Na zdjęciu: Aleksandra Borys. Fot. materiały Art Stations Foundation.
Fundacja Art Stations zaprasza na drugi z performansów porezydencyjnych wystawy Dla każdego gestu inny aktor, która otworzyła urodzinowy, dziesiąty rok działalności Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk i po raz pierwszy połączyła dwa główne programy Fundacji – wystawienniczy i performatywny.
Dzięki temu przestrzeń ekspozycji jest także sceną działań trzech młodych choreografek Magdaleny Ptasznik, Aleksandry Borys i Anny Steller, które odbywają w galerii rezydencje twórcze. Ich czasowe interwencje w galerii odniosą się do zgromadzonych w niej prac i łączących je motywów. Każdą z rezydencji zakończy otwarty dla publiczności performans, dla którego punktem wyjścia, jest rozumienie rysunku jako (często efemerycznego) śladu fizycznego ruchu ciała w przestrzeni.
***
Aleksandra Borys czas rezydencji przeznaczyła na zgłębienie dwóch tematów: twórczości Richarda Longa oraz teorii chaosu Edwarda Lorenza. W twórczości Long’a inspirują ją przede wszystkim: ruch jako miernik czasu i przestrzeni, wykorzystywanie jedynie naturalnych materiałów, oraz nawiązanie czynności wędrowania jako materiału twórczego. Teoria Lorenza fascynuje ją gdyż wg niej najmniejsza zmiana spowodowana czynnikiem zewnętrznym w danym momencie/ miejscu, może okazać się niezmiernie znaczącą w skutkach. Dlatego też dla artystki ważne jest by na jej pracę wpływ mieli także widzowie odwiedzający wystawę.
Efekty drugiej, trwającej właśnie rezydencji Aleksandry Borys zobaczymy sobotę 15 marca o godz.17:00 w galerii Art Stations.
Tego samego dnia o godz. 19.00 w Studio Słodownia + 3 amerykański choreograf Jeremy Wade w ramach wykładu performatywnego Sugestia linii i obiektu materialnego powie o swojej choreograficznej praktyce. Artysta odniesie się także między innymi do swojej współpracy z artystką wizualną Moniką Grzymałą – dialogu, który zaowocował spektaklem dark material (2013) i zderzał ze sobą fizyczne działania tancerzy i tworzone ad hoc przez artystkę jej „rysunki w przestrzeni”.
Od artysty:
Moje choreografie mają wymiar estetyczny, socjologiczny, neurologiczny i geometryczny lub po prostu rozgrywają się na granicy załamania nerwowego. Ostatnio wprowadziłem do moich prac obiekty materialne. Nastąpił koniec, śmierć, a ja całkowicie zmieniłem podejście do powielalności impulsów w ciele. Takie użycie obiektu materialnego powoduje pojawienie się wielu pytań.
W jaki sposób ciało performatywne może wejść w twórczą i magiczną interakcję z obiektem na scenie? Jaki jest związek pomiędzy linią postrzeganą lub sugestią linii, a przedmiotem rzeczywistym? Jak rysunek i performans dążą do unicestwienia obiektu materialnego?
Podczas improwizowanego wykładu/performansu moim celem będzie zwerbalizowanie procesu negocjacji między impulsami wewnętrznymi i zewnętrznymi oraz obiektami. Podejmę próbę podzielenia się z widzem moją wizją ciała, które wchodzi w różne relacje, istniejąc w czasie i przestrzeni. Będę dążyć do uchwycenia i nazwania momentu, w którym ciało się kończy, a zaczyna obiekt, oraz do zbliżenia odbiorców do nieskończoności. Skóra reaguje na temperaturę i dotyk przy każdym podmuchu powietrza w pomieszczeniu. Dlatego też większa wrażliwość i uważność (świadomość) mają potencjał kreowania przestrzeni fenomenologicznej. Odwzajemnianie doznań, czucie i odczuwanie, pozwala przemieszczać się ciału w tej przestrzeni. Na scenie artysta realizuje wcześniej wyobrażone ruchy lub zapis choreograficzny, jednocześnie odbierając ten zapis wszystkimi zmysłami. Odczucie, ruch, pamięć i reakcja współgrają i oddziałują na artystę kontrolującego przestrzeń, czas i impuls. Jak zmienia się ten cykl gdy na scenie pojawia się obiekt? Czy można powielić obiekt materialny i ostatecznie go unicestwić?
Jeremy Wade to amerykański tancerz/ choreograf mieszkający w Berlinie. W 2000 r. ukończył akademię tańca The School For New Dance Development w Amsterdamie. Premiera jego pierwszego całowieczornego spektaklu pt. Glory miała miejsce w Dance Theater Workshop w Nowym Jorku w lutym 2006 r. Przedstawienie otrzymało nagrodę Bessie Award w Nowym Jorku. Od tego czasu Wade mieszka w Berlinie, gdzie współpracuje z Hebbel Theater i dramaturgiem Eike Wittrockiem. Jego najnowsze przedstawienia to –…and pulled out their hair (2007), Throwing Rainbows Up (2008), I Offer My Self To Thee (2009), There Is No End To More (2010). W 2011 r. Wade rozpoczął półroczne badania zatytułowane „tożsamość i transgresja”, na podstawie których powstał jego solowy występ pt. Fountain oraz trio To The Mountain. W 2013 r. prowadził gościnne wykłady na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i realizował dwa projekty: duet pt. Messmer z francuskim artystą dźwięku Jassemem Hindi oraz pracę pt. Dark Material z mieszkającą w Berlinie rzeźbiarką Moniką Grzymałą oraz Jamiem Stewartem, znanym również jako Xiu Xiu, eksperymentalnym muzykiem z Kaliforni.
W 2014 powstanie nowe przedstawienie Wade’a, Common Prayer, wyłącznie dla publiczności teatru Hebbel am Ufer w Berlinie. Oprócz tworzenia spektakli i angażowania się w dydaktykę, Wade pracował jako kurator artystyczny, producent, a także animator imprez ekstatycznych. Zainteresował się kuratorstwem sztuki w połowie lat 90-tych, kiedy był animatorem w nowojorskich klubach. Jest jednym z założycieli Chez Bushwick, brooklińskiej organizacji wspierającej artystów performatywnych. Wade, wraz z Meg Stuart, Eike Wittrockiem i Brendanem Dohertym, pełnił funkcję kuratora festiwalu Politics of Ecstasy w teatrze Hebbel am Ufer. W okresie od 2009 do 2011 r. był również kuratorem serii przedstawień utrzymanych w estetyce queer pt. Creature Feature w studio Basso w Berlinie. W 2013/14 r. Wade będzie zajmował się organizacją przedstawień partycypacyjnych na Donau Festival w Austrii oraz rozpocznie pracę nad nowym projektem Maximum Service. Projekt polega na eksperymentowaniu z metodami tworzenia społeczności, w której priorytetem jest zachowanie indywidualizmu jednostki. Celem jest służba: służenie każdemu członkowi grupy, która kolektywnie służy osobnej sprawie. Co to znaczy „pełnić służbę”? W jaki sposób możemy bardziej przysłużyć się społeczności w potrzebie? Jak, poprzez teatr i performans, można kształtować społeczność, która nie jest identytarystyczna?
