"Cykliczna ciągłość", fot. Paweł Wyszomirski
8, 22 i 29 marca trójmiejska publiczność będzie mogła oglądać spektakle w ramach 12. Gdańskiego Festiwalu Tańca. W pierwszą z niedziel Trójmiejski Kolektyw Twórczy pokaże Cykliczną ciągłość, spektakl inspirowany metodą ruchową Gyrotonic®. 22 marca odbędzie się premiera Collettivo Contemporanea, niezależnego projektu tancerzy Opery Bałtyckiej – The Space w choreografii Roberto Tallarigo, oraz pokaz spektaklu 102 i pół Magdaleny Kowali i Joanny Woźnej, członkiń zespołu Hertz Haus. W ostatnią niedzielę Hertz Haus zaprezentuje Solo na cztery kaski i stracony czas w choreografii Anny Piotrowskiej.
8 marca
Twójmiejski Kolektyw Twórczy Cykliczna ciągłość
Inspiracją do stworzenia spektaklu była metoda ruchowa Gyrotonic® stworzona przez tancerza Juliu Horvatha, którą artystki od kilku lat praktykują dla doskonalenia swoich umiejętności ruchowych, oraz w leczeniu kontuzji. Spiralno-falową naturę ćwiczeń można odnaleźć w każdej formie życia: dzień – noc, ruch – bezruch. Cykliczna ciągłość to eksperyment polegający na przełożeniu zasad kierujących tą metodą na abstrakcyjną myśl taneczną.
reżyseria, choreografia, wykonanie: Magdalena Laudańska, Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń
muzyka: Pan Mruk
wizualizacje: Łukasz Boros
spektakl powstał dzięki Stypendium Kulturalnemu Miasta Gdańska
premiera: 24 listopada 2019, Klub Żak
czas trwania: 45 min
Trójmiejski Kolektyw Twórczy tworzą Joanna Nadrowska, Barbara Pędzich, Grażyna Słaboń, Dorota Zielińska – zawodowe tancerki, choreografki i instruktorki, od 2012 roku związane z Sopockim Teatrem Tańca. Artystki jako odrębna formacja stworzyły autorskie spektakle: Nie mam nic do powiedzenia, Jasno czyli ciemno i Opowieść niepokojąca. W obecnej produkcji dołączy do nich Magdalena Laudańska – instruktorka Gyrotonic®, absolwentka, a obecnie pedagog Gdańskiej Szkoły Baletowej. Magdalena studiowała na wydziale tańca Codarts w Rotterdamie, od marca 2016 roku tańczyła w Bałtyckim Teatrze Tańca, a następnie rozpoczęła współpracę z Sopockim Teatrem Tańca.
22 marca
The Space | PREMIERA
The Space to kolejny niezależny projekt tancerzy Opery Bałtyckiej. Tym razem choreografem i pomysłodawcą projektu jest Roberto Tallarigo, którego mogliśmy w zeszłym roku oglądać w KaruzeJi. W obecnym projekcie artyści zmierzą się z tematem przestrzeni, rozumianej po Kantowsku – jako możliwość bycia razem, miejsce konfigurowania się relacji między jednostkami. W którym momencie naruszenie przestrzeni wywołuje reakcje? Czy czujemy się odpowiedzialni za przestrzeń, w której żyjemy?
koncept, choreografia: Roberto Tallarigo
wykonanie: Sayaka Haruna-Kondracka, Milena Crameri, Gwenllian Davies, Gento Yoshimoto, Bartosz Kondracki, Giovanni Chavez Madrid
czas trwania: 30 min
Hertz Haus 102 i pół
Spektakl 102 i pół zdobył uznanie widzów prestiżowego międzynarodowego konkursu SzoloDuo w Budapeszcie, gdzie zajął pierwsze miejsce oraz otrzymał nagrodę publiczności. Duet Magdaleny Kowali i Joanny Woźnej opowiada o wspólnym życiu dwojga ludzi, oglądanym przez pryzmat wspomnień, próby uchwycenia chwil, marzeń i emocji. Spektakl miał premierę podczas festiwalu Strefa Ruchu w Toruniu.
choreografia, wykonanie: Magdalena Kowala, Joanna Woźna
muzyka: Hania Rani Now, Run
premiera: 29 czerwca 2019, Toruń
czas trwania: 13 min
Artystki należą do zespołu tańca Hertz Haus. Jest to zespół młodych artystek, który tworzą Natalia Murawska, Anna Zglenicka, Magdalena Kowala, Joanna Woźna. W obecnym składzie współpracują ze sobą od 2016 roku. Założycielką zespołu jest Natalia Murawska, a jego siedzibą Zakład Kulturalny w Gdańsku. Pretekstem do spotkania były osobiste zmagania twórcze tancerek o różnym doświadczeniu, ale o wspólnej estetyce aranżacji tańca i teatru. Tancerki w sposób patologiczny zakochane w ruchu, opowiadają nim niezobowiązująco, o sprawach istotnych.
29 marca
Hertz Haus Solo na cztery kaski i stracony czas
Punktem wyjścia współpracy Anny Piotrowskiej z artystkami: Anną Zglenicką, Magdaleną Kowalą, Joanną Woźną i Natalią Murawską była jej inspiracja młodymi twórczyniami. Urzekły ją swoją świeżością, zapałem i determinacją, która przekłada się na ciekawe jakości ruchowe. Charakterystyczna jest energia i dynamika młodych artystek, które gotowe są na profesjonalną współpracę artystyczną z doświadczonym twórcą. Poszukiwania nad doprecyzowaniem dramaturgii trwały stosunkowo długo. Piotrowska eksperymentowała w początkowej fazie z tematem czasu. Dało to podstawę do pracy nad obecnością i gotowością do działania.
Uwaga! W spektaklu pojawia się nagość.
Absurdalne założenia: kask minus strata daje nam solo. Solo i strata są sumą kasku, a strata stanowi różnicę liczby kasków do solo
Czas jest policzony sumą kichnięć. Trwanie w nieustannych zaległościach mnie do siebie. Pytam się dzisiaj ja z wczoraj, czyli z jutra do dziś. Jestem, byłam, będę, ale wciąż i tak jestem. Stracony czas. Marnotrawstwo. Bez zastanowienia i odnalezionej odpowiedzi. Do widzenia. Już nigdy. Brak chęci dowiadywania się. Nie ubrana w słowa, naga, życie transparentne, w ciężarze satysfakcji. Życie – przypadek rozpisany na zdarzenia. Poza pomiędzy czasem nie pamiętam dlaczego tu jestem. Czy się straciłam i zatraciłam? Prawdopodobieństwo opowiadanych historii. Kim jestem w tożsamości przez szereg zachodzących przemian. Ja Matka, Ja Ojciec, Ja Córka, Ja Syn.
Sen nie przestrzenią poza czasową – jest. Czas nie istnieje. Co to oznacza dla poszukiwań cielesnych? Wątpliwości skończone – automatyzm domysłów. Unikanie prawdy niewygodnej w konkretach, w tempie, działaniu w przestrzeni. Ucieczka w trójdzielnej akcji.
Anna Piotrowska
koncept, choreografia, reżyseria: Anna Piotrowska
wykonanie: Anna Zglenicka, Magdalena Kowala, Joanna Woźna, Natalia Murawska
space&light design: Anna Piotrowska
produkcja: Zakład Kulturalny, eferte_Fundacja Rozwoju Tańca, Córy Kultury
Zrealizowano w ramach 11. Gdańskiego Festiwalu Tańca.
