Archiwum Krakowskiego Teatru Tańca
Paweł Łyskawa – wieloletni tancerz, menadżer i lider Krakowskiego Teatru Tańca w ramach stypendium „Kultura w sieci” opracował archiwum Teatru. Obejmuje ono jego historię, analizę wybranych spektakli z lat 1996-2012 oraz tekst analizujący światło w spektaklach Eryka Makohona, a także zawiera materiały prasowe, filmy i zdjęcia. Dotychczas przygotowany zbiór stanowi punkt wyjścia do prowadzenia dalszych prac, które mają doprowadzić do wydania publikacji poświęconej Krakowskiemu Teatrowi Tańca. Archiwum dostępne jest pod adresem: https://krakowskiteatrtanca.pl/archiwum
Archiwum składa się z kilku części. Przeglądanie go warto zacząć od zakładki „Forma organizacyjna na przestrzeni lat”, w której w dość obszernym materiale narysowana została zawiła droga do osiągnięcia organizacyjnej autonomii – bardzo zresztą typowa dla oddolnych inicjatyw polskiego środowiska tanecznego – oraz historia powstania Krakowskiego Centrum Choreograficznego. Znajdziemy tam także kulisy powstania dobrze rozpoznawalnych festiwali jak na przykład SPACER czy „KrakOFFdance Festival” oraz konkursu choreograficznego „3…2…1… TANIEC!”.
W zakładce „Analiza spektakli, 1996-2012” Łyskawa przywołuje kilkanaście tytułów z liczącego ich kilkadziesiąt dorobku zespołu. Są to między innymi wczesne etiudy i spektakle GRUPYboso, jak na początku nazywał się Krakowski Teatr Tańca: Hormony, Złoty cielec, Tango, Panaceum, Jarzębina, jarzębina. Nieco szerzej omówione są późniejsze spektakle grupy: Columbus, Człowiekiem jestem, Koroner, Kobieta z wydm i Cicindela, w których widać wpływy prężnie wówczas działającego Śląskiego Teatru Tańca, i w których zaczęła się krystalizować pierwotnie założona idea teatru tańca. Najszerzej omówione zostały spektakle powstałe w latach 2007-2012, między innymi JestestwA, Ballada o ciszy, Siódma żona Ósmego, TAKARAZUKA camp czyKwadryga na TRZECH. Ciekawym urozmaiceniem warstwy tekstowej są skany wycinków z gazet z recenzjami pierwszych spektakli grupy, ulotek, archiwalnych programów do spektakli, gazetek festiwalowych.
Osobnego opracowania doczekało się zagadnienie „Światła w spektaklach Eryka Makohona” (zakładka pod tym właśnie tytułem). W niezbyt obszernym tekście Łyskawa opisuje je jako niezależny byt, wnoszący do spektakli dodatkowe znaczenia.
Chronologiczny spis spektakli Teatru znajduje się w zakładce „Spektakle archiwalne”. Najstarsze wymienione są tylko z datą roczną, późniejsze opatrzone są zwykle także listami twórców, a nieraz także ilustrowane archiwalnymi wycinkami z gazet, zdjęciami, a nawet filmami. Analogiczny spis projektów –archiwalnych i bieżących – znaleźć można w zakładce „Projekty”.
Uzupełnieniem powyższych materiałów ma być „Słownik teatru”, czyli słownik pojęć kluczowych dla metod pracy Krakowskiego Teatru Tańca, w nawiązaniu do tradycji stricte teatralnej. Jak czytamy we wstępie „Eryk Makohon, badając metody Eugenio Barby, Konstantina Stanisławskiego i Jerzego Grotowskiego, na długie lata wyznaczył kierunek swoich poszukiwań twórczych. Obecnie Teatr nie posiada stałego zespołu, przez co praca laboratoryjna w wymiarze jakim niegdyś zakładał Eryk Makohon nie jest już możliwa. Metody, nawiązujące do tradycji teatralnej stosowane są jednak nadal, już nie tylko w pracy z tancerzami, ale także w codziennej pracy edukacyjnej prowadzonej w grupach Adeptów. W tekście poniżej Paweł Łyskawa analizuje słownik Krakowskiego Teatru Tańca, na podstawie pracy w latach 2008-2013”.
Mimo że stypendium się skończyło, prace nad archiwum nadal trwają. Będzie ono będzie systematycznie uzupełniane o gromadzone wciąż artykuły, recenzje i inne materiały.
