Miłośnicy baletu będą mogli podziwiać na wielkim ekranie pięć ikonicznych tytułów w wykonaniu legendarnego moskiewskiego zespołu Teatru Bolszoj. Najnowszy sezon baletowych transmisji i retransmisji do kin nazywowkinach.pl rozpocznie w listopadzie pokazem Spartakusa, wybitnego baletu skomponowanego przez Arama Chaczaturiana. W grudniu na ekrany kin powróci Dziadek do orzechów Czajkowskiego, uwielbiany przez widzów spektakl, który jak żadne inne dzieło emanuje świąteczną atmosferą. Nowy Rok świętować będzie można transmisją na żywo Klejnotów George’a Balanchine’a, zaś wiosnę przywitać pokazem absolutnej baletowej klasyki – Jeziora łabędziego. Sezon 2021-2022 zostanie zamknięty baletowym widowiskiem – transmitowaną na żywo Córką faraona Pierre’a Lacotte’a. Daty i miejsca pokazów można sprawdzać na stronie: http://nazywowkinach.pl Strona automatycznie pokazuje najbliższe (zarówno czasowo, jak i lokalizacyjnie) pokazy.

Wersja do druku

Udostępnij

Spartakus

Muzyka: Aram Chaczaturian
Choreografia: Jurij Grigorowicz

Spartakus to wizytówka stylu Bolszoj. Przedstawienie miało premierę w 1968 roku i do tej pory cieszy się niesłabnącym powodzeniem, głównie ze względu na wirtuozowskie popisy męskiej części zespołu. Myślą przewodnią dzieła jest walka o wolność, a dzieje buntu gladiatorów – jej wielką metaforą. Spartakus to monumentalny fresk o wieloplanowej akcji, wątkach epickich, tragicznych i lirycznych, pełen ostrych spięć dramatycznych, operujący tłumami na scenie. Obok rytmów tanecznych i reminiscencji folkloru różnych narodów – zwłaszcza ormiańskiego, gruzińskiego i tureckiego – dominują rytmy marszowe i tryumfalne. Historię Spartakusa na język tańca przełożył Jurij Grigorowicz, jeden z najważniejszych choreografów baletu Bolszoj i jego długoletni dyrektor artystyczny.

Teatr Bolszoj w Moskwie „Dziadek do orzechów”

Teatr Bolszoj w Moskwie „Dziadek do orzechów”

Muzyka: Piotr Czajkowski
Choreografia: Jurij Grigorowicz

Obsada: Margarita Szrajner (Maria), Siemion Czudin (Dziadek do orzechów), Denis Sawin (radca Drosselmeyer), Aleksander Wodopietow (Król Myszy), pierwsi tancerze, soliści, koryfeje i zespół baletowy oraz orkiestra Teatru Bolszoj.

W wielu krajach nie ma Bożego Narodzenia bez gwiazdkowego spektaklu Dziadka do orzechów. Choć prapremiera baletu odbyła się w Petersburgu w dniu Świętego Mikołaja, 6 grudnia 1892 roku, to tradycja gwiazdkowa towarzysząca temu baletowi powstała niemal pół wieku później w Stanach Zjednoczonych. Oparty na opowiadaniu pisarza fantasy E.T.A. Hoffmanna, Dziadek do orzechów miał wykorzystywać zainteresowanie elit petersburskich fantastyką. Tymczasem okazał się wspaniałym spektaklem familijnym. Mali widzowie odnajdą w nim baśniową historię Marii, która dzięki dobremu sercu i odwadze wyzwala spod czaru księcia zaklętego w dziadka do orzechów. To jeden z najpiękniejszych baletów klasycznych, z fenomenalną muzyką Czajkowskiego.

Teatr Bolszoj w Moskwie „Klejnoty”

Teatr Bolszoj w Moskwie „Klejnoty”

Muzyka: Gabriel Fauré, Igor Strawiński, Piotr Czajkowski
Choreografia: George Balanchine

Powstałe w 1967 roku Klejnoty to sztandarowy przykład baletu neoklasycznego. Balanchine, amerykański choreograf gruzińskiego pochodzenia, założyciel słynnego zespołu New York City Ballet, stworzył przedstawienie bez fabuły: pokazał w nim różne style tańca, przyrównując je do różnych kamieni szlachetnych. Szmaragdy symbolizują pełną romantyzmu francuską szkołę tańca, rubiny – przesiąkniętą tradycją musicalową szkołę amerykańską, brylanty – skupiającą się na czystej wirtuozerii wykonania klasyczną szkołę rosyjską. Balanchine na pomysł przygotowania Klejnotów wpadł podobno podczas oglądania pełnych przepychu wystaw sklepów jubilerskich przy nowojorskiej Piątej Alei.

Teatr Bolszoj w Moskwie „Jezioro łabędzie”

Teatr Bolszoj w Moskwie „Jezioro łabędzie”

Muzyka: Piotr Czajkowski
Choreografia: Jurij Grigorowicz (z wykorzystaniem fragmentów choreografii Mariusa Petipy, Lwa Iwanowa i Aleksandra Gorskiego)

Obsada: Olga Smirnowa (Odetta / Odylia), Jacopo Tissi (książę Zygfryd), Igor Geraszczenko (Geniusz zła – Rotbart), Aleksiej Putincew (Błazen), pierwsi tancerze, soliści, koryfeje i zespół baletowy oraz orkiestra Teatru Bolszoj

Trudno uwierzyć, że moskiewska premiera tego baletowego przeboju okazała się całkowitą klapą (1877). Nie było to jednak to Jezioro łabędzie, które miłośnicy baletu uważają za arcydzieło arcydzieł. Dopiero wersja choreograficzna Mariusa Petipy z 1895 roku, zaprezentowana w Petersburgu, zdobyła poklask i do dziś istnieje na wszystkich liczących się scenach baletowych w licznych wersjach i przeróbkach. Niemal zawsze niezmienną częścią Jeziora łabędziego pozostają słynne „białe” akty, czyli akt II i IV, w których tancerki odgrywające role łabędzi występują w białych tiulowych spódniczkach – paczkach. Na moskiewskiej scenie Jezioro łabędzie pozostaje stale w repertuarze, a podwójną, arcytrudną główną rolę dobrej, zaklętej w łabędzia księżniczki Odetty i złej Odylii, córki Czarownika, wykonują kolejne pokolenia najwybitniejszych balerin: od Galiny Ułanowej, przez Maję Plisiecką, po Olgę Smirnową.

Teatr Bolszoj w Moskwie „Córka faraona”

Teatr Bolszoj w Moskwie „Córka faraona”

Muzyka: Cesare Pugni
Choreografia: Pierre Lacotte

Córka faraona w choreografii Mariusa Petipy miała swoją premierę w 1862 roku w Petersburgu, a dwa lata później trafiła na deski Teatru Bolszoj. Spektakl cieszył się ogromną popularnością. Niestety, w czasach sowieckich przedstawienie uznano za „niedojrzałe” ideologicznie, co poskutkowało usunięciem go z repertuaru. Córka faraona popadła w zapomnienie. Dopiero w 2000 roku Pierre Lacotte, na zlecenie Teatru Bolszoj, wskrzesił egipską opowieść Petipy, z powodzeniem wznawiając to baletowe arcydzieło.

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close