fot. Magda Starowieyska / Muzeum Historii Żydów Polskich
12 grudnia, premierą Simone – nowego spektaklu duetu Godowska-Krawczyński zakończy się trwający od 2017 roku projekt Centrum Sztuki Tańca w Warszawie. Wieczór będzie także okazją do podsumowania trzyletniego projektu. Początek o godz. 20.00.
Wcześniej, od godz. 14.30, na finał CST będzie można wysłuchać wykładu Katarzyny Słobody Wokół tańca, choreografii i performensu, zobaczyć pokaz work in progress pracy Streaming Michała Adama Górala, Angeliki Mizińskiej, Anny Szyszki i Pauliny Święcańskiej oraz wziąć udziałw wieczorze z książkami o tańcu. Więcej informacji tutaj.
Simone to solowy spektakl tańca w wykonaniu Anny Godowskiej i w reżyserii Sławka Krawczyńskiego, poświęcony postaci Simone Weil, wielkiej myślicielki i mistyczki XX wieku. Spektakl ten będzie zrealizowanym w tańcu portretem wewnętrznym tej niezwykłej postaci, odzwierciedlającym paradoksalnie spójny splot jej twórczości i życia. Simone Weil łączyła w sobie niepospolitą duchową siłę, przenikliwy intelekt, odwagę bezkompromisowej myśli ze słabym i chorowitym ciałem. To przeciwieństwo odzwierciedla jej najgłębsze idee i stanowi główny trop projektu.
Podstawą pracy było pogłębione badanie biografii, filozofii oraz kulturowych inspiracji myślicielki. Pod tym względem spektakl jest swoistym studium z zakresu kinestetyki myśli: chrześcijańskie symbole, pitagorejska matematyka, Iliada, chorał gregoriański, Dialogi Platona – zjawiska te, będące ważnymi odniesieniami dla myśli Simone Weil, stają się poprzez taneczne transpozycje – rytm, atmosferę i emocjonalną wibrację istotnymi elementami choreografii. Najistotniejszy trop wiedzie do samego serca świata Weil. Znajduje się tam, poddany nieubłaganej konieczności, człowiek i stojące przed nim zadanie – być może niewykonalne – „szaleństwo miłości”. Jest to esencja twórczości Weil, która wyznacza główny temat spektaklu.
Od twórców:
Simone Weil fascynuje nas, twórców spektaklu, od wielu lat. Jej pisma mają dar wznoszący – a jednocześnie budzą sprzeciw, bowiem trudno jest zaakceptować własną znikomość wobec potęgi konieczności, a zarazem uznać tę konieczność za przedmiot miłości. Trudno nawet jest żyć z myślą o dysproporcji sił w tej konfrontacji. Ten opór uważamy jednak za jeden z głównych motywów pracy z tej prostej przyczyny, iż jest to opór całkowicie naturalny, bowiem, jak zauważył C.G. Jung „życie nie zna śmierci”, a praca Weil – niemal w każdym akapicie stawia nas wobec tej budzącej trwogę rzeczywistości. To jednak czyni jej dzieła ponadczasowymi. Czas apokalipsy, w którym żyła, przeminął, ale zasadniczy dylemat ludzkiego losu pozostał ten sam: w jaki sposób odpowiedzieć na „nieustępliwość konieczności”.
Aby odczuć tę sytuację, wystarczy kilka pojęć z jej słownika: siła, cierpienie, krzyż, nieszczęście, niedola, piękno, miłość i oto znajdujemy się w samym centrum ludzkiego losu. Zderzyć wielkość tych pojęć z kruchością jej fizycznego życia – to właśnie opowiedzieć o człowieku wobec wszechświata. Ten temat stanowi centralny punkt spektaklu. Jednak nie o samo cierpienie tutaj chodzi. Przeciwwagą jest pasja. Poryw, totalność i zarazem zwięzłość – taki jest styl Weil i ten styl stanowi artystyczną wytyczną dla naszej pracy.
Innym ważnym aspektem projektu są fascynacje Simone Weil, idee i obrazy, które szczególnie na nią oddziaływały, jak choćby postać Fedry, Hioba, Iliada Homera. Te tropy okazały się bardzo cenne dla naszej pracy, ponieważ były one głęboko połączone z jej losem, stanowiły swego rodzaju mit spowijający jej życie, które spełniło się na ich podobieństwo.
