Fot. P. Gamdzyk © Opera na Zamku w Szczecinie
Od najbliższej soboty na kanale YouTube Opery na Zamku w Szczecinie będzie można oglądać Pieśń o ziemi – balet z muzyką Romana Palestra, w choreografii Paola Mangioli. Szczecińska inscenizacja to nowy sposób odczytania utworu – muzyka inspirowana polską ludowością łączy się tu ze spojrzeniem włoskiego choreografa; Paolo Mangiola nie położył nacisku na fabułę dzieła, ale przeniósł muzykę na czysty ruch.
Pieśń o ziemi to jedna z części Wieczoru baletów polskich zrealizowanego w maju 2019 roku, w wykonaniu Baletu oraz Orkiestry Opery na Zamku w Szczecinie pod kierownictwem muzycznym Jerzego Wołosiuka. O całym spektaklu pisał dla naszego portalu Stefan Drajewski: tutaj.
Opis:
Pieśń o ziemi Romana Palestra to trzy kompozycje nawiązujące do polskiej ludowości – sobótki, wesela i dożynek. Obok motywów ludowych kompozytor wprowadza własne tematy. Sięga też do nowoczesnych środków wyrazu, stosując ostrą, często atonalną harmonię, gwałtownie pulsującą rytmikę, kontrasty i spięcia dynamiczne. Jak pisał Roman Palester:
Dzieło jest zbudowane w formie trzyczęściowej suity. Każda z części wykorzystuje wiele tańców i melodii ludowych (mazurka, krakowiaka, oberka, poloneza itd.), które jednak zostały opracowane zgodnie z wszelkimi zasadami współczesnej techniki harmonicznej i instrumentacyjnej. Dla kompozytora było w tym przypadku interesujące ukazanie, w jakim stopniu ten folklorystyczny materiał może być połączony ze współczesną mową muzyczną i współczesnymi środkami wyrazu.
Jako że inscenizacja Opery na Zamku w Szczecinie była spojrzeniem zagranicznego choreografa, spektakl stał się nietuzinkowy, wniósł wartości uniwersalne, wykraczające poza polską kulturę.
Używając każdego elementu utworu i tworząc chwilami wysoce nasycone zdarzenia choreograficzne, ale także wolniejsze segmenty adagio, chciałem oddać kompozycję taneczną, która porusza się w przestrzeni jak poszczególne barwy tęczy, biały szum i „spikselowane” zdjęcia. W rezultacie chciałem stworzyć przestrzeń, w której możemy zastanowić się nad tarciem pomiędzy kontrolą a nieprzewidywalnością, nad rozłożeniem na części i ponownym dopasowaniem systemu, który nas otacza, nad technologicznym chaosem w zestawieniu z ludzką równowagą – podkreśla choreograf.
Pieśń o ziemi przedstawia złożoną relację współczesnego człowieka ze światem cyfrowym. Portretowane społeczeństwo współistnieje z obrazami wygenerowanymi przez procesory i karty graficzne – obrazami, które materialnie nie istnieją. Na scenie widzimy proces pochłaniania jednostki przez cyfrowe medium: sieć drobnych obiektów, pryzmatycznie rozszczepiających światło. Niepokojący obraz współczesności.
