Ramona Nagabczyńska "Części ciała", fot. Witek Orski
W poniedziałek 20 stycznia o godz. 18.00 Ramona Nagabczyńska pokaże swoje solo Części ciała w ramach piątej edycji festiwalu Performing New Europe (PNEU) w Salzburgu. Festiwal odbywa się w formacie biennale i poświęcony jest prezentacji artystów związanych z europejską siecią apap, do której Nagabczyńska należy.
Pozostali artyści to: Erna Ómarsdóttir (Islandia), która pokaże swoje solo z 2002 roku IBM 1401 – A User ́s Manual, Christina Ciupke i Boris Hauf (Niemcy) z Life and Death of a Melody, Marta Navaridas (Hiszpania), która pokaże swoją najnowszą pracę ONÍRICA – będzie to światowa premiera, Cláudia Dias (Portugalia), która poruszy temat uchodźców i migraci w performansie Tuesday: All that is solid melts into air, Mette Edvardsen (Norwegia) z No Title, Lisa Vereertbrugghen (Belgia) z Softcore – A Hardcore Encounter, Raquel André (Portugalia) z Collection of Artists oraz Claudia Lomoschitz i Alex Franz Zehetbauer (Austria), którzy pokażą Soft Skills/AyH or to find . Na finał pokazany zostanie kultowy The show must go on by Jérôme’a Bela, który SZENE wraz z lokalnymi performerami odświeżyła z okazji swojej 50 rocznicy.
PNEU potrwa od 20 do 25 stycznia. Wybór prac ma ukazać tematyczne i estetyczne spektrum współczesnych sztuk performatywnych.
Więcej informacji: https://www.szene-salzburg.net/en
Solo Części ciała jest efektem choreograficznej fascynacji twarzą. Performans bada zarówno jej anatomię i fizjologię, jak i zdolność do bycia nieustannie zmieniającym się obrazem, generującym znaczenia, emocje i tożsamości.
Tradycyjnie twarz uważana jest za nośnik prawdy, interfejs sfery psychicznej człowieka, a język jej analizy naładowany jest romantyczną mitologią.
Twarz jest częścią ciała, na którą zwracamy szczególną uwagę i która najbardziej uaktywnia empatię na poziomie neuronów lustrzanych. Jednocześnie – jak w przypadku innych części ciała – jej używanie i postrzeganie podlegają historycznym przemianom i specyficznym nakazom.
Skąd wzięła się charakterystyczna dla tańca współczesnego obsesja na punkcie neutralnej twarzy i co ta neutralność miałaby właściwie oznaczać? Jaki jest związek groteski i kobiecej podmiotowości? Co współczesna choreografia twarzy mówi nam o kulturowej opresji?
Choreografia: Ramona Nagabczyńska
Współpraca dramaturgiczna: Mateusz Szymanówka i Agata Siniarska
Opieka artystyczna: Philippe Rièra
Muzyka: Georges Bizet, Vincenzo Bellini, Mina, Prince
Światła: Jędrzej Jęcikowski
Kostiumy/rekwizyty: Nagi Gianni
Tekst na podstawie Paula Thomasa Andersona
Zdjęcie: Witek Orski
Grafika: Jakub de Barbaro na podstawie okładki płyty Mina The Collection 3.0
Premiera: 9 listopada 2019, Komuna//Warszawa
Produkcja: Fundacja Burdąg
Partnerzy: Centrum w Ruchu, CSW Zamek Ujazdowski, Buda Kortrijk, Lubelski Teatr Tańca, Tanzfabrik Berlin, Komuna//Warszawa
Artystka wspierana jest przez apap Network.
Projekt finansowany w ramach programu Unii Europejskiej Kreatywna Europa.
Projekt współfinansowany przez Miasto Stołeczne Warszawa.
