Wersja do druku

Udostępnij

Od 2015 roku Fundacja Art Stations przyznaje całoroczne stypendium badawcze, będące wyrazem przekonania o konieczności pogłębionych badań w obszarze współczesnej choreografii jako warunku koniecznego dla rozwoju tej formy sztuki. Jednocześnie stypendium wpisuje się w długofalowe działania fundacji na rzecz promocji i rozwoju oraz szerokiego upowszechniania nie tylko samej choreografii, ale i wiedzy o jej najnowszych zjawiskach. W związku z transformacją działań fundacji spowodowanych zamknięciem programu Stary Browar Nowy Taniec, do stypendium badawczego w 2021 roku dołączył także program stypendialny dedykowany wspieraniu artystów w realizacji konkretnych projektów artystycznych. W obu przypadkach intencją jest promowanie projektów artystów i badaczy podobnie jak Fundatorka stypendium gotowych do podejmowania twórczego ryzyka, do wytyczania nowych ścieżek i postrzegania sztuki choreografii w kontekście otaczającej nas rzeczywistości, skłonnych do poszukiwania (i formułowania) autorskich i nowatorskich strategii, rozwiązań i metodologii zarówno w refleksji teoretycznej, jak i w praktyce choreograficznej. Stąd też w centrum zainteresowania programu stoją przede wszystkim eksperymentalne formy odwołujące się do filozofii i praktyk poszerzonej choreografii (expanded choreography).

 

Decyzją Kapituły programu stypendialnego z 3 marca 2021 roku beneficjentką całorocznego stypendium badawczego została Maria Stokłosa z projektem Co robię, kiedy tańczę? Action is Primary, 3:15 Dances, Wychodząc od działania – dokumentacja, praktyka i perspektywa widzów. Projekt podda refleksji różne porządki pojęciowe, w jakich porusza się choreografia eksperymentalna, poszukując odpowiedzi na pytania o to, co aktywizuje, problematyzuje lub opisuje praktyka improwizacji, którą artystka rozwija od lat? Co mówi o politycznym potencjale choreografii? Co dzieje się, kiedy prowadzi innych przez swój taniec, kiedy performuje przed widzami i z udziałem widzów? Projekt badawczy będzie realizowany na wydziale kulturoznawstwa Instytutu Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W ramach stypendium, obok obszernego opracowania materiałów i krytycznej refleksji,  planowane są publikacje online wybranych fragmentów archiwów w postaci tekstów, fragmentów rozmów oraz urywków spektakli. W ramach projektu stypendystka poprowadzi również serię otwartych dla wszystkich lekcji łączących praktykę z teorią. 

 

Wobec dużej ilości oraz wysokiego poziomu nadesłanych projektów do realizacji w ramach przyznawanego w tym roku po raz pierwszy Stypendium Twórczego Grażyny Kulczyk, decyzją Fundatorki pula stypendiów została zwiększona i zamiast planowanych trzech, decyzją Kapituły programu stypendialnego z 3 marca 2021 roku beneficjentkami programu zostało pięć artystek: Sonia Borkowicz, Alicja Czyczel, Magdalena Przybysz, Agata Siniarska, Iza Szostak. 

 

 

Fundacja Art Stations Foundation dziękuje za wiele nadesłanych interesujących zgłoszeń i gratuluje stypendystkom!

 

Sonia Borkowicz – tancerka, choreografka, pedagożka tańca, managerka, kuratorka oraz koordynatorka różnorodnych projektów artystycznych. Absolwentka Uniwersytetu Antona Brucknera w Linzu (Austria) na wydziale tańca i pedagogiki oraz Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie na kierunku zarządzania projektami. W swojej praktyce łączy techniki tańca współczesnego, praktyki somatyczne oraz tai-chi. Uwielbia tańczyć z drzewami i chmurami, a w swoich ostatnich działaniach poszukuje sposobów komunikacji niewerbalnej z roślinami i grzybami. Jest współzałożycielką, menadżerką i twórczynią austriacko-francuskiego interdyscyplinarnego stowarzyszenia Collective B, wraz z którym występowała na wielu festiwalach, między innymi: FAKI Festival, Zagrzeb, TanzHafen Festival, Linz, Echo Echo Festival, LondonDerry. Obecnie rozwija i współtworzy miejsce rezydencji artystycznej Bosko Kaliska położone w polskim lesie pomiędzy Poznaniem a Berlinem.

