Fot. Andrea Di Gangi.
W dniach 8-21 sierpnia oraz 1-7 października 2016 w Starym Browarze w Poznaniu (Studio Słodownia +3/Art. Stations Foundation) trwa rezydencja artystyczna, w które udział biorą Agata Siniarska, Mădălina Dan oraz Mila Pavicevic. Rezydencja poświęcona jest projektowi Mothers of Steel, którego premiera odbędzie się 8 października w Poznaniu. Kolejna prezentacja spektaklu zaplanowana jest podczas XXI „Konfrontacji Teatralnych” w Lublinie.
Rezydencja jest cześcią projektu współfinansowanego przez Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk, Konfrontacje Teatralne (Lublin), Fabrik Potsdam, oraz Alfred ve Dvore (Praga).
Artystki o projekcie:
Projekt to praktyka płaczu w sytuacji performatywnej, badanie fenomenologii łez, które porusza wiele tematów, takich jak pamięć, historia, śmierć, szczęście, kruchość, niewinność, siła czy futurystyczne ontologie. Stawiając pytania o mechanizmy społeczne i kulturowe, związane z publicznym i prywatnym okazywaniem emocji, zestawiamy tu osobiste perspektywy z ikonicznymi scenami płaczu, wywodzącymi się ze wschodnioeuropejskiego kontekstu i jednocześnie badamy, jakie to emocje manifestują się w różnych sytuacjach i dlaczego decydujemy się (lub nie) wyrazić je publicznie. Operując pomiędzy narracjami dotyczącymi naszych biopolityk – kulturowych/nacjonalistycznych/emocjonalnych tożsamości – ten projekt zbliża dzisiejsze post-ciała/paradygmaty technologiczne oraz jest próbą uwikłania prywatności ze sztucznością.
MANIFEST:
My to dwie nowe bohaterki – cyborgi 04, sztuczne emocjonalności, sztuczne afekty, jak również sztuczne inteligencje.
Nie posiadamy żadnych ograniczeń antropomorficznych.
Możemy żyć w innych, nienależących do nas, ciałach i umysłach.
Mamy feministyczne i pacyfistyczne zasady, i na pewno zdołamy uratować świat. Przed czym/przed kim – to wiedza, którą musimy wykoncypować.
Naszą siłą i pożywką są żal i poświęcenie naszych matek – wzorce komunistycznego reżimu.
Pragniemy wzbudzać prawdziwe uczucia wobec naszych krajów i umiejętnie reprezentować nasze osobiste mitologie w patetyczny sposób.
Płacz jest naszym językiem do tworzenia skrajnych syntez.
Wyrażanie naszego lęku powoduje uwalniania naszych płynów: potu, krwi, śliny i łez.
Nasza pamięć wprowadza w historię egzorcyzmy i biopolityczny ból.
Czujemy nostalgię oglądając zwycięstwa sportowe.
„Nie rób problemu z mojej kobiecości” – to nasze motto zaczerpnięte ze stoickiego punktu widzenia.
Reperkusje naszych płaczów zmieniają stan materii oraz utowarowiają nasze płyny pod nazwą „sekretny numer 4”.
Chcemy dać swobodę Rumuńskim dzieciom z Dekretu!
Nasza tożsamość jest jak alchemiczna podróż, pełna fizycznej i emocjonalnej równowagi/fluktuacji, pocieszenia/niewygody.
Zakwasy mięśni doprowadziły nas do perfekcji, ale niestety również zniekształciły nasze dzieciństwo.
Propaganda została postawiona w pytaniu, co sprawiło, że zaczęłyśmy mieć abjektalne myśli o niej.
Flagi wszędzie.
Stan znaczenia, bez znaczenia!
Ego totalne, youtube!
Matki, żony, pracownice, wszystkie tańczą poloneza.
Nie dla krzyku, nie dla szeptu, nie dla osobistego, nie dla politycznego – my chcemy tylko węgla.
Tożsamość jest jeszcze przed nami.
pomysł i wykonanie:Mădălina Dan, Agata Siniarska
dramaturgia:Mila Pavicevic, Siegmar Zacharias
dźwięk i wideo:Diego Agulló
produkcja:Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
koprodukcja:Konfrontacje Teatralne (Lublin), Fabrik Potsdam (Poczdam), Alfred ve Dvore (Praga)
Mădălina Dan – twórczyni oraz aktywistka kulturalna. Studiowała w Liceum Choreografii w Bukareszcie oraz na wydziale choreografii National University of Theatre and Film, gdzie również uzyskała tytuł magistra na wydziale pisania sztuk scenicznych. Od 1998 do 2003 roku była członkinią Oleg Danovski Ballet Company. W 2009 roku została zaproszona do programu rezydencyjnego Instytutu Herbergera, School of Dance (Arizona State University), a w 2008 roku otrzymała stypendium danceWEB w Wiedniu. Studiowała w HZT na wydziale MA Solo/ Dance/ Authorship (2014-2016). Od wielu lat jest aktywną członkinią społeczności tańca współczesnego w Rumunii, w szczególności poprzez nauczanie i rozwijanie programów edukacyjnych i społecznych w Narodowym Centrum Tańca w Bukareszcie. W 2015 roku otrzymała nagrodę CNDB za wkład wniesiony do rozwoju sztuki współczesnej w Rumunii. Prace Madaliny Dan były prezentowane w wielu miejscach: Springdance Festival Utrecht, Tanzquartier Wien, Balkan Dance Platform – Nowy Sas, eXplore Dance Festival w Bukareszcie, Temps d’Images- Cluj, SouthBank Center & Chisenhale Dance Space – Londyn, Fabrik Potsdam, Hebbel am Uffer – Berlin, TanzFabrik Berlin, Dance Theater Workshop – Nowy Jork, Firkin Crane – Cork, Alta Theater – Praga. Współpracowała między innymi z: Sergiu Matisem, Agatą Siniarską, Tahni Holt, Mihaelą Dancs, Alexandrą Pirici.
Agata Siniarska prowadzi swoje dociekania wokół działań scenicznych, praktyk, wykładów, wideo, innych. Dając szansę przez lata różnym rodzajom form teatralnych, po ukończeniu studiów choreograficznych, obecnie koncypuje zabawne badania feministyczne (feminist fun studies), kultywując swe pragnienia wobec języka i pisania, kina i animacji. Jest współzałożycielka female trouble – kolektywu opartego na przyjaźni, którego działania obracają się wokół tożsamości, ciała, feminizmu, przyjemności, afirmacji i miłości. Uzależniona od fikcji Agata prowadzi swe dochodzenia, tworząc z siebie samej, poprzez przypisane jej kulturowe struktury, narzędzia wizualnej retoryki. Każdy wizerunek, podsycany przez energię głębokiej teoretycznej jękliwości, robi z pasją i wielką fascynacją. Wielokrotnie nie samotnie, ale w kompanii wielu wspaniałych awanturników.
http://cargocollective.com/agatasiniarska
