Kultura współczesna nr 69
Najnowszy numer kwartalnika kulturalnego „Kultura współczesna”[ nr 3(69) 2011] został w całości poświęcony problematyce „ciała tańczącego” . Zamieszczono w nim naukowe analizy i reinterpretacje. Za koncepcję naukową tomu odpowiada dr Lilianna Bieszczad z Zakładu Estetyki Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W numerze znaleźć można szereg tekstów koncentrujących się wokół tańca współczesnego, m.in. Nimfa post/post/moderna. Ciałoobraz tańcem poruszony Karoliny Charewicz-Jakubowskiej, Ciało tańczące – źródła estetycznej heterogeniczności Joanny Szymajdy, Cielesne interpretacje podmiotowości we współczesnym tańcu Julii Hoczyk oraz O dyktacie ciała nad choreografią we współczesnym tańcu Anny Królicy, a także Taniec Okrucieństwa. Butō jako realizacja projektu Antonina Artaud Magdaleny Zamorskiej.
Ponadto w numerze teksty o tematyce historycznej (Starożytność jako droga ku nowoczesności. Duncan, Dalcroze, Niżyński u greckiego źródła Agnieszkia Gralińskiej-Taborek) , społecznej( Emancypacyjny potencjał ruchu tanecznego Sandry Frydrysiak) i antropologiczno-filozoficznej: Taniec jako sztuka somaestetyczna par excellence. Rekonstrukcja filozofii Richarda Shustermana w kontekście tańca Anny Wańtuch i Ciało tancerza: od wzrokocentryzmu do pluralizmu Lilianny Bieszczad.
Czasopismo można kupić w Empikach oraz w księgarni internetowej wydawcy, Narodowego Centrum Kultury.
Pełny spis treści oraz streszczenia artykułów: http://www.kulturawspolczesna.pl/archiwum
Poniżej zamieszczamy fragment wstępu Lilianny Bieszczad:
„Obecnie taniec staje się przedmiotem ożywionej refleksji etnografów, socjologów, kulturoznawców, estetyków, filozofów itd., którzy dostrzegają w nim ogromny potencjał badawczy. Dzieje się tak między innymi ze względu na to, że tancerze, poprzez przyjęte formy i działania, włączają się do aktualnych dyskusji na temat pojmowania ruchu, przestrzeni, ciała, a także zabierają głos w kwestii statusu sztuki. Pytają na przykład o istotę swojego gatunku i odrębność względem coraz bardziej ekspansywnych form performatywnych, ale podążają również za najnowszymi zdobyczami technologicznymi, zacierając granice gatunkowe sztuk. Dowodzą tym samym atrakcyjności i aktualności tańca, który dostosowuje się do zmieniającej się sytuacji ogólnokulturowej. Atrakcyjność tę widać na poziomie dyskursu teoretycznego, ponieważ teoretycy tej dziedziny sztuki coraz częściej rozważają aktualnie nośne, modne zagadnienia, takie jak problematyka jaźni, ciała, płci kulturowej, niedualistycznej podmiotowości, przestrzeni miejskiej, polityki władzy, globalizacji… Podążanie za refleksją na temat tańca pozwala więc lepiej zrozumieć dokonujące się w kulturze zwroty (semantyczny, performatywny, genderowy, somatyczny…). Jak bardzo zmienił się taniec i jak ekspansywnie się rozwija, widać na przestrzeni ostatniego wieku. Na początku poprzedniego stulecia pojawiła się taneczna awangarda (podobnie jak w innych gatunkach sztuk), ale paradoksalnie utrwalił się termin „taniec modernistyczny”. Pod koniec XX wieku słyszymy już o tańcu postmodernistycznym, mimo że jeszcze nie do końca pożegnaliśmy się z tanecznym formalizmem. Mnożą się różne jego odmiany – to nie tylko klasyczny, jazzowy, współczesny, ale też hip-hop, towarzyski, ludowy Ta niejednorodność nie pozwala na jednolite, definicyjne ujęcie tańca, świadczy jednak o jego dobrej jego kondycji. Jak widać, taniec ogromnie zyskał na znaczeniu w obrębie przemian ogólnokulturowych, między innymi dlatego, że atrakcyjne stały się praktyki performatywne i parateatralne, w których zanegowano statycznie pojmowane dzieło sztuki. Przede wszystkim taniec jednak został wyróżniony w kontekście wzrostu zainteresowania problematyką ciała i cielesności, promując model samoświadomego, podmiotowo traktowanego ciała”.
(cyt. za http://www.kulturawspolczesna.pl)
