"Illusions of shameless abundance", fot. J. Radziszewska
W najbliższy piątek rozpoczyna się Festiwal Tańca Współczesnego Sfera Ruchu_Toruń 2021. To już szósta edycja wydarzenia, które w tym roku zaplanowane jest w dniach 2-4 lipca. Festiwal skierowany jest do artystów powyżej 16. roku życia. Do tancerzy zawodowych i amatorów prezentujących wysoki poziom artystyczny. Sfera Ruchu to przede wszystkim pokazy spektakli opartych na technice tańca współczesnego z pogranicza teatru oraz sztuki performance, połączone z warsztatami.
Celem wydarzenia jest stworzenie przestrzeni do prezentacji działających w Polsce i za granicą teatrów tańca i zespołów tańca współczesnego, wymiana doświadczeń z zakresu tańca, choreografii, kompozycji, improwizacji między uczestnikami oraz integracja środowiska tanecznego.
Program Sfera Ruchu_Toruń 2021:
Piątek 2 lipca, godz. 18.30
Osobliwości, Teatr Tańca AKRO, choreografia: Joanna Miś-Fudali
Nasza nietypowość choć czasem tłumiona lubi przeniknąć przez skórę. Niekontrolowanie zaskoczy w jakimś geście. Niespodziewanie wymknie się w spojrzeniu, grymasie twarzy. Jestem dziwaczny czy wyjątkowy? Ekstrawagancki czy niepasujący? Inny niż wszyscy czy oryginalny? Osobliwości, potworności, cuda…Jak kto woli.
Taniec: Kinga Ulatowska, Zuzanna Mytlewska, Karina Moralewska, Izabela Piotrowska, Katarzyna Figura, Agnieszka Włodarczyk, Antonina Dorożyńska, Wiktoria Szwajda, Marta Pańka
Muzyka: The Haxan Cloak – Raven’s Lament, The Haxan Cloak – Miste, Avni Erbey – Selfless selfies
Illusions of shameless abundance, choreografia i taniec: Katarzyna Leszek
In case of falling don’t forget to pretend you’re still. You’re still standing on the ground that you don’t deserze. Catch yourself, hold yourself, do not spoil your dog, remember to become someone. Someone who is someone or just someone? And don’t forget to take off you shoes, you bastard.
Muzyka: Imagine – John Lenon, Illusions of Shameless Abundance – Against All Logic
Frequency, Kompania Tańca AWF Poznań, choreografia: Agnieszka Doberska
your body is your greatest compass
your body is this device
that translates energies and FREQUENCIES into feelings and emotions
find your Frequency…
Taniec: Julia Podgórska, Szymon Obolewicz, Danuta Korbal, Julia Chmielowiec, Zuzanna Sokołowska, Krystian Wojciechowski, Alicja Kawka, Olga Szuman, Weronika Gregorczyk, Hania Łukaszewicz-Losiak
Muzyka: Jon Hopkins
Będziemy tak rozmawiać?, choreografia i taniec: Klara Florek
Prezentacja jest autorską choreografią poruszająca problem braku komunikacji międzyludzkiej. Inspiracją do stworzenia choreografii był utwór muzyczny grupy Dictaphone wykorzystany w prezentacji.
Taniec: Klara Florek
Muzyka: Dictaphone – The Conversation
Toska (ros.) czyli miłość po rosyjsku, choreografia: Agnieszka Janicka
Czym charakteryzuje się ciemna, nieodgadniona i wiecznie rozszczepiona „rosyjska dusza”? Tyle w niej potwora ile człowieka? Tyle relacji ile braku relacji? Spokoju ile niepokoju? Miłości ile niemiłości? Tytułowa „Toska”, to uczucie duchowego cierpienia, często bez konkretnej przyczyny, to poszukiwania utopijnego uczucia, zaginionego „ludzkiego” głosu wśród pesymistycznej wizji wprost z filmów rosyjskich. Czy możliwe jest osiągnięcie szczęścia?