 

Sessility to projekt, w którym będziemy eksplorować możliwości komunikacji pomiędzy roślinami i ludźmi. Podejmiemy próbę przekształcenia sposobów, w jakich rozwiniemy nasze relacje z ekosystemem. Wykorzystamy technologie jako potencjalne medium umożliwiające otwarcie nowych kanałów komunikacji. Zbadamy wzorce zachowań roślin, ich ruch, dźwięk, a także wpływ, jaki wywierają na ludzi. Jako gatunek musimy na nowo zdefiniować nasze relacje z roślinami i środowiskiem. Rośliny funkcjonują w innym porządku czasowym, wskutek czego dla ludzi mogą wydawać się nieożywione – mamy tendencję do postrzegania roślin jako zielonych automatów zamiast żywych istot wymagających szacunku i autonomii. Efektem projektu będzie durational research-based performance, dźwiękowo-choreograficzna instalacja dla dwóch performerów i roślin. Projekt we współpracy z Kubą Borkowicz. Sonia i Kuba, kuzynostwo, rodzinny duet tancerzy / performerów. Aktualnie mieszkających w lesie. Wspólnie rozwijających interdyscyplinarne projekty.

 

 

Alicja Czyczel – choreografka, tancerka, performerka i kulturoznawczyni (ur. w 1991). Wychowywała się w Trójmieście, obecnie mieszka w Warszawie. Posiada tytuł licencjata filmoznawstwa (Uniwersytet Jagielloński) oraz dwa tytuły magistra: kulturoznawstwa (Uniwersytet Warszawski i Paris-Sorbonne, 2016) oraz choreografii (ICI-CCN Montpellier, 2019). Laureatka nagrody specjalnej im. Jerzego Gota za pracę magisterską z zakresu historii teatru polskiego w konkursie organizowanym przez Instytut Teatralny w Warszawie (2017). Absolwentka rocznego kursu choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie (2015). Performerka w projektach artystki Joanny Piotrowskiej i choreografa Vincenta Dupont. Współpracowała z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie jako edukatorka, z Fundacją Burdąg jako specjalistka ds. komunikacji, publikowała w magazynie o muzyce współczesnej „Glissando”. Stypendystka Młodej Polski 2018, Alternatywnej Akademii Tańca 2018, danceWEB 2019, Kultury w Sieci 2020, Stypendium artystycznego m.st. Warszawy 2021.

Strona artystki: https://cargocollective.com/alicjaczyczel

Podstrona artystki w ramach Leksykonu Choreografii: http://choreografiawsieci.pl/alicja-czyczel/

 

W centrum mojej ekosomatycznej praktyki choreograficznej znajduje się aktualnie obserwowanie polirytmicznej relacji między porowatym ciałem i otoczeniem przyrodniczym. Moje poszukiwania w studio tańca opierają się m.in. na doświadczaniu, jakiego rodzaju jakości kinestetyczne oraz procesy emocjonalne pobudza wyobraźnia dźwiękowa zestrojona ze środowiskiem. Tańczę, mówię, piszę, towarzyszę mojej uważności, wygłupiam się, improwizuję. Wplatam poezję o pogodzie w ciało-archiwum oraz wytwarzam mikropejzaże dźwiękowe poprzez improwizację na obiektofonach. Testuję nowe rytmy, zbitki słów i kompozycje, mnożąc kilkuminutowe partytury dźwiękowe. Niektóre ze słów mają chętnie przeze mnie używany potencjał do przeistaczania się w onomatopeje (np. słowo „wiatr” odpowiednio ułożone na czubku języka i za zębami może przybrać autoreferencyjny i dźwiękonaśladowczy charakter). Koncept, który będę rozwijać w ramach stypendium twórczego ASF, jest poszerzeniem mojego zainteresowania audiodeskrypcją tańca oraz dźwiękowego projektu badawczo-artystycznego Choreofonie (2020). Więcej szczegółów niebawem.

