakle, jak: Da un’altra Faccia del Tempo, Jestem krwią, Anioł śmierci, Quando l’uomo principale è una donna, Orgia tolerancji, Preparatio Mortis oraz Prometeusz – Pejzaż II. Jest też wyjątkowym artystą sztuk wizualnych. Szeroki rozgłos zdobył dzięki pracom Zamek Tivoli, Niebo rozkoszy, Człowiek, który mierzy chmury, W poszukiwaniu utopii oraz Totem. Jego najnowsze, szeroko komentowane wystawy to m.in. Homo Faber, Hortus/Corpus, Od piwnicy do strychu – od stóp do mózgu, Błękitna godzina oraz Stygmaty. Akcje i performanse 1976–2013. Jest pierwszym żyjącym artystą, który zaprezentował swoje prace w paryskim Luwrze (L’Ange de la metamorphose). Obecnie przygotuje wystawę w Państwowym Muzeum Ermitaż w Sankt Petersburgu.
Cédric Charron (Francja) ukończył studia magisterskie z ekonomii i nauk politycznych w Rennes, następnie w 1997 roku uczył się tańca scenicznego w brukselskim PARTS. W 1999 roku rozpoczął współpracę z Janem Fabre’em, biorąc udział w Od kiedy światu potrzeba wojowniczej duszy. Później brał udział również w innych spektaklach artysty: m.in. Jestem krwią, Tannhäuser, Płaczące ciało, Historia łez, Orgii tolerancji i Prometeusz – Pejzaż II. Współtworzył także Preparatio Mortis, solo dla Annabelle Chambon. Jako tancerz wystąpił w filmie Pierre’a Coulibeufa Wojownicy piękna. W 2015 roku Charron uczestniczył w dwudziestoczterogodzinnymgodzinnym projekcie „Olimp” (Mount Olympus) w reżyserii Fabre’a. Wspólnie z Annabelle Chambon założył Label Cedana, pracował z takimi artystami, jak Boris Charmatz, William Forsythe, Thierry de Mey, Michèle Anne de Mey, Fatou Traoré, Filip Sangdor.
http://janfabre.be/troubleyn/cedric-charron/
Jan Fabre i jego zespół Troubleyn/Jan Fabre prowadzą fundamentalne, transdyscyplinarne badania w zakresie języka teatralnego i środków wzmacniających ekspresję realizowanych przez siebie spektakli. Podobnie jak Stanisławski, Meyerhold czy Grotowski, Fabre opracował zestaw „ćwiczeń” mających przygotować aktorów do pracy na scenie. „Wytyczne dla aktora XXI wieku” stały się podstawą jego metody i znalazły zastosowanie w jego pracy. Seria ćwiczeń opracowanych przez reżysera skupia się na doskonaleniu i optymalizacji poszukiwań aktorów w obszarze potencjału aktorstwa cielesnego (zwanego też „biologicznym” bądź „fizjologicznym”). Podczas ćwiczeń kładzie się nacisk na sugestywne wyobrażenie „ciała jako całości”.
***
Więcej o festiwalu: http://www.theatreolympics2016.pl