Taniec: Beata Wierzchołowska, Kacper Klimczak
Muzyka: Aad Alberts – Focus, Sharon van Etten – The End of the world, Борис Гребенщиков – Кони беспредела
Płonąca żyrafa, Teatr Tańca Enza, choreografia: Gabriela Keller-Janus
Inspiracją do stworzenia spektaklu był wiersz Stanisława Grochowiaka- Płonąca żyrafa i obraz Salvadora Daliego o tym samym tytule.
Tak
To jest coś
Biedna konstrukcja człowieczego lęku
Żyrafa kopcąca się pomaleńku
Tak
To jest coś
Coś z tamtej ściany z aspiryny i potu
Ta mordka podobna do roztrzaskanego kulomiotu
Tak
To jest coś
Czemu próchniejecie od brody do skroni
Jaki wam ząbek w pustej czaszce dzwoni
Tak
To jest coś
Coś co nas czeka
Użyteczne i groźne
Jak noga
Jak serce
Jak brzuch i pogrzebacz
Ciemna mogiła człowieczego nieba
Tak
To jest coś
O wiersz ja ten piszę
Sobie a osłom
Dwom zreumatyzowanym
Jednemu z bólem zęba
Oni go pojmą
Tak
To jest coś
Bo życie
Znaczy: Kupować mięso Ćwiartować mięso
Zabijać mięso Uwielbiać mięso
Zapładniać mięso Przeklinać mięso
Nauczać mięso i grzebać mięso
I robić z mięsa I myśleć z mięsem
I w imię mięsa Na przekór mięsu
Dla jutra mięsa Dla zguby mięsa
Szczególnie szczególnie w obronie mięsa
A ONO SIĘ PALI
Nie trwa
Nie stygnie
Nie przetrwa i w soli
Opada
I gnije
Odpada
I boli
Tak
To jest coś
Taniec: Agnieszka Chmielnik, Maja Burska, Martyna Majewska, Gabriela Keller-Janus
Muzyka: Obywatel G.C- umarłe słowa, Green Arrow, Yo La Tengo, Hanna’s – Theme, The Chemical Brothers I gotta Rokk, DJ Shadow
Sobota 3 lipca, godz. 18.30
Pestka, choreografia i taniec: Joanna Miś-Fudali, Marta Pańka
Pestka to wewnętrzna część owocu, ukryta pod skórką i miąższem. Bogactwo. Dojrzałość. Pestka jako metafora tego, co kryje w sobie kobieta. Nie dziewczynka, nie nastolatka. Kobieta.
Nie będzie się wdzięczyć, wabić i kusić. Będzie piękna, ale nie lepka. Piękna swoim wewnętrznym światłem. Rozkochana w swoim wewnętrznym królestwie. Rozkochana w życiu. Nie bawi jej zabawa w uwodzenie i porzucanie. Wie już, że pożądanie to nie miłość.
Jest pełna pasji życia. Esencjonalna jak dobre wino. Głęboka. Twórcza. Głęboko i dojrzale mądra. Piękna wewnętrznie i zewnętrznie. Niebanalna. Przeszła w życiu niejedno. Doświadczyła. Przepłakała swoje. Ale nie utknęła w urazie do świata. Przetransformowała ból w dojrzałość. Wewnętrzną mądrość.
To jej fundament. Pestka. Esencja.
Kobieta.
Muzyka: Alaskan Tapes, Jóhann Jóhannsson, Anthony Willis, Francoise Hardy, Gotan Project
my hopelessness, taniec i choreografia: Joanna Woźna
Solo o swojej beznadziejności. Każdy ma taką. Wyciągnijmy ją i spójrzmy na nią z zewnątrz, z innej strony, inaczej. Przedstawmy ją publiczności i puśćmy wolno.
Muzyka: autorska – Joanna Woźna
Przepływ, Gliwicki Teatr Tańca, choreografia: Anna Hampel
Ideą spektaklu jest ruch, zarówno ten ustalony, ale też i improwizowany. Badanie przepływu ruchu na podstawie zagadnień przepływu laminarnego i turbulentnego. To wędrówka tancerzy w kompozycyjnej formie przez przestrzeń, która ich otacza, zagarnianie jej, ale też zabawa formą i wykorzystanie figur geometrycznych i ścieżek przestrzennych.