 

Od Alicji Czyczel: w swojej praktyce artystycznej korzystam z umiejętności opiekuńczych i organizatorskich, badam polityczność wyobraźni oraz współtworzę działania nastawione na współpracę, dzielenie się i pogłębianie empatii. Czerpię siłę i przyjemność z tego, że taniec jest polityczny. Prowadzę badania artystyczne site-specific, wsłuchując się w otoczenie i współtworząc z jego nieludzkimi i ludzkimi mieszkankami i mieszkańcami. Tworzę performansy i spacery performatywne czerpiące inspiracje z ekologii dźwięku. Uprawiam poszerzoną choreografię w poczuciu, że to, co robię w studio, na scenie i/lub w przestrzeni publicznej ma realny, choć trudny do zmierzenia, wpływ na relacje społeczne, formy bycia razem i samoorganizacji. Od maja 2020 roku współtworzę Przestrzeń Wspólną – nieformalną i oddolną inicjatywę skupiającą środowisko nowej choreografii, tańca współczesnego i sztuk wizualnych. 

 

 

Magdalena Przybysz – choreografka, wykładowczyni, pisarka. Wciela choreograficzne strategie w edukacji, teatrze, filmie, VR, muzyce i tańcu.Współpracowała między innymi z kolektywem MML, HOTELOKO movement makers, Klaudią Hartung-Wójciak, Igą Gańczarczyk, Jakubem Wróblewskim, Patrykiem Lichotą.Kierowniczka studiów podyplomowych Komunikacja w organizacji oparta na empatii na SWPS, wykładowczyni na kierunku Somatyka w tańcu i terapii na Akademii Muzycznej w Łodzi. W semestrze letnim 2021 roku prowadzi Rozgrzewki demokratyczne na kierunku Sztuk Społecznych na Uniwersytecie Warszawskim. Felietonistka portalu taniecPOLSKA.pl (cykl Choreo Kim Chi).

 

Uczestniczka projektów Grand re Union i Przestrzeni Wspólnej. Stypendystka Solo Projekt 2009 Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk, beneficjentka stypendium twórczego MKiDN (2012, 2020) w dziedzinie tańca. Popularyzatorka nowego tańca i choreografii na Facebookowym profilu Dzienniki choreograficzne/ The Choreographic Diaries.

 

Choreographing my book

W zeszłym roku w ramach stypendium twórczego MKiDN napisałam książkę p.t. Dzienniki choreograficzne. Składa się ona z dwóch części: PRAKTYCZNEJ: Choreopraktyki – pudełko z ćwiczeniami (którą będę w dalszym ciągu udoskonalała podczas zajęć ze studentami i studentkami) i HERSTORYCZNEJ: mojej osobistej podróży, którą dzielę się z czytelnikami i czytelniczkami; od opisu pierwszych somatycznych doświadczeń Dziecka Czarnobyla, aż do „bodimajndowych” eksperymentów we współczesnych Czasach Szóstego Masowego Wymierania Gatunków.

 

Teraz stoi przede mną wielopoziomowa podroż polegająca na WYCHOREOGRAFOWANIU NAPISANEGO TEKSTU. W pracy twórczej chcę skupić się na nadaniu słowom i zdaniom takiej formy, która dla odbiorców i odbiorczyń będzie kompozycją choreograficzną, rodzajem performansu, w którym niczym w zabiegach poezji konkretnej liczy się nie tylko treść, ale także kształt. W efekcie powstanie choreo-art-book, który będzie składał się z wielu choreo-grafik. Będę konstruowała go za pomocą strategii, które wykorzystuję podczas tworzenia spektaklu tanecznego. Relacje z procesu będzie można śledzić na facebookowym profilu: Dzienniki choreograficzne/The Choreographic Diaries

mojąscenąjest

/                   /

/                   /

/                   /

Kartkapapieru

 

 

Agata Siniarska pracuje w dziedzinie tańca i choreografii. Swoją praktykę umieszcza pomiędzy tym, jak myślimy o świecie i jak się w nim poruszamy. Jest to miejsce, w którym krzyżuje się somatyka i polityka – miejsce, w którym percepcja ciała spotyka się z zaangażowaniem społecznym – między krajobrazami somatycznymi i środowiskowymi, między ciałem ludzkim i nie-ludzkim.

http://cargocollective.com/agatasiniarska

 

„Audio-choreografia” jako strategia poszerzania medium choreograficznego.

