Wersja do druku

Udostępnij

Stary Browar Nowy Taniec i Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w Poznaniu zapraszają w sobotę 10 grudnia 2016 o godz. 19.00 (Stary Browar, ul. Półwiejska 42) na wieczór premier Solo Projekt Plus 2016. W ramach wieczoru swoje nowe  spektakle pokażą Ania Nowak (duet) i Katarzyna Sitarz (solo). Prace powstały we współpracy z opiekunem artystycznym projektu,  Bushem Hartshornem.

 

O spektaklach:

 

 

Ania Nowak

Don’t Go For Second Best, Baby!to choreografia wspierania i ujawniania.

 

Backup dancing – taniec drugiego planu wprowadza w ruch ciała, które ćwiczą bycie w relacji do planu głównego, do siebie nawzajem i do choreografii rozumianej jako wspólny, spontaniczny plan działania. Ten taniec tworzony jest razem, z wielości przecinających się monologów. Tancerki towarzyszące generują ruch wsparcia w samotności, wobec braku klarownego centrum, któremu mogłyby towarzyszyć. Czym może być troska o czyjś taniec, czym towarzyszenie poprzez ruch?

 

Ten taniec traktuje improwizację jako strategię oporu przeciwko polityce nakazów i zakazów. Ciała drugiego planu poruszają się w przekonaniu, że taniec może tworzyć formy bycia i myślenia, które nie muszą pozostawać na peryferiach.

 

pomysł, choreografia: Ania Nowak

taniec, współpraca: Julek Kreutzer, Julia Plawgo

konsultacja dramaturgiczna: Mateusz Szymanówka, Julia Rodriguez, Siegmar Zacharias

kostiumy: Melanie Jame Wolf

opieka artystyczna: Bush Hartshorn

realizacja techniczna i światła: Łukasz Kędzierski

produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w ramach Solo Projekt Plus 2016

przy wsparciu: Instytut Adama Mickiewicza

podziękowania dla: HZT Berlin

premiera: 10 grudnia 2016, Studio Słodownia +3, Stary Browar, Poznań

 

 

Ania Nowak uprawia choreografię myśli, języka i sytuacji. Obecnie zajmuje ją aspekt czasowości w sztukach performatywnych oraz miłość jako sposób generowania wiedzy. Za istotną część swojej działalności uznaje uczestniczenie w nieformalnych strukturach wymiany i współpracy z innymi artystami oraz rozwijanie praktyk queerowo-feministycznych. Jej ostatnia choreografia „Offering What We Don’t Have To Those Who Don’t Want It” miała swoją premierę na festiwalu Tanztage 2016 w Berlinie. Inne prace pokazane zostały m.in. w Warszawie, Amsterdamie, Barcelonie i Sztokholmie. Pracowała przy tworzeniu choreografii do ceremonii otwarcia Pierwszych Igrzysk Europejskich w Azerbejdżanie; była rezydentką CK Zamek w Poznaniu i, wraz z Martinem Hansenem, Dancehouse Melbourne. Jest stypendystką programu danceWEB w ramach festiwalu ImPulsTanz 2014 w Wiedniu.

 

technologiesoflove.tumblr.com

 

 

Katarzyna Sitarz

 

Per-sona wsłuchuje się w dźwięk głosu, w jego materialność, a zarazem nieuchwytność. Daje czas i przestrzeń na wybrzmiewanie plastyczności głosu, który nieustannie wymyka się znaczeniom i rezonuje na poziomie afektów i emocji. Per-sona składa soniczną sygnaturę ciała, rozprasza ją, kształtuje na nowo i przenika z poprzednimi. Granice między tym, co wewnątrz, a tym co na zewnątrz zacierają się. Głos jest obecnością wykraczającą poza ciało, penetrującą przestrzenie, otwierającą możliwości dla wspólnego brzmienia. Jest siłą jednoczącą sensualność i intymność; dynamiką wibrującą w przyjemności, brzydocie, pięknie czy szaleństwie, w tym co znane i obce. Per-sona nieustannie pulsuje pomiędzy głosem ciała a ciałem głosu, pomiędzy tym, co (nie)widzialne a tym co (nie)słyszalne.

 

choreografia, wykonanie: Katarzyna Sitarz

dramaturgia: Eleonora Zdebiak

konsultacja dźwięku: Wojciech Urbański

opieka artystyczna: Bush Hartshorn

realizacja techniczna i światła: Łukasz Kędzierski

produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w ramach Solo Projekt Plus 2016

przy wsparciu: Kooperatywa Łaźnia, Fundacja Witryna Kultury w Szczecinie

premiera: 10 grudnia 2016, Studio Słodownia +3, Stary Browar, Poznań

 

Podziękowania dla uczestników sesji feedbackowych za cenne uwagi i spostrzeżenia, wspaniałej ekipy Art Stations Foundation oraz tych wszystkich, którzy wspierali i inspirowali mnie w procesie twórczym

 

 

