Fot. Łukasz Giza/Teatr Muzyczny Capitol we Wrocławiu.
W ostatnich dwóch numerach miesięcznika „Dialog”, w blokach tematycznych poświęconych kolejno scenie brazyliskiej (nr 10, październik) i twórczości Katarzyny Kobro (nr 11, listopad) ukazały się teksty na temat tańca i ruchu. W artykule Brazylia tysiąca kwiatów Paola Secchin Braga, tancerka, promotorka i badaczka tańca, opisuje strukturalne funkcjonowanie tańca artystycznego w swoim kraju. Nakreślając tło kulturowo-społeczne, Brazylii pełnej kontrastów – biednej i niezwykle witalnej jednocześnie – przybliża początki instytucjonalizacji tańca w latach 20. XX wieku, a następnie w latach 50.-70. Opisuje także sprzyjający rozwojowi tańca program RioArte (1995-2005), który oferował regularne wsparcie dla zespołów tanecznych, pojawiły się także stypendia dla artystów i badaczy. Choć przeznaczony dla twórców z Rio de Janeiro, wpłynął również na obecność tańca w kraju (m.in. poprzez wspieranie tournée). Niestety, po zmianach we władzach miastach sytuacja zmieniła się diametralnie, i odtąd tancerze i choreografowie – jak w wielu krajach na świecie – zaczęli funkcjonować w ramach systemu projektowego. Autorka zwraca również uwagę na interesujące powiązanie teorii i praktyki tańca, przenikania działalności badawczej i artystycznej (wydział tańca na Uniwersytecie Federalnym w Bahi został otwarty 50 lat temu).
W tekście Uprzestrzennienie ciała – ucieleśnienie rytmu Katarzyna Słoboda dokonuje zestawienia teorii artystycznych Katarzyny Kobro, Émila Jaques-Dalcroze’a, Rudolfa Labana, Wsiewołoda Meyerholda i Oskara Schlemmera. Dzięki przybliżeniu ich koncepcji, autorka zastanawia się nad „cielesnym umocowaniem jej [Kobro] rzeźbiarskiej teorii”. Wspólnym motywem staje się tu idea ciała jako mechanizmu funkcjonującego według zasady rytmicznego następstwa.
W grudniowym numerze miesięcznika „Teatr” ukazał się tekst Agnieszki Narewskiej przybliżający sylwetkę Marty Pietruszki – tancerki, choreografki i pedagog tańca, która po raz pierwszy zetknęła się z tańcem dzięki Studenckiemu Teatrowi tańca Kontrast Jacka Tomasika, a następnie współpracowała z Iwoną Olszowską w jej Eksperymentalnym Studiu tańca EST, by w 1998 roku wraz z Olgą a. Marcinkiewicz założyć Teatr Gestu i Ruchu. Tekst ukazuje się w cyklu Portrety polskich tancerzy. W tym samym numerze opublikowano wnikliwą recenzję Zofii Smolarskiej, omawiającej wydaną przez Centrum Sztuki Mościce pod redakcją Jadwigi Majewskiej publikację My, taniec. Antologię polskiej krytyki tańca po 1989 roku.
W najnowszym numerze „Didaskaliów” (nr 124, grudzień 2014) znaleźć można recenzje dwóch innych wydawnictw: Katarzyna Lemańska pisze o Terpsychorze w tenisówkach. Taniec post-modern Sally Banes (PWM/IMIT 2013), a Julia Hoczyk o drugiej antologii pod redakcją Jadwigi Majewskiej (Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym, korporacja Ha!art 2013).
W bloku Taniec zamieszczono także relację Marty Seredyńskiej z projektu Metamorfozy (14-17 maja), którego organizatorem było Centrum Kultury „Zamek”, a partnerami: Centrum Rozwoju Choreografii La Briqueterie w Val de Marne oraz les Brigittines w Brukseli. Cykl podejmował problem relacji między przestrzenią a pamięcią. Autorka opisuje trzy spektakle: Tyran(s) w choreografii Karine Ponties, Space and Power Daria La Stella oraz I wanna be someone great Dominiki Knapik i kolektywu Harakiri Farmers.
Ponadto w „Didaskaliach” opublikowany został blok tekstów poświęconych biomechanice Wsiełowoda Meyerholda (przywołujących m.in. konferencję Praktyki Teatralne Wsiewołoda Meyerholda, która odbyła się w Instytucie Grotowskiego jesienią 2013 roku).