Taniec: Mateusz Buszka, Anna Wygoda, Katarzyna Starościak, Liwia Wiśniewska, Maja Kozyra, Magda Pyzik, Monika Skworc
Muzyka: Loscil Drained Lake, Kanding Ray Coracoid Process
Dora Maar, Teatr Tańca Enza, choreografia: Gabriela Keller-Janus
Dora Maar – jedna z muz głównych Pabla Picassa – fotografka, malarka, modelka. Malował ją tylko smutną i płaczącą – taka inspirowała go najbardziej. Maar ciężko zniosła koniec związku i popadła w obłęd. Ku uldze artysty została zamknięta w klinice psychiatrycznej, gdzie za namową Picassa została poddana terapii elektrowstrząsowej. Jej stan tylko się pogorszył, od tego momentu Maar zaczęła chorować na schizofrenię, depresję i manię prześladowczą. Kobieta boi się wszystkiego, a najbardziej obrazów, które sama maluje.
Taniec: Agnieszka Chmielnik
Muzyka: Françoise Hardy – Mer, Piotr Swistacki, Steelyvibe – Me, The Moon and My Shadow
Niestrojenie, Teatr Tańca EGO VU, choreografia: Eliza Hołubowska
Naturalnym odruchem w naturze jest szukanie zestrojenia – z otoczeniem, z partnerem, z samym sobą. Szukamy go na wielu poziomach: fizycznym, psychicznym, energetycznym. Zdarza się, że osiągnięcie harmonii jest niemożliwe. Niestrojenie po kwalifikacji na polskich eliminacjach w Bytomiu, zaprezentowane było podczas Międzynarodowego Festiwalu SoloDuo w Budapeszcie (styczeń 2020) i wybrane do prezentacji podczas Gali festiwalu wśród siedmiu najlepszych spektakli . Choreografia zdobyła II nagrodę na Otwartym Konkursie Choreograficznym MY MOVE w Tarnowie w 2020 roku.
Taniec: Ewelina Tołyż, Bartosz Wilniewicz
Kobieta z ażuru, choreografia: Ewa Kowalczyk i Monika Małycha
Kim jest kobieta z ażuru? Doświadcza wewnętrznej pustki, szuka miejsca, które może nazwać swoim. Jej ciągłe nienasycenie i nieokreślona tęsknota sprawiają, że szuka coraz to nowszych dróg do potwierdzania własnego istnienia. Ma poczucie odrębności względem własnego ciała, co generuje lęk przed niekontrolowaniem jego odruchów i wzmożoną potrzebę jego kontroli. Codziennie próbuje składać się od nowa…
Taniec: Ewa Kowalczyk
Muzyka: Forest Swords – Shrine
IMRO, chorografia i taniec: Ina Wojdyła, Wiktoria Kołcon
Zbliżali się obaj do momentu, kiedy będą ze sobą rywalizować, stan normalny dla ludzkiego gatunku. Byli niczym zwierzęta, które biją się, przebywając w tej samej klatce, tą klatką był upływający czas. – Michel Houellebecq
Muzyka: Lit Up Communicat – Blawan, slow end – Richard Chartier
gentle sin: part one, Teatr Tańca NIEZNANY, choreografia: Filip Hylewicz
gentle sin: part one to pierwsza z zaplanowanych dwóch produkcji Teatru Tańca NIEZNANY. Jest to spektakl, który powstał na bazie refleksji choreografa dotyczących negatywnych zachowań ludzkich i konsekwencji jakie za sobą niosą. Ludzie za bardzo skupiają się na tym co mało istotne, podczas gdy na świecie jest wiele poważnych problemów do rozwiązania. Choreograf stworzył w swojej głowie apokaliptyczną wizje świata, w którym brakuje zrozumienia, miłości, wsparcia.
Taniec: Joanna Kukiełka, Alicja Wójtowiec, Katarzyna Leszek, Weronika Lempe, Weronika Skórzewska, Weronika Nowosad, Jagoda Wasilewska, Julia Radziszewska
Muzyka: Alföður orkar oraz Hvert stefnir – Sigur Rós, Hilmar Örn Hilmarsson, Steindór Andersen, Páll Guðmundsson, Maria Huld Markan Sigfúsdóttir
Horyzont zdarzeń, choreografia i produkcja: Maciej Kuźmiński
Kiedy uliczne protesty rosną w siłę, a strony ideologicznego sporu coraz mocniej okopują się w swoich obozach, jedność narodu przypomina bardziej postać nieproszonego gościa niż kochającej się rodziny. Biało-czerwona flaga Polski staje się polem politycznego konfliktu, tożsamością, którą obie strony starają się zawłaszczyć. Nowe i stare podziały głębiej niż kiedykolwiek rozszarpują tkankę społeczną, rozdzielając przyjaciół i rodziny, wywołując gniew i napędzając przemoc. Zmierzamy do punktu, z którego nie będzie powrotu. A może już go przekroczyliśmy?
Taniec: Monika Witkowska, Omar Karabulut
Muzyka: Jóhann Jóhannsson
Nauczyciele:
Iwona Olszowska – tancerka, choreograf, nauczyciel tańca współczesnego (specjalizacja: świadomość ciała, improwizacja kontaktowa oraz improwizacja jako performance); SomaticMovementEducator wg metody Body MindCentering®.
Doświadczenia taneczne zdobywała w centrach tańca w Nowym Jorku oraz jako wolny słuchacz na Uniwersytetach George Mason w Waszyngtonie w Alabamie i w Calgary, warsztatach organizowanych przez Śląski Teatr Tańca, Centrum Animacji Kultury oraz na festiwalach tańca w Polsce
Tańczyła w USA, Kanadzie, Finlandii, Rosji, Anglii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Niemczech, Austrii, Włoszech, Portugali, Izraelu, Czechach, na Ukrainie, Mołdawii Otrzymała nagrody za choreografie oraz za konsekwentną kontynuację własnej drogi twórczej, osobowość sceniczną oraz stypendium Fundacji Batorego i programu ArtsLink w Nowym Jorku. Członkini Komisji Artystycznej Polskiej Platformy Tańca 2014.
Pedagog kursów instruktorskich, studiów zaocznych na Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi oraz warsztatów tańca i festiwali kontakt improwizacji w Polsce i za granicą. Obecnie uczy także w Hurtowni Ruchu oraz w „Kontakcie. Przestrzeni ruchu i tańca” w Krakowie
Maciej Kuźmiński – choreograf, tancerz, pedagog, producent. Jego niezależne produkcje tworzą repertuar Maciej Kuźmiński Company. Twórca i kierownik Polskiej Sieci Tańca. Prace Kuźmińskiego prezentowane były od 2014 roku ponad 160 razy w Anglii, Niemczech, Izraelu, Kanadzie, Brazylii, Austrii, Finlandii, Szwecji, Holandii, Słowenii, Czechach, Serbii, Macedonii, Ukrainie, Białorusi, Armenii, Gruzji, we Włoszech, na Węgrzech oraz wielokrotnie w Polsce. Twórca zdobył kilkanaście nagród za choreografię, w tym prestiżową Nagrodę Publiczności na Polskiej Platformie Tańca 2014 za spektakl Room 40, II-gą Nagrodę i Nagrodę Scapino Ballett Production Award na Międzynarodowym Konkursie Choreograficznym w Hannowerze w 2016 roku oraz I-szą Nagrodę, Nagrodę Krytyki oraz Nagrodę Specjalną na międzynarodowym konkursie miniatur choreograficznych w 2017 roku w Belgradzie w Serbii za solo Dominik. Jego praca Powtórzenie reprezentowała Polskę w oficjalnym programie Internationale Tanzmesse NRW 2016 w Düsseldorfie. W ostatnim czasie laureat nagrody Regensrburg Tanz Production Prize za solo I fought Piranhas Międzynarodowym Konkursie Choreograficznym w Hannowerze w 2018 roku.
