Twarze tańca - odc. 2: Iwona Pasińska (kadr z filmu)
W numerze 15 (2016) czasopisma internetowego „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej” ukazał się materiał dotyczący twórczości choreograficznej i performatywnej Marty Ziółek. Hasłem przewodnim numeru jest Teatralność, a jego redaktorem – Krzysztof Pijarski. W dziale Punkt widokowy można obejrzeć film Marta Ziółek. Zrzucanie kostiumu autorstwa Agnieszki Mikulskiej i Marty Ziółek oraz przeczytać tekst Katarzyny Słobody Taniec jest barbarzyńcą. Choreografie Marty Ziółek. W nawiązaniu do tytułu wywiadu, który Paweł Soszyński przeprowadził z Martą Ziółek dla pisma „Dwutygodnik.com”, autorka uznaje taniec w wykonaniu artystki za barbarzyńcę. Pisze: „[Taniec Marty Ziółek] wdziera się do teatrów repertuarowych i offowych w anturażu Justina Biebera, Kanye Westa, twerku i dancehallu. Taniec ten nie mówi widzom, że jest czymś innym, osobnym, wyrafinowanym, elitarnym. Przeciwnie: czerpiąc z praktyk popkulturowych, pokazuje, że jego tętno bije w klubach, na ulicy, w teledyskach i gifach.”.
Katarzyna Słoboda określa taniec w twórczości Marty Ziółek jako tworzący tymczasowe tożsamości w uwikłaniu w złożoną sieć zależności – uwodzenia, ucieleśnienia i alienacji. Tego typu taniec jest produktem, który ma granice jedynie w wytrwałości ciała i możliwościach spektrum stylistycznych punktów odniesienia. Produkt taki nawiązuje do doskonałych występów i teledysków gwiazd popkultury, pozwalając widzom na wytworzenie fantazmatycznej sfery odniesień. Jednocześnie taniec ten uświadamia, że praktykowanie go może doprowadzić jedynie do chwilowego zadowolenia się substytutem spełnienia pragnień. Bezpośrednio artystka pokazuje ten proces wykonując w spektaklu TO choreografię z teledysku do piosenki Sorry Justina Biebera.
Autorka analizuje kolejno spektakle Marty Ziółek, poczynając od najbardziej popularnego Zrób siebie, poprzez zrealizowany w ramach VII edycji Maat Festival 2015 pod hasłem Kantor Now TO, po wykład performatywny 5 rzeczy albo kilka twierdzeń o choreografii. Tytułowe TO Słoboda określa jako rodzaj bezcielesnego performatywnego obiektu, który uprzedza sprawczość. W przypadku wykładu performatywnego autorka analizuje go przy użyciu pojęcia André Lepeckiego „choreopolityki”. Jak za Lepeckim wskazuje Słoboda, choreopolityka stanowi narzędzie rozpoznania relacji pomiędzy ciałami i układanie ich na nowo pomiędzy sprzeciwem a poddaniem się, wolnością a koniecznością. Choreopolityka jest polityką mobilności i uważności. Na koniec autorka konkluduje: „Siła narzędzi choreograficznych leży więc w tym, że zanurzone są równocześnie w materialności i wirtualności, na przemian ucieleśniają i odcieleśniają płynne punkty odniesienia w sieciach relacji, pozwalają na choćby chwilowe przejęcie kontroli nad tym kto, jak i co ogląda, gdzie kieruję swoją uwagę. To dzięki nim mamy szanse zobaczyć złożoność relacji, kierujących naszym codziennym zachowaniem.”.
Marta Ziółek. Zrzucanie kostiumu
Taniec jest barbarzyńcą. Choreografie Marty Ziółek
Marta Ziółek, DANCE.DOC TRAILER! VII MAAT FESTIVAL KANTOR NOW 2015
