Źródło fot. Instytut Optyki, Orsay.
W najnowszym numerze miesięcznika „Teatr” (nr 4/2013) ukazał się blok tekstów, poświęconych tańcowi współczesnemu. Dwa pierwszej dotyczą ostatniej edycji Polskiej Platformy Tańca, która po raz ostatni odbyła się w Poznaniu (2012). W rozmowie z jurorami PPT – Anną Królicą, Carine Meulders i Jackiem Kopcińskim – Jadwiga Majewska pyta o kryteria wyboru prac, o wspólną płaszczyznę odbioru i oceny, ale także o różnice wynikające z odmiennego zaplecza kulturowego i wielu specjalizacji (Królica – teatr i taniec, kontekst lokalny; Meulders – sztuki performatywne i taniec, kontekst międzynarodowy; Kopciński – teatr i literatura); jak również o budzące odmienne odczucia pojęcie „polskości” tańca, tworzonego przez twórców wywodzących sie z naszego kraju oraz wspólne wątki i tematy wyłaniające się z prac polskich artystów biorących udział w PPT 2012. Wywiad ten można traktować jako rodzaj przybliżenia formuły imprezy i podsumowania dotychczasowych edycji, bowiem od 2013 roku organizację PPT przejmuje Instytut Muzyki i Tańca.
W kolejnym tekście PPT 2012 podsumowuje Anna Kiszka, stypendystka Mobilnej Akademii Krytyki Tańca, projektu realizowanego przez Jadwigę Majewską, ukierunkowanego na rozwój krytyki tańca. W artykule Horyzont widoczny z platformy autorka jako motyw przewodni, poprzez który interpretuje „platformowe” spektakle, wybiera ludzkie ciało, które również jurorzy, w poprzedzającej tekst rozmowie, uznali za punkt styczny wszystkich pokazów (np. Królica: „W ogóle w tańcu ważniejsze stało się ciało niż sama choreografia”). Blok zamyka relacja Anny Królicy z PlaStforma 2013 Mińsk – rodzaju białoruskiej platformy tańca, mającej jednak zupełnie odmienny charakter niż platformy europejskie, adresowanej bowiem głównie do krajowych odbiorców, również (a może przede wszystkim) spoza wąskiego grona specjalistów. Autorkę interesują przede wszystkim różnice kulturowe w podejściu do tańca i ruchu. Zwraca równiez uwagę na nieobecność na Białorusi tańca krytycznego, co wynika także z obowiązującej cenzury, która nie pozwala na wprowadzenie na scenę nagości i odważnych poszukiwań wokół tematyki cielesności (co nie znaczy, że brak jest prób obejście tego zakazu, sa one jednak rzadkie).
Natomiast w „Didaskaliach” (nr 114, kwiecień 2013) można znaleźć tekst kolejnej stypendystki MAKT Jadwigi Majewskiej – Marty Seredyńskiej, studentki wiedzy o teatrze UAM, uczestniczki II edycji warsztatów krytyki teatralnej prowadzonych przez „Didaskalia”. W tekście Sztuka dialogu autorka zestawia ze sobą dwie imprezy – XVI Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca w Lublinie i Polską Platformę Tańca 2012 w Poznaniu. Za ich wspólny temat uznaje możliwość spotkania i wymiany myśli. Zdecydowanie więcej miejsca poświęca Seredyńska lubelskim Spotkaniom i analizie pojawiających się w ich ramach interdyscyplinarnych (między artystami i dziedzinami) konfrontacji (poczynając od rekonstrukcji dzieł Merce’a Cunninghama), na PPT rezerwując ostatnią część tekstu, co powoduje zbytnią ogólność jej omówienia, nie wnikającą w specyfikę imprezy i pojawiających się podczas festiwalowych prezentacji motywów czy nurtów.
Drugim tekstem dotyczącym tańca jest w „Didskaliach” (blok: Kurator) obszerny i wyczerpujący wywiad Jadwigi Majewskiej z Joanną Leśnierowską, dotyczący całej drogi zawodowej obecnej kuratorki programu „Stary Browar Nowy Taniec” w Poznaniu, realizowanym dzięki wsparciu fundacji Grażyny Kulczyk. Od studiów teatrologicznych, poprzez pracę w teatrze, coraz większą frustrację i rozczarowanie teatrem, pierwsze zainteresowanie tańcem, działalność na polu krytyki teatralnej, aż do stworzenia programu SBNT, współpracy z artystami jako dramaturg, a w końcu także tancerka i „organizator przestrzeni” (jak woli mówić o sobie sama Leśnierowska, unikająca określenia „choreograf”) – otrzymujemy fascynujący opis indywidualnej drogi rozwoju i artystyczno-organizacyjnych poszukiwań.