 

W proponowanym projekcie chciałabym się skupić na poszerzeniu choreografii w jej warstwie dźwiękowej, jako medium do słuchania, a tym samym pobudzania ciała, wyobraźni, umysłu i zmysłów do działania na innym polu niż wzrokowym. Przestrzenią choreografii nie będzie już przestrzeń sceny, ale cała audio-trajektoria od źródła dźwięku, gdzie był on produkowany i nagrywany, aż po percepcję odbiorców.

 

„Audio-choreografia” to narzędzie pracy, które chciałabym wypracować jako propozycję poszerzenia pola działalności choreograficznej podczas pandemii oraz próbę translacji tańca na inne medium. Stworzenie „audio-choreografii” jest próbą wykształcenia nowego języka artystycznego i odmiennej ontologii tańca.

 

Podczas realizacji projektu będę również eksplorować możliwości odbioru choreografii przez osoby z niepełnosprawnością wzroku, aby w ten sposób poszerzyć narzędzia zwiększające dostęp do tego medium. Forma podcastu realizowana będzie w ten sposób, by eksplorować pozawzrokowe możliwości odbioru choreografii i poszerzenie możliwości jej odbioru poprzez zmysł słuchu w skali większej niż ma to miejsce podczas spektakli choreograficznych na żywo.

 

 

Iza Szostak jest choreografką, tancerką i performerką. W swojej praktyce artystycznej wykorzystuje założenia nowego materializmu, co pozwala jej postrzegać materię jako siłę aktywną i sprawczą, a prace choreograficzne opierać na wykreowanym systemie komunikacji między ciałem i obiektem. Jako budulca używa przetworzonych obrazów z obszaru sztuk wizualnych i filmu, badań antropologicznych, prywatnego archiwum wideo i własnej biografii. W spektaklach eksploruje formy hybrydowe: ciało jawi się w nich jako kostium oraz medium – nośnik stanów emocjonalnych. Choreografia jest dla niej instrumentem do tworzenia nowego porządku.

 

Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie oraz Codarts–Rotterdam Dance Academy w Holandii. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, holenderskiego Corrie Hartong Fonds oraz Visegrad Fund, międzynarodowego projektu SPAZIO, programu Alternatywnej Akademii Tańca i Solo Project Art Stations Foundation. Autorka spektakli m.in. RE//MIXMerce Cunningham; Ciało. Dziecko. Obiekt; Europa. Śledztwo, Balet koparyczny, National Affairs, PRIV, le journal secret, Skaj Is the Limit.

 

Od wielu lat blisko współpracuje z artystą audiowizualnym Kubą Słomkowskim. Współtworzy warszawski kolektyw choreograficzny Centrum w Ruchu oraz współpracuje z Dream Adoption Society – laboratorium wykorzystującym w swojej pracy nowe technologie (VR, AR i AI).

 

Iza Szostak o projekcie: W ramach projektu przeprowadzę research koncepcyjno-choreograficzny związany z zagadnieniem wirtualnego ciała. W VR możliwości ucieleśnienia stanowią dla mnie najbardziej interesujące pole odkryć, które wydaje się niewyczerpane pod względem ruchowym. Fascynuje mnie wachlarz niezliczonych rozwiązań, ale też i ilość ograniczeń cyberciała oraz ważny proces wypracowania odpowiedniej formy performatywnej umożliwiającej widowni imersyjny odbiór. Jesienią 2021 roku na wystawie Pierwsze miejsce w tabeli (kuratorzy: Stanisław Ruksza, Anna Ciabach) w Trafostacji Sztuki w Szczecinie zostanie zaprezentowany performans oraz  praca wideo zaprojektowana z wykorzystaniem technologii VR. Tematem wystawy będzie futbol i jego społeczno-kulturowe konsekwencje. Praca wideo  uwzględni elementy estetyki futbolowej, ale nie tylko. W skład pracy będą wchodzić awatary, które wykonają ustalone sekwencje wcześniej zaprojektowanej przeze mnie choreografii opartej na partyturze zasad gry w piłkę nożną. Sportowcy przeniesieni z murawy boiska zyskają nieco inne możliwości motoryczne. Zaprezentowany w ramach wystawy performans będzie swego rodzaju oprowadzaniem po zaprojektowanym wirtualnym środowisku.

