Orędzie Ewy Wycichowskiej z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca 2024

Polskie orędzie 2024

Jest czas rodzenia i czas umierania (…)
czas płaczu i czas śmiechu
czas lamentu i czas tańca.

Księga Koheleta

Obiekt twórczości i sam twórca sztuki mieści się w samej osobie, (…) instrumentem tej sztuki jest ciało, a materią ruch człowieka.

Roderyk Lange

Ciało myślące i czujące.

W tańcu mówimy ciałem, a ono nie kłamie, jest medium trudno poddającym się wewnętrznej manipulacji. Samo z siebie, niejako autonomicznie, opowiada o człowieku – tym najprawdziwszym.

Ludzkie ciało jest najbardziej wyjątkowym tworzywem dostępnym człowiekowi. Jest najczulszym instrumentem, a jego twórczy geniusz nie zależy od wykształcenia czy wieku. Naznaczone „liniami papilarnymi” pojedynczej osoby, a jednocześnie wypowiadające się w uniwersalnym języku całego gatunku – niesie najpełniejszą opowieść o człowieku i łączy nas w swojej różnorodności, będąc fuzją przejawów fizycznych i duchowych, jako forma sztuki jest twórczością człowieka najbardziej elementarną i pierwotną.

W autonomicznej sztuce tańca i chyba w sztuce w ogóle, rolą artysty jest nie tyle tworzyć, co raczej odsłaniać, odczytywać i interpretować rzeczywistość. To wymaga skupienia i pokory. Nasłuchujemy podpowiedzi: jakich używać środków wyrazu, żeby poprzez ciało docierać do prawd istotnych i umieć poddać swoją wizję oczyszczeniu z tego, co ją zaśmieca, co oddziela od prawdy. Taniec ma swój „tekst/idiomy”, którymi dociera do odbiorcy w sposób niewerbalny. Przez instrument jakim jest ciało, znajduje formę, która najprościej ujawnia wewnętrzne „Ja”. Właśnie osoba tańcząca w akcie tańca staje się ciałem czującym i myślącym, czasem dotykając duchowości w sztuce.

Ci, pełni odwagi, często niepokorni, poszukujący i nieustający w dążeniu wybierają zwykle drogę pod prąd, aby dotrzeć do tego, co w sztuce nowe i krystaliczne, nie tracąc z oczu tradycji. W czasach, w których informacja wraz ze sztuczną inteligencją dominuje nad refleksją, pamięć traci swoją źródłową moc i czasem nieroztropnie bywa traktowana jako obciążenie. Żyjemy w świecie pełnym chaosu, tylko wspólnota dążeń, pragnień, celów może tworzyć taniec pełen energii, który jak kula toczy się i zmienia nas i świat.

Ewa Wycichowska

***

Polskie orędzie z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca jest zainicjowane przez Fundację na rzecz Sztuki Tańca (FST) od 2017 roku. FST zwraca się co roku do wybitnych polskich artystów sztuki tańca o podzielenie się swoimi refleksjami z okazji Ich święta przypadającego 29 kwietnia, a obchodzonego od 1982 roku na całym świecie.

Ewa Wycichowska – tancerka, choreografka, pedagożka, nauczycielka akademicka, profesor sztuk muzycznych, wieloletni Kierownik Zakładu i Katedry Tańca UMFC w Warszawie. Inicjatorka powstania nowych specjalności na tej uczelni (choreografia i teoria tańca, taniec współczesny) oraz podyplomowych studiów teorii tańca. Obecnie wykładowczyni na kierunku: taniec w kulturze fizycznej na AWF w Poznaniu i dyrektor artystyczna Dancing FairPlayce Poznań.

Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej w Poznaniu, Akademii Muzycznej w Warszawie i L’Académie Internationale de la Danse w Paryżu. Wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi. W 1980 roku debiutowała jako choreograf utworem Głos kobiecy (z nieznanej poetki) z muzyką Krzysztofa Knittla, w Teatrze Wielkim w Łodzi. Jest autorką ponad 80 spektakli, zrealizowanych w Polsce, Europie, USA i ostatnio na Kubie.

W latach 1988–2016 Dyrektor Naczelny i Artystyczny Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego. Dzięki artystycznej wizji Ewy Wycichowskiej oblicze PTT przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, skłanianie ku interdyscyplinarności i oparty na kreatywnej improwizacji proces tworzenia w nowych przestrzeniach teatralnych. W polskiej historii sztuki tańca jest jedną z najwybitniejszych postaci, które zmieniły oblicze artystyczne i edukacyjne tej dziedziny, jest swoistą ambasadorką polskiej sztuki tańca na całym świecie. Wielokrotnie nagradzana m.in. Srebrnym i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w uznaniu zasług dla kultury polskiej, Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania, Złotym Medalem Hipolita Cegielskiego Verba Docent – Exempla Trahunt. Jest laureatką godności „Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej” oraz medalu i tytułu „Zasłużonej dla Miasta Poznania”.