Katarzyna Sitarz – tancerka, performerka, choreografka. Fascynatka wielopoziomowej (nie)świadomości ciała, podróżniczka sensorycznych i polifonicznych światów, poszukiwaczka efemerycznych wyładowań głosowych. Od wielu lat zgłębia tajniki tradycyjnego śpiewu, a w szczególności białego głosu, który również eksploruje w swoich performatywnych działaniach. Zajmuje ją istota obecności oraz kolektywizmu. Regularnie tworzy i występuje w Europie goszcząc również w Brazylii, Argentynie, USA, Kanadzie i Azji. Dzięki Tanja Liedtke Foundation wyjechała do Australii by prowadzić badania do projektu „home project” oraz współtworzyć z Lucy Guerin. Nominowana do programu The Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative, miała przyjemność pracować z amerykańską choreograf Trishą Brown. Stypendystka holenderskiego i polskiego Ministra Kultury i Edukacji oraz danceWEB 2010 przy festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu. Za wcześniejsze prace wyróżniona nagrodami na 8th Solo Dance International Festival w Budapeszcie oraz 11th International Solo-Dance-Theater Festival w Stuttgarcie. Studiowała filologię słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz ukończyła Rotterdam Dance Academy (Codarts), kształcąc się na wydziale tańca i choreografii. Uczestniczyła w pierwszej edycji eksperymentalnego programu sztuk performatywnych SMASH Berlin.

 

 

***

 

W 2006 roku fundacja Art Stations zainicjowała pierwszy w Polsce program rezydencyjny Solo Projekt, którego misją stało się wspieranie polskich twórców tańca w poszukiwaniach własnego, indywidualnego języka artystycznego. Program przeznaczony jest dla artystów u progu choreograficznej kariery, których zainteresowania wychodzą poza tradycyjnie rozumiany „teatr tańca”. Szczególny nacisk w projekcie położony został, zgodnie z ideą całego programu Stary Browar Nowy Taniec, na proces twórczy i artystyczny eksperyment z nadzieją na podjęcie przez rezydentów próby namysłu i dyskusji nad sztuką choreografii oraz poszukiwania dlań nowych środków scenicznej ekspresji. Mottem programu są słowa angielskiego choreografa Jonathana Burrowsa, według którego do stworzenia tańca potrzebna jest „przede wszystkim głowa”, zachęcające młodych twórców do podejmowania artystycznego ryzyka i skupienia się na refleksji i (auto)refleksji oraz zadawaniu pytań o indywidualne postawy i strategie twórcze.

 

W ciągu dotychczasowych edycji projektu wsparcie produkcyjne, promocyjne oraz opiekę merytoryczną w ramach Solo Projekt otrzymało już 25 artystów. W 2014 roku program został zawieszony (z powodu intensywnych obchodów dziesięciolecia fundacji Art Stations), co sprzyjało jego ewaluacji, a co za tym idzie pogłębionej refleksji nad możliwymi drogami jego kontynuacji i rozwoju. Zdając sobie sprawę, że stworzenie programu promującego twórczość solową przyczyniło się w pewnym sensie do rozkwitu tej formy sztuki w Polsce, jednocześnie wierząc, że wybór formy solowej powinien być przede wszystkim decyzją artystyczną, a nie koniecznością wymuszoną regułami programu, od 2015 roku organizatorzy decydowali się na rozszerzenie dotychczasowej formuły o możliwość zgłaszania do programu konceptów nie tylko spektakli solowych, ale także duetów i trio. W ten sposób powstał Solo Projekt Plus.

 

Opieka artystyczna: Bush Hartshorn

 

 

Moja praktyka jako coacha opiera się na metodzie Relational Dynamic (dynamika relacji) wykorzystującej zasady komunikacji bez przemocy (non-violent communication) oraz programowania neurolingwistycznego (NLP). Jako coach zakładam, że osoba z którą pracuję tak naprawdę posiada odpowiedzi na wszystkie nurtujące ją pytania. Poprzez serie pytań i refleksję nad udzielanymi odpowiedziami wspólnie dążymy do konkretnych, „własnych” (owned) decyzji, które pozwalają artystom stworzyć ICH najlepszy spektakl. W trakcie procesu powstawania spektaklu służę także za rezonans dla wszystkich pomysłów, którymi artyści chcą się dzielić. Jest dla mnie bardzo ważnym, by podążać za artystami w te obszary, które przede wszystkim oni sami chcą eksplorować. Jestem bardzo podekscytowany i zaintrygowany rezultatem naszych tegorocznych konwersacji!

 

 

Bush Hartshorn (Wielka Brytania) studiował i ukończył w 1982 roku Dartington College of Arts na wydziale teatru. Od tamtej pory pracuje jako dramaturg, performer, kurator festiwali i dyrektor artystyczny instytucji kultury w Anglii, Hiszpanii, Belgii, Holandii, Irlandii i Danii. Obecnie jest szefem Działu Rozwoju Artystycznego w Dance Base w Edynburgu oraz kieruje Departamentem Tańca Teatro Sardegna w Cagliari (Sardynia). W 2009 roku Bush ukończył kurs trenerski z zakresu Relational Dynamics (dynamika relacji), który znacząco wzmocnił jego pracę jako opiekuna młodych artystów. Od stycznia 2015 roku Bush miał przyjemność wspierać początkujących choreografów m.in. w Australii, na Cyprze, w Anglii, Skandynawii, Hiszpanii, Czechach i w Polsce (w 2013 roku Bush był opiekunem artystycznym 8. edycji Solo Projekt). Poza tym wszystkim, Bush Hartshorn od zawsze jest kibicem Liverpool Football Club.

 

 

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close