 

koncept, choreografia, digital art: Iza Szostak

muzyka: Kuba Słomkowski

partner: Dream Adoption Society

 

 

STYPENDIUM BADAWCZE GRAŻYNY KULCZYK na rok 2021

 

Maria Stokłosa

Co robię, kiedy tańczę? Action is Primary, 3:15 Dances, Wychodząc od działania –dokumentacja, praktyka i perspektywa widzów.

 

Celem badania będzie opisanie procesów choreograficznych w których uczestniczyłam oraz pracy mojego autorstwa wykonanej 50 razy w zupełnie różnych formach w przestrzeniach galerii, teatrów, domów kultury czy na wolnym powietrzu. Podstawę do opisu stanowić będzie zgromadzona dokumentacja, która pozwala w retrospektywie zapytać, jaką wiedzę wytworzyła ta praktyka artystyczna, również z perspektywy, w której praktyka zostaje potraktowana jako teoria. Opisując i problematyzując powyższe projekty zamierzam poddać refleksji różne porządki pojęciowe, w jakich porusza się choreografia eksperymentalna. Co aktywizuje, problematyzuje lub opisuje praktyka improwizacji, którą rozwinęłam? Co mówi o politycznym potencjale choreografii? Co dzieje się, kiedy tańczę, kiedy prowadzę innych przez ich taniec, kiedy wykonuję swój taniec przed widzami i z udziałem widzów?

 

Projekt badawczy będzie realizowany na wydziale kulturoznawstwa Instytutu Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W ramach stypendium, obok obszernego opracowania materiałów i krytycznej refleksji, planowane są publikacje online wybranych fragmentów archiwów w postaci tekstów, fragmentów rozmów oraz urywków spektakli. W ramach projektu poprowadzę również serię otwartych lekcji łączących praktykę z teorią. 

 

Maria Stokłosa jest choreografką, tancerką i prezeską Fundacji Burdąg. Działa na rzecz rozwoju tańca eksperymentalnego, między innymi w ramach warszawskiego kolektywu Centrum w Ruchu. Łączy choreografię z wieloletnią praktyką improwizacji tańca.

 

Stokłosa jest autorką solowego spektaklu Wychodząc od działania, który był prezentowany ponad 50 razy (Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Centrum Sztuki Współczesenj, Austriackie Forum Kultury, niezależne domy kultury, zastane dekoracje spektakli dramatycznych w TR Warszawa i Nowym Teatrze, inne). Inne prace artystki to Królowa Wody (premiera w 2018 w ramach wystawy Inne Tańce w U-jazdowskim w Warszawie), Złote Demony (premiera w MCK Nowy Teatr w Warszawie w 2016), Wylinka (premiera w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 2014) oraz Intercontinental (2013), MaMa Perform (2012), Prawa Półkula (2009), Vacuum (2007). Jako choreografka i performerka współpracowała z reżyserem Wojtkiem Ziemilskim (Spektakl dla Turystów, Come Together). Regularnie współpracuje także z choreografami Meg Foley i Peterem Pleyerem. Występowała ponadto w spektaklach Jeremy’ego Wade’a, Maiji Reety Raumanni, a także w Tuning Scores Lisy Nelson oraz Tribes Sary Shelton Mann, i innych. Była autorką ruchu scenicznego do opery Pawła Mykietyna pt. Czarodziejska góra. Ukończyła choreografię w School for New Dance Development w Amsterdamie oraz wydział tańca współczesnego w London Contemporary Dance School. Obecnie finalizuje  studia magisterskie na wydziale kulturoznawstwa Instytutu Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.

 

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close