Myśli Simone mają w sobie tak wielkie napięcie, iż wydaje się że za chwilę zapadnie cisza. Ewokują tajemnicę, świat bez pojęć i dlatego właśnie taniec jest najlepsza forma kontemplacji tej strony doświadczenia. Dzieło Simone to zuchwały akt świadomości, która w błysku natchnienia konstatuje Całość. Nasz spektakl ma być refleksem tego pięknego momentu w dziejach ludzkiego ducha.
Spektakl powstaje w oparciu o pogłębione badanie głównych motywów twórczości Weil, zrealizowane metodą twórczej pracy ze snami i nieświadomością. Ta prekursorska metoda rozwijana jest przez Sławka Krawczyńskiego i Annę Godowską od kilkunastu lat.
Taniec, choreografia: Anna Godowska
Scenariusz, reżyseria: Sławek Krawczyński
Muzyka, realizacja wideo, grafika: Peter Łyczkowski
Reżyseria świateł: Ewa Garniec
Produkcja: Centrum Sztuki Tańca w Warszawie
Koproducenci: Stowarzyszenie Scena 96, Krakowskie Centrum Choreograficzne, Lubelski Teatr Tańca, Fundacja Chór Kobiet
Bilety: 20 zł
Anna Godowska
Choreografka, tancerka, pedagog tańca współczesnego, badaczka. Jej solo Na drodze do Opus przygotowane było na otwarcie Choreographisches Zentrum NRW w Essen (2000). Rezydentka m.in. Centre national de la danse w Paryżu, uczestniczka Theorem Residency Project, dwukrotnie stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wspólnie ze Sławkiem Krawczyńskim była liderką Teatru Bretoncaffe. Od 2004 roku głównym przedmiotem ich działalności jest prekursorski projekt badawczo-artystyczny Taniec śniącego ciała, obecnie: Święto Snów, poświęcony zastosowaniu metod psychologii C.G. Junga i A. Mindella w praktyce tańca i teatru. Autorka choreografii do wszystkich spektakli zespołu Chór Kobiet. Premiery w Instytucie Teatralnym w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Tel Awiwie, Staatstheater Braunschweig, Kammerspiele Theater Monachium. W 2015 roku wraz ze Sławkiem Krawczyńskim otrzymała nagrodę MKiDN z okazji 15-lecia działalności za wkład w rozwój tańca współczesnego w Polsce. Jej prace choreograficzne prezentowane i nagradzane były i są na najważniejszych festiwalach w Polsce i na świecie.
Sławek Krawczyński
Reżyser teatralny, dramatopisarz, scenarzysta, badacz. Autor ponad dwudziestu sztuk i scenariuszy teatralnych. Czterokrotny stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stypendysta Komitetu Kinematografii. Rezydent Centre national de la danse w Paryżu, Centrum Maison Folie w Mons, Theorem Residency Project, Art Quarter Budapest w ramach programu VARP Funduszu Wyszehradzkiego. Wspólnie z Anną Godowską był liderem Teatru Bretoncaffe. Od 2004 roku głównym przedmiotem ich działalności jest prekursorski projekt badawczo-artystyczny Taniec śniącego ciała, obecnie: Święto Snów. Laureat wielu nagród na festiwalach. Jego debiutancka sztuka Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia, lecz zdążyliśmy zapomnieć otrzymała jedną z głównych nagród VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. W 2015 roku wraz z Anną Godowską otrzymał nagrodę MKiDN z okazji 15-lecia działalności za wkład w rozwój tańca współczesnego w Polsce.
Partner: Mazowiecki Instytut Kultury
Projekt współfinansuje m.st. Warszawa
Organizatorzy projektu CST: Fundacja Artystyczna PERFORM, Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’ / HOTELOKO movement makers
Patronat medialny: portal taniecPOLSKA.pl, TVP Kultura, RDC, e-teatr, miesięcznik TEATR, Teatr dla Wszystkich, TANIEC, Warsawholic, Notes na 6 tygodni, Going.
Dokładny program i szczegółowe informacje na stronach:
