Spektakl „The Pine Tree” Zuzanny Kasprzyk-Molendy i Andrzeja Molendy na festiwalu w Jerozolimie

Od Autorów:

Solo The Pine Tree pochodzi z serii etiud (Evergreen) Tree Atlas. To projekt, który traktujemy jak tom poezji lub zbiór portretów, i zapraszamy do niego tancerzy o wyjątkowej wrażliwości somatycznej. Nasza praca oparta jest na metodzie Body-Mind Centering© i wydobywa walory ruchowe związane z doświadczeniem tzw. układów ciała. W przypadku Pine Tree nasze poszukiwania opierały się na ekspresji układu więzadłowego i powięzi głębokiej, a także skóry. Następnie, stosując metodę kolażu, nałożyliśmy warstwę kostiumową, świetlną i muzyczną, aby stworzyć złożony, wielowarstwowy obraz. W naszej pracy eksperymentujemy z poetycką choreografią – metaforyczną i somatyczną – starając się otworzyć przestrzeń interpretacji na indywidualną wrażliwość odbiorcy. Szukamy wielowymiarowości i niejednoznaczności. Solo jest nieco frywolną interpretacją słynnego Popołudnia Fauna Wacława Niżyńskiego, jednej z najbardziej radykalnych i przełomowych choreografii w historii tańca. To hołd dla niezwykłego artysty, tak samotnego, choć uwikłanego w romanse, genialnego, choć zmagającego się z chorobą psychiczną. W naszej pracy bawimy się zawieszeniem i kubizmem formy, a także seksualnością i demontażem ruchu.

Samotność i nuda naszego Fauna przedstawione są w kontekście pandemicznego doświadczenia (samo)izolacji. Ciepłe popołudniowe słońce zamieniamy na 60-watową żarówkę, a letni wiatr na szum ulic wdzierający się do wnętrza przez zamknięte okna. Czy to wycie wiatru, czy może ktoś w sąsiedztwie gra na flecie? Czy to miraż wywołany gorącym powietrzem, czy może świat zaczyna się rozpływać jak zegary Salvadora Dali? Pine Tree to studium o wrastaniu i wyrastaniu przez kilka metrów sześciennych własnego pokoju. O staczaniu się w otchłań samotności i balansowaniu na granicy szaleństwa. To może być obraz doświadczenia wielu tancerzy i studentów tańca, którzy musieli zmienić swój maleńki pokój w studio, aby móc ćwiczyć i tworzyć ruch.
Ponieważ Faun to pół człowiek, pół koza, odnosimy się do idei dehumanizacji i fyboringu we współczesnym wirtualnym świecie. Internet zawirusował się podczas pandemii COVID-19 i rozszerzył się na każdy aspekt naszego życia – od zakupów podstawowych produktów, po pracę i interakcje społeczne. Dla nas to doświadczenie było szczególnie osobliwe, ponieważ życie stało się patchworkiem scen prywatnych i zawodowych, pociętych i skadrowanych na ekranie. Pojawienie się na spotkaniu zawodowym w stroju pół oficjalnym, pół piżamowym stało się przedmiotem memów i żartów. Jednak również nauka tańca na ekranie była dla wielu osób doświadczeniem głęboko oderwanym od rzeczywistości, niemal schizofrenicznym. Krzywe łącze internetowe, wolne ładowanie, przemęczone oczy i bolące plecy stały się codzienną bolączką.

W końcu jednak i my bawimy się formą i słowem „taniec”. Co czyni człowieka tancerzem? Hiperelastyczność czy rozdwojenie? Świetna równowaga? Doskonałe stopy? Precyzja? Wyobraźnia? Muzykalność? Próbujemy balansować na krawędzi tych umiejętności, szukając precyzji w niezdarności i ograniczeń ciała, bez popisywania się.

W końcu: „e solo un trucco” (to tylko sztuczka).

***

Przylot Anny Kukulskiej był finansowany przez Instytut Polski w Tel Awiwie, który współpracuje z festiwalem.

Więcej o festiwalu: https://jisdf.co.il/