Od 2009 roku choreograf rozwija i uczy trzech różnych technik ruchu – autorskiej techniki Dynamic Phrasing, pracy z podłogą ( Floor Work ) oraz natychmiastowej kompozycji (instant composition). Rozwija też metodę re-kompozycji ruchu nazwaną Task Basket ( koszyk zadań ).
Twórca spektakli dyplomowych dla Konserwatorium Trinity Laban w Londynie, Instytutu Tańca Współczesnego w Belgradzie, oraz Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Kultury i Sztuki w Mińsku.
Gościnny pedagog w konserwatoriach i zespołach:
Codarts – Hogeschool voor de Kunsten, Rotterdam, Holandia, University of Calgary, Kanada, IUI – Belgrade Dance Institute, Serbia, Konserwatorium Trinity Laban for Music and Dance w Londynie, Anglia, oraz dla zespołów Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, Scapino Ballet w Rotterdamie, Regensburg Tanz w Ratyzbonie, Niemcy, Bitef Dance Theatre z Belgradu oraz dla wielu festiwali na terenie Europy.
W latach 2014-2017 etatowy pedagog Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Państwowej Akademii Sztuki Teatralnych w Krakowie. W latach 2016-2018 kierownik artystyczny i pedagog Teatru Tańca Caro w Siedlcach.
Maciej Kuźmiński ukończył z wyróżnieniem studia MA Choreography, oraz, również z wyróżnieniem, BA Dance Theatre na konserwatorium Trinity Laban w Londynie.
Agnieszka Doberska – pedagog tańca współczesnego, tancerka i choreograf. Agnieszka jest absolwentką Master of Arts w dziedzinie choreografii na wydziale Tańca Współczesnego w Prywatnym Uniwersytecie im. Antona Brucknera ds. Muzyki, Sztuki i Tańca w Linzu w Austrii. Wcześniej otrzymała dyplom Bachelor of Arts z pedagogiki tańca na tej samej uczelni. W 2006 roku była wolnym słuchaczem na wydziale Choreografii i Sztuk Wizualnych w Dartington College of Arts w Totnes w Wielkiej Brytanii. Stypendystka departamentu sztuki Kancelarii Federalnej Austrii w dziedzinie choreografii. W 2001 roku ukończyła Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury w Kaliszu na kierunku – Taniec Współczesny oraz kurs instruktorski dla nauczycieli tańca współczesnego w Łodzi.
Od 2008 roku Agnieszka jest pedagogiem tańca w wielu placówkach w Polsce jak i za granicą, przede wszystkim wykłada na Akademii Wychowania Fizycznego im. E. Piaseckiego w Poznaniu kierunek Taniec w Kulturze Fizycznej, jest również kierowniczką artystyczną i choreografką Kompanii Tańca AWF Poznań, powołanej do życia na wniosek prof. Ewy Wycichowskiej oraz prof. Piotra Gronka. Dla Kompanii Tańca Agnieszka stworzyła dwa spektakle: Gdybym wiedział w 2017 roku i Myśl ucieleśniona w 2018 roku.
W latach 2011-2012 uczestniczka kursu Gaga Intensive Summer Course w Tel Awiwie oraz zajęć z tańca klasycznego w Stage7 School of Dance Kathryn Irey w San Diego w Kalifornii. Brała udział w programie rezydencyjnym w San Diego State University Kalifornia na zaproszenie The Joe Alter Dance Group.
Od roku 2005 dyplomowany Instruktor I-go stopnia w systemie GYROTONIC EXPANSION SYSTEM®. Kurs odbyła w Studiu Koerper-Coaching nach Giselle Fuchs w Monachium. Indywidualnych sesji w systemie Gyrotonic® udzielała na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie.
W latach 2009 – 2013 była tancerką Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu. Wcześniej współpracowała z Teatrem Tańca Alter i Postgraduate Dance Company xIDA.
Cały program Festiwalu Sfera Ruchu_Toruń 2021.
