Rusza pilotażowy projekt „Taniec dawny, taniec historyczny w XXI wieku”

Ważną częścią projektu jest wstępne zdiagnozowanie środowiska zajmującego się tą dziedziną. W trakcie trwania pilotażu naukowcy zakładają działania badawczo-krytyczne i popularyzujące: zorganizowanie seminarium naukowego oraz utworzenie grupy roboczej w celu integracji środowiska związanego z tą niezwykle interesującą tematyką taneczną.

Zadanie ma w całości charakter niekomercyjny i ma sprzyjać rozwojowi naukowemu uczestników.

Program:

1. Badanie diagnostyczne mające na celu zidentyfikowanie środowiska naukowo-artystycznego związanego z tańcem dawnym i jego rekonstrukcją, jak i współczesnym wykorzystaniem go w pracy twórczej. Weź udział w badaniu: https://forms.gle/PS4PJjw9PKobj4Ms7
2. Seminarium naukowe 16.11.2024, Instytut Muzykologii UW, Warszawa (formuła hybrydowa), poświęcone aktualnym badaniom w dziedzinie historii tańca, skupiających się na badaniach źródłowych. W trakcie pilotażu naukowcy skupią się na najznaczniejszym źródle historycznym jakie posiadamy w Polsce czyli na tzw. manuskrypcie warszawskim Noverra.
3. Zorganizowanie grupy roboczej działającej on-line (14.09; 12.10; 09.11), wokół tematyki tańca dawnego, służącej współpracy badawczej i artystycznej oraz integracji środowiskowej.

Zapraszamy naukowców, praktyków i wszystkich zainteresowanych tą dziedziną do przyłączenia się, i wzięcia udziału w dyskusji oraz intelektualnym rozwoju dotyczącym historii tańca w jej wielu przejawach.

Koordynacja merytoryczna i naukowa: dr hab. Tomasz Nowak i dr Marianna Jasionowska

Aktualne informacje o projekcie: http://www.irk.org.pl/taniec/

kontakt: kwartalnik.taniec@gmail.com

Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Wsparcie medialne Balet Cracovia Danza i magazyn TANIEC

Tomasz Nowak – dr hab. nauk o sztuce. Absolwent studiów magisterskich w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, doktoranckich na Wydziale Historycznym UW, Podyplomowych Studiów Teorii Tańca w Akademii Muzycznej Fryderyka Chopina oraz Podyplomowych Studiów Menedżerskich w zakresie Zarządzania dla Twórców, Artystów i Animatorów Kultury na Wydziale Zarządzania UW. W zakresie tańca jest wychowankiem Zespołu Pieśni i Tańca UW „Warszawianka”. W 1999 roku ukończył Instruktorski Kurs Kwalifikacyjny w specjalności taniec ludowy, a w latach 2004–2005 doskonalił swój warsztat choreologiczny w Instytucie Choreologii w Poznaniu pod kierunkiem Roderyka Langego. Aktualnie jest kierownikiem Katedry Muzykologii Systematycznej i Kulturowej w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (od 2020) i gościnnie wykłada na kierunku taniec na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina (od 2003). Prowadził zajęcia także w Wyższej Szkole Umiejętności w Kielcach, Johannes Gutenberg-Universität Mainz, Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Jest m.in. członkiem Polskiego Forum Choreologicznego (współzałożyciel, 2011–2014 wiceprezes, 2014-2017 i 2020-2022 prezes), Związku Kompozytorów Polskich (2015–2017 sekretarz generalny), International Council for Traditional Music, European Seminar in Ethnomusicology, Polskiego Seminarium Etnomuzykologicznego (inicjator, 2012–2016 prezes, 2016–2019 wiceprezes) oraz ekspertem Polskiej Sekcji Conseil International des Organisations de Festivals de Folklore et d’Art Traditionnels.
Jest autorem i redaktorem książek z zakresu muzyki i tańca (m.in. Tradycje muzyczne społeczności polskiej na Wileńszczyźnie. Opinie i zachowania, Warszawa 2005; Folk Dances Now and Then in the Light of Polish and Norwegian Experience. Tradycyjny taniec ludowy dawniej i dziś w świetle doświadczeń polskich i norweskich, Kielce 2011; Tradycyjna kultura taneczna Wileńszczyzny do 1939 roku, Straduny 2014; Taniec narodowy w polskim kanonie kultury. Źródła, geneza, przemiany, Warszawa 2016; [wspólnie z Piotrem Dahligiem] Podlasie. Cz. 5, Muzyka instrumentalna i taniec, Warszawa 2021 [Polska pieśń i muzyka ludowa. Źródła i materiały. Tom 5, Podlasie]) oraz ponad osiemdziesięciu artykułów i rozdziałów w publikacjach naukowych. Otrzymał Nagrodę za Najlepszą Pracę Pisemną z Zakresu Historii Muzyki Polskiej (2016), Nagrodę „CLIO” (2006, 2017) i Nagrodę im. Ks. Prof. Hieronima Feichta (2007). Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi oraz odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Marianna Jasionowska – doktor nauk społecznych, absolwentka Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego oraz Podyplomowych Studiów Teorii Tańca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Pracowała na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina, współpracowała z Instytutem Sztuki PAN, Zamkiem Królewskim w Warszawie, Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca. Jej zainteresowania badawcze obejmują historię tańca, historię nauczania i edukacji tanecznej; ewaluację programów edukacyjnych i badania diagnostyczne; współczesne wychowanie przez taniec. Rozprawę doktorską pt. „Taniec w wychowaniu renesansowym wyższych warstw społecznych” obroniła z wyróżnieniem, z zakresu historii tańca opublikowała artykuły naukowe m.in.: Pedagog tańca i jego historyczne początki; Aspekty wychowawcze Orchésographie Thoinota Arbeau; Taniec w Dworzaninie polskim Łukasza Górnickiego. Studium porównawcze z Il Libro del Cortegiano Baldassarra Castiglioniego; Dance in the Life of Polish Gentry during the 16th-18th Centuries; i popularno-naukowe: Hipolita Maria Sforza – pierwsza tancerka renesansowych Włoch. Obecnie niezależny badacz i recenzent naukowy (współpracuje z czasopismem Studia Choreologica). Od 2016 roku jest redaktor naczelną magazynu „Taniec”. Członek Polskiego Forum Choreologicznego, sekcji tańca i baletu Związku Artystów Scen Polskich, Early Dance Writing Group, stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2023). Odznaczona odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Do poprowadzenia wykładów seminaryjnych zaproszeni zostali:

Dr hab. Ryszard Strzelecki – prof. uczelni Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Absolwent KUL, studia z zakresu filologii polskiej, filozofii teoretycznej oraz teatrologii. W 2001 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa o specjalności historii literatury i wiedzy o teatrze. Zajmuje się literaturą i kulturą chrześcijańską, zaś drugi obszar jego badawczych zainteresowań obejmuje antropologię literacką i kulturoznawczą, rozważaną w perspektywie filozoficznej, teologicznej i w kontekście innych nauk. Zarówno w pracach badawczych, jak i w zakresie kształcenia kadr współpracuje z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim oraz Uniwersytetem Rzeszowskim. Publikacje książkowe w ostatnich latach: Homo ludens kultury współczesnej (2019) oraz Ku antropologii zabawy. Teoria statusowo-transformacyjna (2020).

Dr Anna Reglińska-Jemioł, w 2008 roku obroniła rozprawę doktorską o „Formach tanecznych w polskim teatrze jezuickim XVIII wieku”. Od 2008 roku adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie prowadzi cykl zajęć dydaktycznych z literatury i kultury epok dawnych (od średniowiecza do oświecenia) oraz historii dramatu i teatru. Współpraca w okresie od 2015 do 2016 roku z „Volunteer Literacy Tutoring Program” w Portland Community College oraz prowadzenie spotkań dla dzieci promujących wiedzę o kulturze dawnej. Zainteresowania naukowe: Teatr i dramat XVIII wieku (także czynny udział w pracach zespołu badawczego Theatres of Persuasion in the Long Sixteenth Century); kultura taneczna epok dawnych ze szczególnym uwzględnieniem teorii i praktyki sztuki baletowej epoki oświecenia, świadectw odbioru tych przedstawień, a także pojęcia libretta baletowego jako tekstu. Członkini Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym, Polskiego Towarzystwa Historyków Teatru, Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego, International Federation for Theatre Research, Société Internationale d’ Histoire Comparée du Théâtre, de l’Opéra et du Ballet, w latach 2007-2010 sekretarz Komisji Historii Nauk Społecznych Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN.

Dr Joanna Sibilska – historyczka baletu, wykładowczyni historii tańca i baletu. Jest doktorantką Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk i nauczycielką historii tańca w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie. Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu i reżyserii baletu w Konserwatorium im. Nikołaja Rimskiego-Korsakowa w Petersburgu, gdzie otrzymała tytuły magisterskie w specjalnościach, takich jak historia i krytyka baletowa oraz pedagog-korepetytor. Pracowała w Muzeum Teatralnym w Warszawie i Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Łodzi. Od ponad dwudziestu lat jest wykładowczynią historii tańca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2015 roku pracowała w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej jako główny specjalista ds. zbiorów baletowych przy programie ich digitalizacji (247 premier i około stu biogramów). Współpracuje z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca, pisząc teksty z zakresu historii baletu. Jest autorką haseł biograficznych artystów baletu w „Polskim Słowniku Biograficznym” i „Słowniku biograficznym teatru polskiego” (t. III) oraz tekstów w programach baletowych Teatru Wielkiego w Warszawie, Opery Wrocławskiej i Opery Śląskiej w Bytomiu. Jej artykuły zamieszczone zostały m.in. w „Pamiętniku Teatralnym”, wydawnictwie naukowym UMFC i „Vestnik” Akademii Baletu Agrypiny Waganowej, a także na portalu Teatrologia.pl. Jest również wykładowczynią w Mazowieckim Instytucie Kultury i współpracuje z Uniwersytetami III Wieku. Pracuje w zespole wykładowczynią w Mazowieckim Instytucie Kultury i współpracuje z Uniwersytetami III Wieku. Pracuje w zespole redakcyjnym kwartalnika Centrum Edukacji Artystycznej pn. „Szkoła Artystyczna”, do której również pisze artykuły. Bierze czynny udział w konferencjach organizowanych w Polsce i za granicą oraz programach o charakterze popularnonaukowym z zakresu historii kultury tanecznej. Joanna Sibilska otrzymała odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Dr Małgorzata Biłozór-Salwa – historyk sztuki, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, kuratorka rysunku artystycznego XVI-XVIII w. w Gabinecie Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Odbyła staże w zbiorach graficznych m.in. Luwru, British Museum i Biblioteki Watykańskiej. Prowadzi badania nad nowożytnym rysunkiem i grafiką europejską. Jest autorką opracowań z zakresu ikonografii muzycznej i oprawy widowisk parateatralnych.